Tijdens mijn "Hiking of a Trail", oftewel het wandelen over een spoor, is het verstandig regelmatig te kijken waar je de voeten neerzet, want de stenen waar het "spoor" vol mee ligt hebben er nu eenmaal lol in weg te rollen onder je schoenen.
Tijdens dat kijken zag ik maandag en dinsdag vaak zwarte vlekjes voor de ogen. 
Niets waar ik mij ongerust over maak, want die zwarte vlekjes zitten gewoon op de grond. 
Er zijn zelfs 2 categorieën zwarte vlekjes, en de eerste is weer onder te verdelen in 3 soorten.
Van de eerste categorie is de eerste soort een grote zwarte lopende kever. 
De tweede soort is een kever die half uit elkaar dood op de rug ligt. 
De derde soort vlek laat de reden daarvan zien:
Is het een kever die een andere kever -geholpen door een vlieg- op eet? Zijn het hier kannibalen? Maar we zitten toch niet in Afrika? 
Dit is Frankrijk, dus zou het dan een zeer intensief en uit de hand gelopen liefdesspel zijn? Ook nog vaak met een gemengd trio? 
Geen flauw idee, wie het weet mag het zeggen, maar het ziet er vreemd uit.

De tweede categorie zwarte vlekken maakt heel veel herrie als je aankomt en lost dan op.
Natuurlijk, je stoort hun in hun gezellige gezamenlijke maaltijd en dan haken ze af. Maar als je achterom kijkt blijkt dat ze weer gewoon met z'n allen met hun maaltijd verder zijn gegaan, dus die keutel zal wel lekker zijn.
De producenten van al die keutels, schapen maar dan anders, lopen intussen luid klingelend de heuvels over.

Tijdens dat kijken vallen meer dingen op, bv. de zeer grote diversiteit van planten en bloemen.
Overal staan mooie struikjes, bosjes mooie kleine bloemetjes en ander mooi groen. Telkens wisselt de samenstelling, niet één plant of bloem voert de boventoon, een tuinarchitect kan het niet mooier rangschikken.
Ik heb er geen verstand van, maar komt dat door bv. de schone lucht hier? 
Hoe komt het dat niet één plant gaat woekeren en de anderen gaat overheersen? Niets heeft hier kennelijk de behoefte de ander te verstikken. 
Hoe anders dan bij ons, ik weet bv. zeker dat mijn tuin bij terugkomst overwoekerd is met planten die ik er niet heb ingezet en over het gewenste gewas probeert de baas te spelen.
Dit lijkt bijna symbool te staan tussen een ontspannen- en een gestreste maatschappij.

Door die bloemenpracht en talrijke verschillende soorten vlinders die om je heen dartelen lijkt het alsof je in een sprookjeswereld bent beland.
Dinsdag liep ik helemaal met mijn hoofd in de wolken. 
Letterlijk dan, want ik werd er behoorlijk nat van.
Het begon met mot, maar steeds meer lieten die wolken hun water los en mocht ik dat hebben. 
Had er gelukkig wel op gerekend, dus gewoon lekker door ge-hiking-d.
Het einddoel, de hoogste berg van de omgeving, de Mont Aigoual van 1571 mtr. daardoor helaas niet gehaald.

Woensdag wilde ik weer verder rijden maar eerst ben toch eerst die berg opgegaan.
Het oudste meteostation van Frankrijk is hierop gevestigd.
Indrukwekkend mooi uitzicht daarboven. Ze beweren dat je bij helder weer aan de ene kant de Middellandse Zee en aan de andere kant de Eiffeltoren kunt zien. Zal het altijd wel een beetje mistig zijn hier........
Zelfs op die hoogste plaatsen zijn er wezens die nog hoger willen, het imposant grote roofdier zeilde speurend over mijn hoofd.
Gelukkig liet hij mij en de grazende (soort) schapen wel met rust.

Nadat ik even door de eerste souvenirwinkel die ik op mijn reis ben tegengekomen gelopen had en het indrukwekkende museum, waar je kon zien hoe ze hier vroeger in barre omstandigheden het weer observeerden en voorspelden, bekeken had, ging ik weer slingeren op de weg totdat ik bij een liefelijk dorpje, genaamd St. André de Valborgne, besloot hier weer even tijdelijk te gaan wonen.

Geschreven door HansVWT3