on est parti!

De nacht in de mooie hotelkamer weinig geslapen. Al in de ontbijtzaal stond ik te trappelen om op pad te gaan maar we konden pas om 8h ontbijten. Er was ook een Nederlands stel met 2 pleegkinderen. Vroeger hadden ze veel GR (grande randonnees = langeafstandswandelpaden) gewandeld. Ongevraagd kreeg ik van de vrouw allerlei tips, in de vorm van haar eigen herinneringen, hoe je dat zoal moet aanpakken. Dat ik geen overnachting gereserveerd had vond ze maar raar, dat hadden zij wel altijd gedaan. Maar ook mijn eigen scrupules zaten me in de weg. Dat ikzelf ook al sinds m'n jeugd GR loop had ik kúnnen inbrengen, maar het gekke van de situatie was dat zij de ervaren wandelaars waren en ik maar een groentje: ik ging immers vandaag pas beginnen met m'n tocht. Bij het afscheid zei de man: "als ik naar jouw benen kijk, heb jij ook heel wat wandelervaring, dat komt vast goed". Het compliment deed me meer dan ik wilde toegeven. Het is toch ook spannend of het allemaal gaat lukken, temeer daar ik 7 jaar geen meerdaagse tochten meer gelopen heb.
Daarna bracht de aardige hoteleigenaar ons samen met zijn busje naar de Belgische grens, helaas pas om 9h, hij moest eerst wachten tot zijn vrouw beneden was en hij even weg kon. We wandelden met z'n tweeen de eerste 7 km terug naar Rocroi, fijn om samen deze eerste etappe te lopen. Zonder rugzak dus. Ik was nog in de beschaving bleek al snel: blikjes red bull in de berm en ik trapte in de hondepoep. Loop immers zo min mogelijk over asfalt maar in de berm naast de weg om mn voeten en schoenzolen te sparen. We spraken weinig, elk weemoedig over t afscheid na n heerlijke tijd samen. In Rocroi pikte ik mn rugzak op in t hotel en vroeg aan de bar om n glas water. Dat kon niet. Ik leerde te accepteren wat je gegegeven wordt, ook een nee. Dat je toch steeds moet vragen zal deze tocht me ook leren.
Hanna gaf me n verrassing v d boulanger voor onderweg en zwaaide me uit. Een afscheid voor een maand. Over de chemin de Bourgogne en de chemin de France liep ik weg, richting Vezelay 390 km. Het monument voor de morts pour la France ww1 stond naast de declaration 1940 van de Gaulle waarin t woord capitulation niet voorkomt. Op de brug wapperen de vlaggen van EU FR NE BE broederlijk naast elkaar. Die waren inderdaad verbonden door de slag bij Rocroi in 1643, toen het Franse leger het Spaanse in de pan hakte. In het landschap overal herinneringsbordjes, al zie je alleen het landschap waar ooit 2 legers van tienduizenden mannen tegenover elkaar stonden. Een reunie van Belgische verzamelaars van amerikaanse legervoertuigen die ik bij Rocroi had zien verzamelen passeert me a h eind van de middag in het landschap. Ik ben de trotse sfeer van Rocroi dan al lang vergeten.

Ik lunch in een weiland: stokbrood, saucisse (harde droge worst), kaas, tomaten, fruit. En de lekkere tractatie van Hanna van de bakker: flan!
In een regenplas spoel ik eindelijk de hondenpoep van m'n schoenen. Zwerfafval raap ik niet meer op: met een zware rugzak op bukken is me te inspannend, dat moeten anderen nu doen. De beschaving ben ik ook voorbij als ik ergens aan de kant van de weg moet plassen. Maar zie het bordje bebouwde kom van l'Echelle en ga dan toch maar even aan de andere kant staan. Of je daar in Frankrijk ook boetes voor krijgt weet ik niet, maar heb even een binnenpretje terwijl ik aan een bepaalde oudleerling denk die dit liet voorkomen bij de rechter en er toen met een waarschuwing vanaf kwam.
Het is fijn om te wandelen. Ik kom langs borden waarin de afstand naar Santiago de Compostela al wordt aangegeven. Langs een schoolmuseum, helaas gesloten. Door een bos en over heuvels. Zie prachtige wolkenluchten, windmolens - en de heuvelkam aan de horizon waar ik over een paar uur overheen zal trekken, en terugkijken op waar ik vandaan kom. De kerken in deze streek, Thierarche, zijn met een soort leistenen versierd. Ik voel me hier en daar kapelaan Eric Odekerke uit de televisieserie "Dagboek van een herdershond" die over een slingerende weg afdaalt naar een dorpje. https://youtu.be/F8IqQXFXz7M Al ontglipt me geen vloek die m'n engelbewaarder verontrust, eerder een innerlijk gejubel dat m'n pelgrimage, eindelijk, begonnen is.

De eerste etappe bestaat volgens mijn planning uit 7 km van de grens tot Rocroi, 18,5 km tot Villaine, en dan 2,5 naar Aubigny-les-Pothees. Daar zal ik kunnen overnachten volgens mijn gidsje (https://www.randonneurs-pelerins.com ) in de:
*gemeenteherberg: 4 slaapplaatsen, kampeerbedden, dekens, keuken. 10€ pp. Sleutels bij "au petit panier" place de la mairie, open di t/m zaterdag tot 18:30*
Dat leek me een prima eindpunt, en dan zou ik de volgende ochtend vast wel om 9h in het karmelitessenklooster 5 km verder kunnen zijn voor de ochtendmis. Ik zorg dat ik, ondanks de regen, niet schuil maar ruim voor sluitingstijd in Aubigny ben. Maar op de place de la mairie was 'au petit panier' gesloten. Ik spreek iemand aan die er parkeert: ja, die gemeentelijke gite kent hij wel, maar die is nét verkocht. In Aubigny weet hij geen enkele andere oplossing. Maar als ik nog een paar kilometer doorloop naar het klooster zullen die me zeker onderdak kunnen geven. Eerlijk gezegd was ik daar, na 28 km en flink doorweekt, niet erg blij mee. Maar inmiddels is het droog en ik verzamel m'n moed en begin aan de klim de bossen en de heuvels in naar het klooster. Kijk onderweg vele malen op m'n telefoon op m'n gps hoever het nog is. Het klooster ligt echt afgelegen en als ik er aan kom is het al laat, de vespers zijn vermoedelijk al begonnen of geweest. Ik heb het koud en zie er eigenlijk tegenop om ook nog een tentje te moeten opzetten, hopelijk is er toch een plek in het gastenverblijf....

Uiteindelijk werd deze eerste dag dus een prachtige maar iets te lange wandeldag waarin ik 2 keer n flink onweer over me heen kreeg en ten onrechte naar het karmelitessenklooster werd doorverwezen om te overnachten. De zusters zijn duidelijk not amused dat het dorp die gite niet meer ter beschikking heeft voor pelgrims en 'ons' bij hen op 't dak stuurt. Het komt ook niet erg goed uit, morgen is er een doop, een groot gezelschap komt logeren, ze zijn niet op onverwachte gasten ingesteld. Maar ze willen me wel gastvrijheid aanbieden voor 1 nacht, als ik een beetje primitieve omstandigheden voor lief neem en goed wil begrijpen dat ze normaal gesproken géén losse overnachtingen kunnen faciliteren. Voor mij was het juist heel fijn dat de zusters toch een uitzondering maakten, voel me in het klooster thuis en had er behoefte aan mee te bidden in de kapel. Ik kreeg zowaar n eigen "kluis" (tuinhuisje). Dat had 'n eigen keukentje (ik had niet meer bij me dan een bouillonblokje en theezakje, maar genoot er wel van) geen stromend water, een kookplaat waarvan de stekker net niet bij het stopcontact kon en een wc - zonder licht - buiten, met kraantje. Maar ik was heel blij: ik kon de completen, en morgen de lauden en mis meemaken. En opdrogen. En mn rillende lijf bedekken met dikke stapel dekens.
Want hier schrok ik wel van. De hele dag had ik gelopen, extatisch bijna, als paard dat te lang op stal heeft gestaan en nu eindelijk mag galopperen. Heb genoten v donkere onweersluchten. Gejubeld om "broeder onweer" en "zuster regen". Ben natgeworden en opgedroogd. Heb mn poncho en paraplu ingezet, gepicknikt gezweet en wild geplast: alle facetten van het wandelen heeft mn lichaam meegedaan en uitgehouden. Maar het opvangen van al die schommelingen in temperatuur lukte kennelijk prima toen ik in beweging was. Eenmaal stil afwachtend in de ontvangst ruimte vd karmel koelde ik snel af. En toen ik eindelijk zusters te speken kreeg en mn kluis mocht betrekken, kostte het wel n half uur rillen en trillen om warm te worden. Maar ik was dankbaar en gelukkig dat ik hier terecht was gekomen, en wilde graag de completen meebidden in hun kapel. Die had n prachtig uitzicht op de weide, bossen en vee ertegenover door n grote glazen pui.

Morgen is het feest van Edith Stein. Dat gaf meteen n band met de zusters, toen ze hoorden dat ik uit Nl kwam en vroegen of ik wel eens van haar gehoord had. Ook de naam van Etty Hillesum, die ze in Franse vertaling gelezen hadden, opende meteen een weg van herkenning: hoe kun je temidden van het kwaad toch het goede herkennen en voorrang geven?
https://youtu.be/Ad7MjP7grCo?t=143
Edith Stein was n jonge joodse vrouw die in het klooster vd Karmel in keulen intrad na haar studie filosofie. Ze werd na '38 naar Echt in limburg overgeplaatst toen dat veiliger leek. Maar nadat kardinaal de Jong in de kerken protest tegen duitse maatregelen had verkondigd werden als represaille alle "katholieke joden" (het ging de nazis immers niet om geloof maar "ras") afgevoerd. In habijt ging zij naar Auschwitz ze wilde het lot van haar volk dragen en werd daar op 9 augustus vergast.
https://youtu.be/UO7vsyPwUF4
In ieder geval was t feest van deze wijze Karmelites, en van Etty, religieus zo anders maar in aanvaarding van haar lot zo herkenbaar, iets wat de zusters en mij verbond. Dit werd voor mij een belangrijk thema in deze eerste overnachting, waar ook de voorbereiding (westerborkpad) en uitstraling tijdens m'n verdere voettocht door gekleurd werden. D.w.z door er in de voorbeden in hun kapel samen bij stil te staan en deze spiritualiteit te delen, gebeurde er ook iets in het hier en nu, tussen de zusters en die aangewaaide pelgrim.
En dat verbond me op zich weer met mensen uit de parochie met wie we Edith Stein hadden gedeeld (DVD serie http://catholicism.nl/ van Rev. Robert Barron, zie ook zijn blog over Edith Stein: https://www.wordonfire.org/resources/blog/bishop-barron-on-st-edith-steins-elevated-virtue/19219/ )
Met grote dank aan mijn collega Andre en de deelnemers van "nieuwe ruimte" en "leerThuis", onze digitale catechese en ontmoetingsgroepen van dit corona-jaar.

Geschreven door Michaelsvoettocht