Lang niet zo heerlijk geslapen. Fijn tentje, heeel fijn lichtgewicht opblaasmatje. In de nachtflixbus natuurlijk niet goed geslapen en de laatste nacht in de hotelkamer in Duitsland; evenmin wilde nog allerlei aflevering van de pauscast van Andre Vreede downloaden en gewoon gespannen.
Maar nu moet ik van mezelf rustig genieten, ook al kost t kostbare minuten vd koele ochtend. Dus rustig tentje afgebroken en ingepakt. Teruggelopen (doet altijd pijn) het dorp in voor de bakker. Koffie gedronken, tarte au citron erbij. En om 8h vertrokken vanaf de camping voor etappe 2.

Ik schrijf nu verder, 20:30 op 1400m hoogte, op de helling van een berg recht tegenover St Andre. Het licht op de bergen van de ondergaande avondzon is prachtig. De wind, die de hele dag de hitte temperde, zelfs op stukken zonder schaduw, is gaan liggen. M'n tentje staat onder n prachtige dennenboom, de dennenappels heb ik dit keer eerst verwijderd voor ik mn matje opblies. In het dal hoor je soms de toeter v e trein, een kerkklok slaat. Er is een zacht zoeven van de snelweg, maar die zie ik niet. Mijn tent is niet te zien vanaf het pad, dat "chemin du facteur" genoemd wordt. Ik heb mezelf en mn kleren kunnen wassen in een helder en koud bergbeekje, even met wat stenen afgedamd om teil-vorming te creeren. De maan is bijna vol. Er zijn amper wolken. Ik had genoeg water bij me en teveel eten, nu dus gewicht verminderd: abrikozen noten rozijnen salami en stokbrood gedrenkt in dure olijfolie. Enige minpuntje is dat de tent niet waterpas staat, daar is deze helling te steil voor. Maar er is niemand om geplet te worden als ik tegen de zijkant rol. Ook viel t zitten tegen, ik gleed steeds weg over het lange gladde droge gras. Tot ik de steen zag, plat en op stoelhoogte, lekker warm gestoofd in de zon. Ik heb gebeld met Hanna en kreeg lieve appjes van mensen die naar mn tocht vroegen. Ik voel me wat dat betreft niet eenzaam - en heb ook zelf mn best gedaan vandaag met de Fransen die ik tegenkwam.

Het is hier volop touristenseizoen, dat herinner ik me niet v hier: vorig jaar was ik er begin oktober. Maar vooral s ochtends zie je allerlei anderen recreeren of voor hen zorgen:

De man met zijn zoon die me blij herkende: hij had mij gisteren ook de weg gevraagd (!) en wilde graag vertellen hoe het afgelopen was. Hij is buschauffeur in Parijs en vertelde me zn hele route.

Het echtpaar dat me bon appetit wenste bij de Chapelle St Francois (zie @pp profielfoto) en vertelde over andere kapelletjes in de streek maar ook over de langste tunnel van Europa die hier gebouwd wordt, omdat het Maurienne dal te krap is voor al het vrachtverkeer.

De man die 3x in Vlissingen had gewerkt in n fabriek. Er is een link tussen de industrie hier en daar. Maar hier is er veel hydraulische energie uit diverse stuwmeren, en ik heb ook het cultuurlandschap 'uitgelezen' over electriciteitslijnen enz.

De mevrouw die me water gaf en uitleg over hoe je kan herkennen wanneer water veilig is of niet. Zij vroeg waar ik op de Col Cenis zou overnachten, raadde me iets aan - en achteraf had ik vast ook wel daar kunnen slapen, maar ik vond t toen nog te vroeg.

Het wandelen zelf ging heel fijn. Vooral omdat ik rustiger aan deed, kleinere stappen zette bij het klimmen en mn stokken over de weg liet dansen ipv er verbeten mee te stampen.

Ik had allerlei belangwekkende inzichten observaties en associaties en zelfs allerlei formuleringen daarvan voor dit blog. Tot ik me realiseerde dat mn hoofd daar zo druk mee kan zijn dat mn lijf te kort komt. Ik probeer ook milder te zijn voor mezelf, dat is een van de doelen om de voettocht "af" te willen maken. En dus stop ik voor vandaag, ga nog wat genieten van de maan over de bergen....

https://youtu.be/gVPMVxo3YLU

Geschreven door Michaelsvoettocht