Gisteravond hebben we gegeten in een hostal in Villadangos del Paramo. Naast ons zat een Duitser uit Hannover die net zijn eerste etappe achter de rug had. Hij was zijn camino gestart in Leon.
De man straalde de opwinding uit die wij waarschijnlijk ook hadden bij de start van onze trip. Maar hij had ook iets naïefs over zich en was nogal onzeker. Hij was net gestopt met werken en zijn vriendin had hem aangeraden maar eens even te gaan afkicken, op voorwaarde dat hij met zijn verjaardag weer thuis zou zijn.
Aan de andere kant zat een Frans echtpaar uit Montpellier. Zij hadden lol maar hun fles wijn was leeg. Met dat probleem hebben we ze toen maar even geholpen. Deze mensen bleken ervaren busreizigers die met Eurolines al diverse landen en steden hadden bezocht. Maar ook zij waren enigzins kritisch over de kwaliteit van deze busonderneming, ondanks het gegeven dat de hoofdzetel ervan ook in Montpellier gevestigd is.
Toch, dat gesprek heeft er wel toe geleid dat we misschien met de bus vanuit Santiago zullen terugreizen (en ja.....dat kan niet anders dan met Eurolines, althans zeker het gedeelte tot Biaritz).

Na het eten terug naar onze gemeentelijke albergue. Els had er behoorlijk de pee over in want, alhoewel netjes van buiten en behoorlijk geoutilleerd van binnen, was het een sfeerloze tent. Ze heeft er dan ook nauwelijks een oog dicht gedaan en ik niet veel meer.
Deze gemeentelijke albergues steken schril af ten opzichte van de particuliere waar het soms gezellig vertoeven is, vooral bij het gezamenlijke avondeten.
Vanmorgen zijn we teruggegaan naar de hostal voor het ontbijt en daarna om half acht op pad voor een trip van 14km naar Villares de Orbigo. De tocht was saai tot de aankomst in Hospital de Orbigo. In dit plaatsje vindt dit weekend een historisch festival met onder meer ridderspelen plaats.
Na de inwendige mens te hebben versterkt hebben we eerst het plaatselijke kerkje verkend dat deze keer gelukkig open was.
Daarna verder door het dorp over een prachtig gerestaureerde brug en rechtstreeks een braderie in. En dit was nou eens niet een braderie van het Nederlands niveau van doorgaans wegwerprommel, maar een met spullen die je feitelijk tijdens zo'n evenement hoopt aan te treffen.
Toch was er iets vreemds: in ons land kom ik er na iedere 10 meter achter dat ik Els kwijt ben omdat ze weer bij een of andere kraam die rommel aan het bekijken is. Hier had ze die behoefte merkwaardig genoeg helemaal niet en liep ze rustig door.

Na nog 3 kilometer zijn we aangekomen bij ons overnachtingsadres van vandaag. Een erg leuk, mediterraan aandoend, verbouwd oud pand waar je je nagenoeg direct "thuis" voelt. We kregen van de eigenaresse, een Nederlands sprekende Belgische, de tip om niet de kamer aan de voorzijde te nemen vanwege het rumoer in de avonduren vanuit de bar aan de overzijde. Het adres is in mei 2016 op tv geweest tijdens een reportage over de Camino door KRO Kruispunt.
De eigenaresse kookt vanavond voor ons. De koelkast staat vol met drank en etenswaar. Voor het slapen betaal je hier 8 euro per persoon en voor het eten en drinken geldt een vrijwillige bijdrage (een zogenaamde donativo).

Tot zover, nu eerst even siësta.

Ton

Geschreven door Els-en-ton-boonhof.reisblog