Tja......wat moet je schrijven over vandaag? Hoge bergen diepe dalen en een einde van de tocht dat toch weer naar meer smaakt?
Laat ik maar eens beginnen bij het begin.

Nadat we om half zes uit bed waren, vooral vanwege het ontzettende gepiep en gekraak van een van beide badkamerdeuren, konden we gelukkig direct aanschuiven voor een alleszins redelijk ontbijt. Zeker als je het afzet tegen het feit dat het maar 3 euro per persoon kost.
Vervolgens om half zeven op pad.

Bij het uitlopen van Villafranca ga je een brug over de Rio Valcarce over. Maar direct daarna ging het mis. Gewoontegetrouw liepen we achter de kudde wandelaars aan die bij een splitsing rechts aan hield. We liepen een steile bergweg op die al snel overging in een soms nog steiler en lastig begaanbaar bergpad. Els, die toch al slecht geslapen had, werd allengs stiller en het kostte haar merkbaar moeite.
Na een hele tijd geklommen te hebben stopte ik om een foto (eerste foto van dit blog) te maken. Op dat moment zag ik diep beneden ons veel wandelaars de hoofdweg door het dal volgen. Bij het raadplegen van de wandelgids bleek dat we ons op de zogenaamde Camino Duro bevonden, een alternatieve route voor getrainde lopers.
Omdat we geen idee hadden hoe de route zich qua zwaarte verder zou ontwikkelen besloten we rechtsomkeert te maken en weer af te dalen.
Het hele grapje heeft ons vijf kwartier gekost. Beneden aangekomen bleek dat de weg door het dal uitstekend aangegeven stond maar ja, als je je als een schaap in de kudde gedraagt, dan moet je blijkbaar eerst over de dam.

De weg door het dal deed ons sterk denken aan de oude Brenner. Een dal gevuld met een riviertje, de Rio Valcarce, een vaak hoog gelegen autosnelweg, en de lokale verbindingsweg die door verscheidene leuke plaatsjes voert.
Ludy had ons nog getipt om in Trabadelo een restaurantje op te zoeken waar ook Nederlands gesproken wordt en men groente uit eigen tuin serveert. Helaas, of eigenlijk heel logisch, ging het restaurant pas om 13.00uur open maar wij waren er al rond 10.00uur. De groentetuin hebben we trouwens wel gezien.

Met wat kleine doorsteekjes door dorpen bleven we dus de verbindingsweg volgen waarbij het riviertje soms voor schitterende panorama's zorgde.

Nu zitten we in een zogenaamde casa rural (variant tussen pension en B&B) in Vega de Valcarce en hebben we weer lekker onze eigen kamer. Het riviertje kabbelt vlak onder ons raam dus ik zit hier op een heerlijke plek te schrijven terwijl Els even bijslaapt. En oh ja......de was heb ik al gedaan, die hangt buiten in de warme zon te drogen.

Morgen op voor het eerste deel van de 700 meter hoge klim naar O Cebreiro. Wij nemen daarvan morgen 570 meter voor onze rekening, de rest bewaren we zondag.
De generale repetitie voor de klim hebben we vanmorgen dus al gehad😊.

Adios amigos, Ton

Geschreven door Els-en-ton-boonhof.reisblog