In het jaar van de MH17. Juli 2014 dus. Toen heb ik voor het laatst een meerdaags stuk "richting Santiago" gelopen. De stukken jacobspad.nl vanaf Uithuizen ("het Groningse Finisterre") door NL en de Ardennen waren in de jaren ervoor afgelegd, steeds enkele dagen in de zomervakantie, wanneer mijn schoonmoeder oppaste of de kinderen op zomerkamp waren. Ik liftte vanaf de grens met Frankrijk terug naar Couvin en nam de trein naar Zwolle - waar ik enkele dagen kon bijkomen voor Hanna terugkwam van het AIDScongres in Australië. Haar collega's waren omgekomen, zij had een andere vlucht genomen. Het was een indrukwekkend jaar.

Later hebben we met het gezin nog een keer overnacht in Wasigny op de www.fermequatremains.com. Daar vertelde Jos dat veel pelgrims tussen Rocroi en Reims bij hem vandaan vertrokken. Ik heb er nog vaak aan teruggedacht, het stuk door de akkers van NoordFrankrijk leek me niet makkelijk: weinig schaduw, veel graanvelden en weinig voorzieningen. Maar inmiddels is er de "Via Campaniensis" die door de Champagne van Rocroi via Reims en Troyes naar Vezelay loopt, en 140 km korter is dan de GR 654. https://www.santiago.nl/lopen-naar-santiago/looproutes-frankrijk/ Er is een NL topoguide van en er zijn overnachtingsadressen. Die ga ik nu nemen - de .gpx codes heb ik inmiddels ook op m'n telefoon. Ik vertrek rond 9 augustus. Dus niet richting Santiago (veel te druk) maar richting Assisi in Umbrië, Italië. Althans het Franse deel van die route. Die begint in Vezelay in Bourgondie. Chemin d'Assise : een Franciscaanse voettocht van Vezelay naar Assisi. https://chemindassise.org/en/assise-way/ Misschien kom ik niet verder dan de Grande Chartreuse, misschien nog een klein stukje verder richting Turijn. De 850 km in Italie zullen voor een ander jaar overblijven, de 650km Frankrijk kunnen wel lukken. Afhankelijk hoe de eerste 400 km tot Vezelay zullen gaan.

Maar eigenlijk zijn kilometers, dagafstanden eind- en tussendoelen niet zo belangrijk. Elke dag heeft slechts een route, een begin en een einde. Op die dag moeten voeten, rug en geest het volhouden, zijn er hoogte- en dieptepunten. Ik verheug me op het wandelen, de route, een gevoel van vrijheid en bij de dag leven. Ik zie op tegen lichamelijk ongemak, piekeren over onderdak en eten, en vooral somberen over mezelf, school en privé. Dat is ook de reden dat ik aarzel met deze pindat. Het is nogal des Michaels om te observeren en te schrijven, van zich af te willen schrijven - en als het eenmaal geschreven is het met véél mensen te willen delen. En dan weer hun reacties afwachten . Maar hebben mensen er wat aan als ik allerlei plaatsnamen en dagafstanden noem? En wil ik zelf de persoonlijke gedachten waar de reis eigenlijk voor bedoeld is delen op deze manier? Bovendien loop ik het risico zo toch veel met smartphone in de weer te zijn en niet met het hier en nu. De telefoon heb ik nodig om te navigeren. Of bloggen ervan komt moet ik allemaal nog uitzoeken, ik beloof niks.
Wel was het leuk om alvast deze pindat klaar te zetten, gpx routes en kaartjes te downloaden en me zo voor te bereiden op wat komen gaat, als het menu in een restaurant. Maar ook daarvoor geldt dat je de menukaart dan weer terzijde legt en slechts één gerecht er toe doet, niet hoe het heet of wat je je erbij voorstelde, maar hoe het smaakt. En dat hangt er weer van af in welke stemming je bent en of je echt met aandacht proeft of eigenlijk alleen geniet van de ambiance. Ik geef toe dat ik in gezelschap me meestal concentreer op het gesprek en wel houd van lekker eten maar niet echt proef en vaak ook niet kan navertellen wat ik nou precies gegeten heb. Een van de redenen dat ik deze voettocht wil maken, is om juist méér te genieten en te proeven van wat zich elke dag aandient. Dat kan een wolkenlucht zijn of een geur in het bos, een mooie rustplek of de wind in je haar. Het kan ook tegenvallen en je komt jezelf letterlijk tegen. Om daar voorrang aan te geven wil ik mijn dagboek wel bijhouden maar een reisblog niet in gedachten hebben bij het lopen. Bij tijd en wijle iets posten kan ik vast niet goed nalaten, ik ken mezelf.
Dus lezer, dank voor je aandacht en denk af en toe aan me als jou dat goed doet. In ieder geval wens ik je voor het pad dat jouw leven nu met je gaat hetzelfde toe: Vrede en alle Goeds!
Michael.

Geschreven door Michaelsvoettocht