Bij het inpakken van mn rugzak in de schuur komt Stephan even vragen hoe de nacht was, en of ik koffie wil. De teil waarin ik me gewassen heb is gebarsten toen ik er op ging zitten ( had gewoon n stoel moeten vragen!) dus ik heb wat geld en n kaartje klaargemaakt. Dat geld slaat de plank echter mis en moet ik terugnemen. Hij vertelt verder over de mensen die er wonen, hun onderlinge verhoudingen. In 1 gezin zijn 4 mensen door 4 versch tragische ongevallen om t leven gekomen. Het is net of de aanwezigheid v/e vreemde, n toevallige passant, ruimte schept om t verhaal te vertellen. Ook vertelt hij dat de vele meertjes die ik tegen ga komen allemaal privebezit zijn en afgesloten met hekken uit angst voor stropers. Ik zie 2 herten, ver weg, maar de eersten deze reis die ik (piepklein) kan fotograferen. Bij n meertje eet ik wat fruit - maar de autoweg erlangs stoort me. In t uitzoeken van geschikte pauzeplekken ben ik niet zo goed, en ik herinner me hoe fijn dat juist was met de medepelgrims op de zondag voor hanna kwam. Bij n visvijvertje in n dorp leen ik n campingstoel en ga uitvoerig eten. Zit op mn telefoon, had daardoor bijna gemist dat er 2 wandelaars net rugzakken langs komen. Zij dachten door mn gebogen houding dat ik n visser was - maar zijn ook blij een collega te treffen en wachten even tot ik alles weer heb ingepakt. Zij komen uit Bretagne, zijn met pensioen en willen v Vezelay (1/9) naar St Jean de Maurienne lopen, voor 29/9. Zij reserveren steeds 3 dagen vooruit overnachtingsadressen. Zij draagt 5kg, hij 9, ik minstens 13. Dat betekent niet dat ik ze niet bij kan houden, maar kost wel meer energie. En vooral om tijdens het lopen Frans te spreken. We wisselen uit waar we zoal overnacht hebben: allerlei plaatsen, namen, landschappen herinneringen en flarden chemin komen weer boven. Maar we hebben maar 1 overnachting gemeen: bij de zusters van Cluny. Haar hartelijke ontvangst van pelgrims maakt in feite ook pastorale ontmoetingen mogelijk, juist omdat het daar niet om te doen is, maar door zoveel kwaliteit in het luisteren aan de dag te leggen.

Bij de lunch vraag ik hoe ze Ars vonden. Zij waren daar wel naar de mis geweest. Maar konden er ook niet goed in meegaan. De spiritualiteit van de Franciscanen, eenvoud, openheid, vreugde over de natuur past heel goed bij n voettocht, Ars is teveel ingesteld op "pelgrims" : want dat is nou eenmaal iedereen die er per touringcar naar toereist en n kaarsje opsteekt. Het lucht me op dat ik niet de enige ben die er vooral vervreemding voelde, niet dat er ook maar iets mis is met zulke bedevaartplaatsen op zich, maar zoals een grote stad emotioneel en praktisch niet te doen is voor de rugzakpelgrim, zo zijn er kennelijk ook qua religie plaatsen en situaties incompatibel. Ik heb dat nu zelfs al bij n zondagsmis in n gewone Franse parochiekerk, een 'stille' mis door de week, zeker in n klooster, zegt me veel meer.
Maar het is niet vanzelfsprekend om hier met collega pelgrims open over te kunnen praten, op de camino santiago nog minder; deze tochtgenoten zijn zelf ook bij de kerk betrokken en niet alleen maar tEgen maar ook vOOr dingen die hen raken.

Ze lunchen veel sneller dan ik, en anders. Salades. Lichtgewicht vezelrijk eten ipv zwaar fruit. Ze hebben minder behoefte aan pauzes, willen liever vroeg op bestemming aankomen - en weten die altijd van tevoren. We spreken af dat we t op onze eigen manier doen en genieten van elkaars gezelschap.
Perouges is n pittoresk middeleeuws dorpje op n heuvel - ware het niet dat horeca en zgn kunstenaars het met hun dure boetiekjes hebben gekoloniseerd. Er komt n bruid langs met sleep v 7 meter en pijpekrulletjes voor n fotoshoot.
Mijn nieuwe vrienden hebben n reservering 2km vd route vandaan in Merimieux. We nemen afscheid maar hopen elkaar terug te zien.

Ik doe boodschappen in n veel te grote supermarkt en moet nu veel te zwaar mn laatste km maken. Bij n gesloten chinees restaurant naast een McDrive eet ik op het terras vast n bak fromage blanc met het zwaarste fruit - en laat de was verder drogen, de eerdere stops waren daar te kort voor. Het is erg warm vandaag.
Ik besluit chateau Chazey uit de lijst te bellen, dat kan tot 17.30. Ik blijk het zelfs al te lunnen zien door de mais velden- maar moet nog ver omlopen. Als ik iets drink in de enige bar vh rijtje nachtclubs die open is, zie ik n bordje naar een camping! Als ik dat eerder geweten had zou ik niet geaarzeld hebben. Maar inmiddels is mn ijdelheid geprikkeld en vind ik t te leuk om na een hooischuur ook n kasteel aan mn lijstje toe te voegen. Langs de rivier Ain is t pad mooi en schaduwrijk, ik koel even mn been want dat is de laatste km eigenlijk overbelast.
Kom bij n bordje, lijkt wel n VVVbord, dat pelgrims gastvrij welkom heet en gemarkeerd omweggetje naar t kasteel a
aanbiedt.

Het gaat om n modern gebouw ertegenover vd commune des communautes d'eau en Ain: soort waterschap. Thierry is daar directeur. Hij heeft zelf Santiago gelopen en biedt nu op zijn werk, tijdens kantooruren, hartelijke pauzes aan. Ik mag douchen, eten aan echte tafel, leg mn been op n echte stoel, zet thee, heb wifi. En krijg zelfs een gratis uitnodiging voor Frans folkrockconcert in het kasteel toe, vd Tetes raides.
Na controle vd pass sanitaire en mn vrijkaartje krijg ik n geel festivalbandje om.
Thierry en ik krijgen n zitplaats bovenaan de tribune. Wat n spektakel aan lichteffecten en kleuren alleen al! Ook de muziek is gaaf: soort mengeling van virtuositeit van Dubliners, enthousiasme vd Amsterdam klezmer band en hoogwaardig taalgebruik van Brassens. Lijkt op de negresses vertes, bestaat al30 jaar. Als ik om me heen kijk zijn de meeste mensen van middelbare leeftijd. Maar die gaan, op hun manier, uit hun dak. Ik voel me blij en jong, dankbaar en trots dat ik dit mag meemaken. Mn been omhoog zou beter zijn, maar ik dans, zittend, naast mn gastheer en laat me lekker meeslepen door het optreden, het bespelen vd zaal, het publiek dat zn eerste concert na covid meemaakt. Ik versta er niet veel van, maar geniet van de klanken, alliteraties, muzikaliteit van se teksten die vol woordspelletjes zitten en de volle diepte vd Franse taal benutten - op steeds opzwepender muziek.
Na de toegift ga ik naar bed. Ik had mn tent mogen opzetten, maar slaap op de afgesloten, overdekte veranda vh waterschap, weer in de buitenlucht dus eigenlijk, prima. Thierry brengt me nog n icepack en we nemen afscheid. Zo'n uitgelaten avond als deze had ik op geen camping gehad!




https://www.ain-tourism.com/fiches/Chazey-sur-Ain/Historic-site-and-monument/chateau-de-chazey/389610/

https://fr.m.wikipedia.org/wiki/T %C3%AAtes_raides

https://open.spotify.com/album/2EiCXoPHAd5D9t6y8hwQ0m?si=MVsoUSEnTvekIlDlG94Cjg&utmsource=copy-link&dlbranch=1

Geschreven door Michaelsvoettocht