Hallo allemaal.
Eindelijk, eindelijk zitten we dan. Het is inmiddels vijf uur. Vanmorgen zijn we om zeven uur vertrokken in Castrojeriz. We kregen na drie kwartier lopen gelijk een klim van 12 procent voor de kiezen. Na een uurtje waren we boven. Zo dacht ik, het ergste hebben we gehad. Maar toen...... het was negen uur en al warm en het werd steeds warmer. We liepen over onnoemelijk uitgestrekte vlaktes met binnen 10 kilometer geen dorpje te zien en het werd alsmaar heter en heter, 34 graden. Om een lang verhaal kort te maken. We kwamen om half drie doodmoe aan in Fromista. Ton had inmiddels behoorlijk last van z'n rugzak en tussen ons gezegd en gezwegen was ik die hele camino spuugzat. M'n tweede teentje rechts doet behoorlijk pijn en links heb ik een nieuwe dikke vette blaar.
Maar oké. Genoeg gezeurd. Op dit moment zitten we met een dikke pot bier op een terras en voel ik me weer enigzins senang.

Over gisteravond:
Tegenover me zat Luis een technisch ingenieur uit Colombia. Ik vroeg "do you speak english"? Poco poco zei hij.
Nou dacht ik een poco poco en poco (ik) in gesprek dat wordt niks. Gelukkig bemoeide Ton zich met het gesprek
Dus op een gegeven moment hadden we het zelfs over ons vluchtelingenprobleem. Luis wist niet wat hij hoorde maar lostte het probleem gelijk op. Daar helpen waar ze vandaan komen zei hij.
Zij hadden alleen maar corruptie en mijn horloge (van100 euro) zou gelijk gejat worden. Maar ze hadden een vrouwvriendelijke president. Over het drugsprobleem werd niet gepraat. Toch vreemd dat ze in Colombia niks weten over Europese problemen.
Ook nog met de Hamburgse Hannah gesproken. Ze was niet bepaald het type "vrolijke meid". Ze liep de Camino omdat ze gepensioneerd was en ze zich wat verveelde. Ook vond ze bewegen erg belangrijk. Ze had de vorige dag geen slaapplaats kunnen krijgen en toen 9 kilometer door moeten lopen waar ze vier uur over gedaan had zo moe was ze. Dit komen we vaker tegen. Lijkt me ellendig.

Er loopt ook een meisje met een viool de Camino.
Ik moest er natuurlijk meer van weten.
"Are you a student"vroeg ik.
No it is my hobby "antwoordde ze.
Ik: "were dou you come from"
Zij "From Hungary"
Ik : "I also play the violin as a hobby "
Really do you want to play?
No that wanted ik natuurlijk niet.
Maar het meisje (ik schat haar 20 of zo) loopt de Camino met rugzak en viool op haar rug..apart toch?.

Iedere dag is zo anders en je krijgt zoveel indrukken dat een week geleden lijkt alsof het maanden geleden is.

Nederlanders ontmoeten we bijna niet. Alleen onze camino-vrienden Jos en Lenie die we hopelijk wel weer eens tegenkomen. En behalve Haagse Ben en Amstelveense Kees en een Achterhoekse echtpaar zijn we tot nog toe geen Nederlander meer tegen gekomen.

Ik ga ophouden Hannah komt bij ons zitten.

Tot volgende keer.
Els

Geschreven door Els-en-ton-boonhof.reisblog