Dit verslag "suddert" al " 35 wandeldagen en schrijf ik pas van me af op 26/9 in les Echelles, typ ik uit op 6/10 in de abdij op een AZERTYtoetsenbord waar de a en de q verhaspelen.

De eerste intocht in een grote stad hakte er behoorlijk in, het klooster van de Clarissen voelde als een soort thuiskomen. De kathedraal van Reims was een belangrijk ijkpunt voor me, als ik die eenmaal had "gehaald", (een onrealistisch einddoel in 2014), zou mn jarenlang uitgestelde plan verder ook wel gaan lukken. Maar dat moest ik ook eerst aan mezelf bewijzen: ben de afgelopen jaren ook bang geweest om op pad te gaan. Bang om flauw te vallen in een greppel langs de weg ; bang om mn eigen gebruiksaanwijzing nog niet goed genoeg te kennen of te gehoorzamen . Daarom deed ik maar alsof de behoefte weg was en begroef me ook zomers in werk en « werk ».
Bazancourt was dus die gratis gite d,etape in de salles des fetes. Ik doe zoals afgesproken de sleutel in de brievenbus van de mairie en daar staat zo,n boekenhotel: mn oog valt op een dunne Franse bloemlezing uit Homerus’ Ilias; het onderwerp van mn examenklas Grieks dit jaar. De verleiding om hem mee te pakken onderdruk ik; maar bedenk wel dat dit is wat ik nu 'mis', ‘opoffer’. Althans tot aan de herfstvakantie gun ik de leerlingen en de Ilias van harte aan mn vervangster en heb daar ook alle vertrouwen in.
De koolzaad en suikerbietenverwerkende industrie van Bazancourt zou ik normaal niet 'mooi' gevonden hebben; maar ik probeer nu fotos te maken die een beeld geven van wat in dit landschap; deze lokale economie van belang is. Ik ontbijt in Pomacle op de stoep van de kerk. Daar valt me de relatief nieuze bouwstijl van op. De oude Romaanse kerk is in de oorlog verwoest: het oorlogsmonument dat ieder Frans dorp heeft, is hier nog dominanter aanwezig. Er is een prachtig gebed van de "wereldgebedsdag voor grootouders en ouderen" op 25 juli (Feest vd H. Jacobus = San Tiago). Maar die datum is door de paus gekozen vanwege 26/7 Joachim en Anna; de ouders van Maria dus de grootouders van Jezus. En die stonden op onze trouwkaart , 25 jaar geleden ; en op de icoon in onze huiskamer :
https://www.rkkerk.nl/r-k-kerk-viert-eerste-werelddag-van-de-grootouders-en-ouderen-op-zondag-25-juli/
https://missieklooster.blogspot.com/2021/07/viede-zondag-in-juli-mondiale-dag-voor.html

Op weg naar Reims was er nauwelijks schaduw: ik kan pas rusten als er om 12h ergens een kleine graansilo is; moet wel steeds meeschuiven met de zon en uitkijken voor de brandnetels. Kom op een stuk van de oude Romeinse weg - dat geeft op een bepaalde manier een thuisgevoel en ik spreek een Latijns filmpje in voor school.
Dat lukt niet zonder fouten; ben er toch al lang weer helemaal uit.
https://youtube.com/shorts/7hwpwwqOD5Q?feature=share

Werd blij toen de kathedraal, heel klein, in zicht kwam. Door het open landschap zie je hem langzaam steeds beetje groter worden. Dan de stadsrand van Reims. Via de Voie Romaine naar het centrum, langs garages en tuincentra. Asfalt. Auto's. Ik ben aan rust, eten;schaduw toe: In een parkje zit een zwerver die niet teruggroet, er spelen wat kinderen, oudere dames kletsen luid op een bankje. Niemand maakt contact met die rare rugzaktoerist, behalve een vader die zijn dochter leert badmintonnen. Ik loop verder de stad in; het wordt langzaam drukker. De weg naar de kathedraal vinden is niet moeilijk, met dank aan de Romeinse wegenbouwers en Middeleeuwse torenbouwers. Opeens sta ik voor de kathedraal. Er zijn veel touristen; laat me fotograferen. De pubers kijken verveeld ; sommige ouders trouwens ook.

In de kathedraal heeft de vereniging van de Via Campaniensis elke middag een accueil voor pelgrims. Zet mn mondkapje op, pak mn stempelpas uit de rugzak en loop er, bezweet en met beslagen bril naartoe. Het eerste wat ik te horen krijg is dat ik in een kerk ben enmn hoed dien af te zetten. Als ik die wil neerleggen kan dat zomaar niet: overal kan duivepoep liggen. You never get a 2nd chance to make a first impression. Ik krijg n stempel in mn boekje van de vereniging https://pelgrimswegen.nl/ naar Rome. Onderdak regelen hoeft niet. De gastenzuster van de Clarissen heeft me die ochtend per mail al geantwoord dat ik welkom ben. Daar ben ik ook blij om omdat deze vrijwilligster vrij onhandig en traag is bij al haar handelingen. Ze grijpt steeds naar haar hoofd en heeft woordvindingsstoornissen. Ik vermoed dat ze bijv een hersenbloeding heeft gehad maar niet wil verzuimen op de ingeroosterde middag waarin zij haar inzet voor pelgrims heeft toegezegd. Ik waardeer haar er des te hartelijker om dat ze dit kennelijk er allemaal voor overheeft, al is t een beetje ongemakkelijk dat ik dit moet raden en dat al mijn vragen (zoals : waar is de bushalte) haar iedere keer wanhopig veel moeite kosten. Ik moet mezelf dwingen een rondje te lopen voor de kathedraal. Als tourist zou ik hier uren hebben kunnen doorbrengen; nu zijn al die informatiepanelen me teveel. Eigenlijk kan ik alleen maar even blij zijn met Jeanne d'Arc (vanwege de jeugdboeken van Thea Beckman; verschroeide aarde enz). En met de glas in loodramen van Marc Chagall. Daar koop ik een paar kaarten van voor thuis en ga nog even langs bij de accueil on mn rugzak op te halen. De mevrouw realiseerde zich intussen dat zemij het het verkéérde stempel heeft gegeven: Assisi ligt niet op de weg naar Santiago maar naar Rome. Ze vindt het zelf heel erg, dus Ik laat dat andere stempel dan maar in het Assisiboekje zetten. Reims was immers een ijkpunt voor me.
Na enig zoeken vind ik een bushalte, de verkeerde _ het lukt met veel gedoe wel een kaartje uit een automaat te halen: Zo'n nationale OVchipknip is toch wel veel makkelijker. Bij de goede bushalte bestudeer ik de routekaart uitvoerig om niet verkeerd uit te stappen. Vraag iemand om hulp, maar dat antwoord klopt niet . Dan komt de bus. De chaeuffeur heeft nog de verkeerde eindbestemming in het display staan. Ik krijg "gelijk" van hem als ik instap, maar wat kost me dit veel energie. Na ( vijf) dagen pelgrimage voel ik me als marsmannetje in de grote stad - of liever: als brugklasser die voor het eerst zelf met de bus naar de andere kant vaan Den Haag of Keulen moest. Het oude gevoel in mijn onderbuik doet me daar aan denken . Check steeds zenuwachtig haltes en routes. Ben blij als de bus inderdaad bij de juiste halte stopt; alsof dat niet de gewoonste zaak van de wereld is in iedere bus. Mn angsten zijn even de baas geweest , en er loopt niet eens een klas leerlingen achter me aan .
M.b.v. google maps vind ik de weg naar het Clarissenklooster. Word blij als ik de buitenwijk uit ben en even door een maisveld loop. Maar die sluiproute blijkt niet handig; kom, bij een bouwput uit waar ik doorhéén moet om, eindelijk, het klooster te bereiken. Gek genoeg zijn juist die onstadse capriolen weer wel goed voor mn zelfvertrouwen . Alleen al door het zachtgele gebouw van buiten voel ik me thuis. Het doet me denken aan kloosters in Italië en in Angola.
https://clarisses-cormontreuil-catholique.fr/

De zuster aan de accueil is hartelijk en vrolijk; ik krijg vast water en stempel. De gastenzuster wordt geroepen; zij komt uit Afrika, is van mijn leeftijd en doet me sterk denken aan een zuster in Angola met wie we veel hebben opgetrokken. Ik krijg uitleg over de selfservice in de refter s ochtends (doe alsof je thuis bent) en een kamertje waar vaker pelgrims slapen. De zusters hebben de indruk dat de accueil van de kathedraal vooral de pelgrims die niet veel kunnen betalen altijd naar hen doorstuurt. Maar ik kom juist omdat het vandaag 11 augustus is; het feest van de H.Clara. Dat, en dat ik niet naar Santiago ga maar naar Assisi, breekt het ijs. Ik geniet van de Afrikaanse kunst overal; van het kente doek op mn bed: Neem een douche; was wat kleren, hang ze te drogen uit het raam. Dan naar de feestelijke vespers voor Clara. Een stuk of 30 zusters; ook jongere; mooie muziek en zang; eigen vrolijke melodieen. Daardoor kan ik alleen zelf niet goed meezingen; bij de karmelitessen wist ik beter waar ik aan toe was. Maar de liurgie is wel zeer goed verzorgd ; muzikaal ; oprecht; vrolijk en ben helemaal ontroerd als een jonge zuster op de djembe speelt en later op de kora. De kalebasharp uit Senegal werd namelijk ook bespeeld door het trappistenklooster naast het TBCcentrum in Angola waar we vaak kwamen ; bij ons afscheid in 2002 kwam een monnik speciaal voor ons kora spelen.

Bij het eten in de gastenrefter zit ik naast een oudere mevrouw die een beetje infantiel na-druk-ke-lijk lang-zaam tegen me praat; ik ben immers een buitenlander. Maar ze blijkt slechthorend te zijn en krijgt daarom mijn antwoorden niet goed mee. Mij wordt gevraagd o, de maaltijd met gebed te openen omdat ik diaken ben. Dat lukt, met enige moeite; door het gebed te vertalen dat mijn vriend Pierre altijd bidt en waarin we stilstaan bij mensen die geen eten hebben en die alleen moeten eten. Er is ook een studente die me doet denken aan de jonge Francaises van https://guidecasa.com/ - waarvan ik Frans heb leren spreken door 3 weken met hen in communaute te leven om touristen in Romaanse kerken rond te leiden in 86 en 87. En een docente bewegingsonderwijs met burnout. Ook al zijn de omstandigheden en diepte niet te vergelijken; het troost ons beide om een lotgenoot te treffen. Na de completen instrueert ze mij op mijn verzoek hoe ik de rek- en strekoefeningen tijdens het wandelen effectiever kan doen. Zodoende moet ik iedere keer dat ik ze doe even aan dit klooster terugdenken.
Al met al is de ervaring van energiedrain in de grote stad iets dat me de hele reis bezighoudt. Mijn verklaring is deze : Als pelgrim staan al je zintuigen maximaal open. Daarom kan ik ontroerd raken door de lijnen kleurverschillen; schaduwen en geuren in een pasgemaaid graanveld. En de schoonheid zien van de zon die flikkert op een metalen silo. Kan ik contact maken met de mensen die ik onderweg ontmoet; en inschatten (al dan niet correct) hoe de vlag erbij hangt. Maar stadsbewoners - en dat ben ikzelf natuurlijk; leid immers « la vie VINEX » in Stadshagen - kUnnen helemaal niet permanent al hun receptoren open hebben. Er zijn in de stad zoveel prikkels en indrukken, dat je zoveel mogelijk filters dicht moet zetten om te overleven. Daarom groet je andere mensen niet, kijk je ze niet eens aan. Daarom ‘schreeuwen’ etalageletters en reclameborden . Iedereen moet immers focussen op zn bestemming en routines (en telefoon ?)om te kunnen overleven. En daarom kon ik als pelgrim de stad vandaag niet goed aan - en voelde ik me veilig en geborgen in het klooster van de Clarissen met hun eenvoud en hun open hartelijkheid.

Geschreven door Michaelsvoettocht