#7 Chianocco - San Antonio - Avigliana

Toen ik wakker werd stond er een camper naast me, die v gisteravond was al weg. Hij was, toen de kinderen sliepen, nog gekomen om me n tomaat en een bekertje wijn aan te bieden. Ik heb t afgeslagen, omdat ik net m'n tanden gepoetst had en omdat ik niet echt openstond voor n praatje. Zat op een plastic stoel van de avond te genieten. Over dat afslaan voel ik me een klein beetje schuldig; als je van ontmoetingen geniet onderweg, en een uitgestorven camperplek als ongezellig ervaart, waarom dan deze goede bedoelingen laten afdruipen? Maar ik wil loskomen van eigen schuldgevoel als drijfveer- ben al trots dat ik die 3 jongemannen met baarden en petten open tegemoet ben getreden - vroeger zou ik zeker 'bang' voor ze geweest zijn.

Het fijne van een rugzak is dat je, letterlijk, niets te verliezen hebt. En tegelijk: alles. Dat is ons vroeger zelfs 2 keer gebeurd: in Schin op Geul werd 's nachts een rugzak uit ons appartement gestolen. En in S.Domingo Calzaneda (?) werd Hanna's rugzak gestolen terwijl we de kathedraal aan het bekijken waren. (De mijne was te zwaar en bleef staan 😉). En toch is er maar 1 manier om te pelgrimeren: met openheid en 'risico'. En dus liet ik alles onbeheerd achter toen ik naar de Penny ging - ervan uitgaande dat niemand precies die tent, rugzak, spulletjes wilde hebben.

Ik heb de wekker gezet om 6.45 maar kijk niet hoe laat t is als ik wegga: ik heb de tijd, moet er aan wennen dat t zo goed is. Het lopen gaat prima : Bruzolo, san Didiero zijn mooie plaatsjes tegen de bergen aan. Maar ik ga geen kastelen enz bekijken. Ik groet veel mensen die iets in hun tuin aan het rommelen zijn, en men groet hartelijk terug.

Mis in San Didiero
Bij een mooi fresco vraag ik een mevrouw of er ergens een bar open is. Nee, maar ze zou me zelf hebben koffie hebben aangeboden als ze niet net op weg naar de mis was. Ik ga graag met haar mee: probeer vaak niet eens meer of er in n dorpje op zondagmorgen eucharistieviering is. Zij klaagt dat ze in San Didiero nog maar 1 mis per week hebben (!) dat hebben onze dorpen nog niet per maand. Ze heeft gisteren salsa gedaan. Gedanst? Nee, salsa di pomodori. Niet gedaan maar gemaakt (fatto). En laat n paar kleine brandwondjes op haar hand zien. Ik ben blij dat mijn actief "latino macaronico" en passief Italiaans voldoende zijn voor n klein gesprekje terwijl we samen over steile straten naar de kerk klimmen. Ze stelt me onderweg aan andere dames voor en voegt er uit zichzelf maar aan toe dat ik volgend jaar van Assisi naar Rome ga lopen (!). In de kerk moet ik me van haar even in de sacristie melden bij de pastoor. Een stempel is er niet, maar hij tekent m'n Pelgrimspas af - zegt me meer dan die lawaaierige bar gisteren. Er zijn 15 mensen in de kerk, die ver uit elkaar zitten op plaatsen met stickers. Er wordt voortdurend van alles gedesinfecteerd- en de pastoor zet n mondkapje op bij het communie uitreiken. Terecht - maar hij gaf me 'gewoon' n hand en wenste me goede tocht. Het was een goede preek en ik verstond het, ook de anecdote over n schilder in St Paul's Cathedral. Bij de consecratie kon je n speld horen vallen, zo intiem en oprecht ging hij voor. Maar wel: gewoon, eenvoudig, niet het devote gedoe uit de Tridentijnse mis in Chambery - nog maar n week geleden. Na afloop vroeg hij nog v welk bisdom ik was. Archdiocese Utrecht. Ah, gran cardenal! Ik denk dat dat als n soort beleefdheidscompliment bedoeld was. Toen ik niet meteen iets zei en alleen verbaasd keek voegde hij "no?" toe en liet 't er verder bij.
{In de "ongelooflijke" podcast v 31/8 vertelt anton de wit van katholiek nieuwsblad dat Eijk in Italiaanse media wel interviews geeft, daarom kent men hem dus....
Afl. #102 - Misschien wel de machtigste Nederlander ooit: paus Adrianus VI https://www.podbean.com/ea/dir-fakwn-1508092a }
De mevrouw van de tomatensaus (die voor haar retraite verpleegsters had les gegeven) knikte me vriendelijk toe en ik beende de berg af. Zonder koffie - maar in een wezenlijker behoefte had deze ontmoeting voorzien.
De pastoor haalt me in zijn Fiat Punt in. We knikken, hij rijdt door naar de volgende mis, met zijn acoliet die morgen ook naar assisi gaat. Maar dan met de auto.

innerlijke mens
Nu eerst lopen. Het is inmiddels zwaar bewolkt en er valt af en toe een druppel.
In de berm eet ik mn meloen op, doe de regenhoes om mn rugzak en mn behoefte in een bosje bamboe. Zodra ik naar bovenloop zie ik 3 racefietsers afwateren in de berm.
In Borgone di Susa is een bar open. Ik drink 2 "doppio" en typ dit blog. Omdat ik er zin in heb. Loop om 12h verder....

zweet
Precies als ik wat wil eten lijkt t te gaan rgenen. Ik vind n bankje en beschutting bij n boomgaard en eet mn ham, sla, meloen, brood en restje boter op - goed smeerbaar.
Het blijft de hele middag vochtig, drukkend, maar droog en bewolkt. Ideaal wandelweer. Het is dat n oudleerling, die ik zeer bewonder om haar resilience bij allerlei tegenslagen, n profielwerkstuk over zonneschade schreef. Daardoor weet ik nu tenminste iets over UVStraling en dat ik mn kale schedel altijd moet beschermen, ook als de zon niet direct lijkt te schijnen. Anders had ik vast graag n dagje zonder hoed gelopen. Mn hoofdzweetbandje vd Decathlon in Chalos s/ Saone ben ik helaas kwijtgeraakt, ik denk op de MontCenis, en er staan witte zoutranden in de rand van mn hoed. Als herkenningsteken werkt de hoef feilloos. De chemin d'Assise valt hier samen met de Via Francigena en men is kennelijk vertrouwd met pellegrini. Ik groet iedereen met 'buona domenica' en dat oogst menige glimlach. Slechts 1 mevrouw loopt zonder groet door - zal wel een tourist wezen die geen Italiaans verstaat.

Stefano
In San Antonio word ik aangesproken door Stefano. Even oud als ik. Praat moeizaam, als iemand die een hersenbloeding o.i.d. heeft gehad. Dat blijkt ook zo te zijn. Hii kent "Amsterdam" (aanhalingstekens intended), heeft problemen, geeft me informatie hoe ik verder moet lopen. Ik doe moeite om een zo normaal mogelijk geeprek te voeren, al zou hij dronken kunnen zijn en iets willen. Dat is ook zo: 5,-€. Niet toevallig heb ik n voorraad vijfjes in mn portemonnee, dus dat lukt. Zou t ook gelukt zijn het gesprek af te ronden zonder? Belangrijk is de toon, bij bedelen kan die van 2 kanten zeer onecht worden. Maar deze keer lukt het, we maken n selfie, wisselen onze voornamen uit, groeten aan onze moeders- die even oud zijn- en ik loop verder.

In de dorpen waar ik doorhéén kom loopt ook een fietsroute die 'diacono martino' heet. (?)
Bij n bar zegt iemand als ik langs kom: "non troppo rapido",niet te snel. Ik moet erom lachen, geef m gelijk en pas m'n tempo aan.

muilezelpad
Dan komt er, na 2 dagen lopen over vlak land, een steile klim, van Chiusa San Michele over een muilezelpad naar santuario St Michele 600m onafgebroken klimmen. Er 'staat' 1.45 uur voor, oef....

Als ik boven kom, 961m, voel ik me zelf een muilezel. Mijn Tshirt van merinowol kan ik uitwringen. Om de eigenlijke San Michele, een klooster op een berg, te bekijken zou ik nog eens 1km heen en weer terug moeten lopen en het is al half 6. Ik drink een duur blikje cola bij een terrasje: ook hier komen de meeste touristen gewoon per auto naar toe. Ik aarzel waar ik ga overnachten, eigenlijk is de dag al lang genoeg geweest. Er is een camping aan een meer, maar dat betekent extra dalen en morgen klimmen. Een 'camping' San Michele ligt op de route - of is t een vakantiekolonie? Ik hijs de rugzak weer op en geniet al gauw van prachtige uitzichten, over dat versterkte klooster op de berg, Turijn, meren, bergen etc. Op n belvedere maakt een Italiaanse een foto van me en vertelt dat zij met haar dochtertje van 10 250km van de Santagoroute gelopen heeft. Het meisje straalt helemaal. Ook vertelt ze dat nog voor die camping n voormalig klooster Certosa1515 pelgrims ontvangt als B&B. Ik loop verder, mooi beschut pad dat steil en soms minder steil daalt. Goed te doen, maar ik ben wel moe en verheug me op de camping.

Certosa1515
Dan kom ik bij www.Certosa1515.org en loop uit nieuwsgierigheid toch even naar de receptie. Het ziet eruit als n sjiek gebouw dat bedrijven kunnen huren voor heidagen. Ik vraag of ik misschien ergens n tentje kan opzetten en douchen. Dat kan niet, maar ze hebben wel.... het hotel zit immers helemaal vol ... een huis waar ik gartis en voor niets mag overnachten! Verbouwereerd loop ik mee naar n huis met kinderspeelgoed, n douche en badkamer. Ze vindt t wel vuil (?) en biedt aan het eerst even schoon te maken (!!). Ik sla dat uiteraard af, blaas m'n matje op, neem n heerlijke (zij t koude) douche, was uitvoerig m'n kleren tot het water niet meer bruin wordt en laad m'n powerbank op. Neem n foto in de kerk - er is n mis morgen, maar 11h is me te laat - en er komt een grote Vlaamse groep meiden binnen met blauwe Tshirts: daarom zitten ze vol. In t restaurant word ik aangesproken door hun begeleiders: het blijkt n softbal team te zijn dat hier n belangrijke wedstrijd komt spelen. "We wilden niet dat de danes zich in de wereld zouden storten, dus n klooster, dat werkt he?"
Ik eet heerlijk in het restaurant, drink n glas huiswijn, geniet ook van tafelkleed, wifi en bediening: voor mij als pelgrim is dit nogal n werelds genoegen en ik neem t in dankbaarheid aan!

Geschreven door Michaelsvoettocht