#17 Prato Perseghin 961m - Crocetta d'Orero 468m

Vandaag was t echt nIEt moeilijk om 6h op te staan: zonsopgang boven de bergen wil je voor geen goud missen. Lastig hoor, tent afbreken als je iedere minuut het spektakel van Aurora wil fotograferen. Alleen Genua is te ver weg om goed op de foto te krijgen, maar je ziet zelfs grote schepen en lichten uit de haven. Eerst weer al mn waterflessen vullen bij de bron. De ode aan zuster water uit het zonnelied druppelt, kostbaar en heerlijk helder en koel, de colaflesjes en groene litertank in. Dan 2 uur om en over allerlei berghellingen, steeds met uitzichten waar je stil van wordt: het verstrijkende ochtendlicht is zo mooi! Ik ontmoet diverse andere Italiaanse wandelaars die er uit zien of hun auto om de hoek geparkeerd staat. De 4 jonge mensen uit Genua die gisteravond bij mijn wei in de buurt gingen kamperen zie ik niet terug. Ook liep er om 20.45 nog een man voorbij met rugzak, de andere kant op. Het is een populair natuurgebied voor italianen "dove monti incontrano il mare", waar bergen de zee ontmoeten. Ik moet denken aan de aankomst van het kinderleger in 1212 uit kruistocht in spijkerbroek - heb dat afgelopen winter herlezen, 'ter voorbereiding'. Nu staat "Genua" symbool voor mijn eigen verlangen omdat Hanna me hier rond 10 september op komt zoeken. Ze heeft al n keer midden in de nacht speciaal een interrailpas in de aanbieding gekocht. Ik verheug me er zeer op, onze fijne vakantie samen lijkt, letterlijk, mijlenver geleden. We bellen wel vaak maar je maakt zoveel mee wat je steeds graag even zou willen aanwijzen: "kijk dan, dat pad, daar liep ik net nog." "Bramen!" "Water!" en dan meeleven met de ervaringen van de 3 studerende kinderen en hun levens..... Ik dwing mezelf, steeds opnieuw, om in het hier en nu te wandelen, even stil te staan zonder camera te pakken. Te zijn.

Passo della Bocchetta, 800m, is duidelijk een TOP: Touristenoverslagplaats, zou in Nl herkenbaar zijn aan een truttige pilon van keien in vlechtwerk. Nederland is immers een rijk land dat aan goede voorzieningen en efficiënte procedures voor mensen die onderweg zijn prioriteit geeft. Daarom zijn er kennelijk van die witte plastic stoelen in Ter Apel geregeld.
Hier staat een oversized oranje bank, en een fotopoortje voor selfies. Ik maak er geen gebruik van. Dat doen de mensen wel die hier met de auto naar toe rijden voor hun foto-moment, het is ze van harte gegund. Hoewel ik hier als rijke gelukzoeker uit een veilig land ben, word ik steeds opnieuw hartelijk bejegend en ondersteund. Leven en laten leven. Ik eet intussen mijn noodvoorraad eten op, op 'n stukje worst en kaas na. Doe m'n schoenen uit en gun m'n benen even rust, die immers bij elke stap een klap opvangen. Dankjewel! Wat fijn dat jullie t zo goed doen deze voettocht!

passo dei Giovi
Een "holle weg" heet dit geloof ik, in ieder geval is er vaak schaduw, geen zuchtje wind en nauwelijks uitzicht. Ik probeer steeds mn dochter te bereiken en hoop vurig dat er n vwinkel open zal zijn. In passo dei Giovi belt ze mij, en precies dan zie ik een bakker, die me ook yoghurt fruit en frisdrank verkoopt. De enige bar is vandaag gesloten, maar de bakker heeft n koffieautomaat- en ik lunch al telefonerend in de schaduw tegenover. Niet dat die mevrouw in die parkerende Hummer die mijn groet niet beantwoordt dat nou zo'n goed idee vindt. "Tant pis" in het Italiaans ken ik nog niet....

Santuario della Vittoria
Na een uurtje klimmen, op t heetst van de dag kom ik bij n klein cafe dat wel open, hartelijk en gezellig is. Ik schrijf er n brief en vraag andere gasten op t terras die voor me te posten. Dat geeft hen meteen n aanleiding de bekende vragen te stellen. 1. Of ik Frans ben. 2. Of ik naar Assisi ga. 3. Hoe ik slaap. Ik oogst bij Italianen doorgaans bewondering, soms ontsnap ik ternauwernood aan n kneepje in m'n wang! Ook kennen ze mijn beginpunt op 6 augustus: in St Jean de Maurienne, daar begint toch die grote tunnel? De gesprekken in het Italiaans hebben misschien(nog) niet de diepgang waar ik vorig jaar zulke goede herinneringen aan heb - maar gezien het steenkolen taaltje waarin ik contact maak ben ik blij met de manier waarop ik me welkom en gewaardeerd voel.

Crocetta, trattoria
Ik wilde eigenlijk door naar colle di Creto. Maar om 16.45 was t mooi genoeg geweest. Door n verkeerde afslag kwam ik onderlangs het dorpje Crocetta binnen. De Laurentius kerk zat potdicht. Ik sprak n dame op leeftijd aan die in de tuin zat, ze gaf me n fles koel mineraalwater. Of ze me ook n plek voor m'n tentje kon aanraden? We hebben hier last van everzwijnen, ze komen zelfs savonds de tuinen in. Maar verderop is n trattoria, vraag t daar eens. In het restaurant kan ik koffie krijgen maar geen warme maaltijd, en al helemaal niet op zo'n vroeg tijdstip. Het hartelijke meisje, trots op haar Engels, zal voorcme gaan vragen om n plek. De baas doet niet erg toeschietelijk. Inmiddels ben ik wel gewend dat je mensen tijd en ruimte moet gunnen om mee te denken over n oplossing voor zo'n ongebruikelijk verzoek. Ik hoor ze weer over cinghiali. Je leert je nieuwe vocabulaire in volgorde van levensbelang. Terwijl hij zich op de achtergrond houdt, legt zij uit dat de everzwijnen een probleem zijn. Maar aan de andere kant van de verkeeersweg die hun Restaurant meer strategisch dan romantisch gelegen laat, is een terreintje dat ik mag gebruiken. Ottimo! Uitstekend! En warm eten, dat gaat niet, ze sluiten om 19h vanavond. Maar een portie ham kan ik krijgen, en trouwens een bak water om me te wassen ook wel. Ik ben de koning te rijk. Terwijl mn telefoon oplaadt in de bar zet ik mn tentje op. Ga de bak water (dat woord kan ik niet onthouden maar wel uitbeelden) ophaler, ben aangenaam verrast als het warm water is. Was mn lijf, tshirt, onderbroek, sokken - en week meteen mn voeten, xie dat erg op prijs stellen. Zet ze in de Gehwohl en mn kuiten inde arnicaolie met druppeltjes etherische olie (Eucalyptus en wintergroen, zoals me vorig jaar geleerd door die barmhartige Samaritaan in de Morvan).
De barman is nu veel toegankelijker,, we stellen ons voor, hij stempelt m'n credencial. Het verwachtingspatroon over en weer is nu ook wel duidelijk. Ik bestel n groot glas bier, n portie rauwe ham en eet het smakelijk op aan n terrastafeltje, samen met de perzikken, brood en olijfolie die ik in de rugzak meezeul. Ik ben ook blij met m'n assertiviteit, in een klein dorpje is er altijd een oplossing- je moet alleen geen haast hebben en liefst wat tact. Ik heb niet zo'n mooi uitzicht als gisteravond, maar ben wel onder de pannen en prima tevreden over deze dag.

Geschreven door Michaelsvoettocht