Gisteren zaten we te eten in de casa waar we toen waren. Ondanks de ongezellige koude ruimte smaakte het eten ons goed. De mixtasalade was lekker en de verse vis en frietjes waren ook smakelijk. We zaten er alleen toen plotseling de deur open ging. Een vrouw van 81 jaar jong kwam binnen lopen achter een soort uitgebouwde rollator (zie foto). Beige hoedje op en beige pantalon aan met blauw truitje en sjaaltje. Ze deed me denken aan majoor Boshard. Ze ging lachend op een stoel zitten en draaide zich uitnodigend naar ons om. Dus vroeg ik haar waar ze vandaan kwam. "Van de Bodensee" zei ze en ik blij: "dann koennen wir Deutsch reden. Aber von wo her kommen sie heute wenn ich fragen darf". Ze vertelde dat ze in Sarria om zes uur 's middags was vertrokken en dat ze met de rollater de Camino van Sarria tot Santiago ging lopen. Vandaag had ze met haar rollater een afdaling door het bos over een keienpad gemaakt. Iemand die de Camino al eens heeft gelopen weet dat dat met een rollater bijna onmogelijk is .
Haar krukken was ze in de bus kwijtgeraakt. Ton gaf haar zijn stokken maar dat wilde ze absoluut niet. Haar plan was om elke dag tien kilometer te lopen maar na de ervaring van gisteren zou ze proberen de grote weg te volgen. Op onze vraag wat haar dreef vertelde ze dat ze al tien keer de Camino had gelopen en er heimwee naar had. Haar rug was nu slecht en ze had verlammingen aan de benen maar ze wilde erg graag nog een keer in Santiago aankomen. Er gewoon naar toe gaan zonder gelopen te hebben vond ze maar niks. De vrouw straalde een levensvreugde uit die we nog zelden gezien hebben. Ton en ik waren er allebei diep van onder de indruk. Het laatste waar we het over hadden toen we gingen slapen was over deze vrouw en het was ook het eerste waar we het vanmorgen om zes uur over hadden. Zo'n ontzettend mooi mens!!! We werden er allebei blij van.

Vanmorgen zijn we om half zeven vertrokken nadat we op onze kamer wat brood met jam hadden gegeten. We liepen weer over paden omzoomd met van die eeuwenoude knoestige eiken. Het was mistig. Na een kilometer of vijf hebben we onze eerste koffie gedronken. De tocht ging verder via goed beloopbare paden langs weiden en door oude dorpjes. Net voor Portomarin konden we kiezen tussen twee routes. We kozen de authentieke die zo te zien een stuk over de weg ging. Echter het laatste stuk was een verschrikkelijk steil en rotsig keienpaadje. Ik weet nog steeds niet hoe ik beneden ben gekomen.
We hebben ingecheckt in ons pension waar we een frisse kamer met douche hebben. Daarna zijn we lekker een hapje gaan eten.
Er zijn zelfs winkels hier dus ik ga straks effe op pad.

De pensionbeheerder, een erg driftig manneke, waarschuwde ons dat we de laatste honderd kilometer echt twee stempels per dag moeten scoren .
"Maar wij komen helemaal van St. Jean." zeggen we. Maakt niet uit 2 stempels zegt ie streng anders krijg je de Compostella niet.!!😯😯

Buen camino.
Els

PS
José en Jos fijne vakantie in Toscane.

Henk en Ria: zie foto . Kwamen we tegen in de buurt van het 100 kilometer paaltje😀

Geschreven door Els-en-ton-boonhof.reisblog