Gisteren hebben we in Torres del Rio gegeten met Lenie, Jos en Bill, een leraar uit Connecticut. Hij loopt alleen en heeft al vijf hartoperaties gehad. Ook Karl uit Oostenrijk kwam bij ons zitten. Hij is type echte Oostenrijker, ik zie hem zo jodelend de berg afkomen (alhoewel jodelend?). Hij maakte een introverte en bedrukte indruk maar na een wijntje kwam hij wat los.

Volgens de kaart konden we kiezen uit 5 pelegrino-menu's maar in werkelijkheid waren het er 2. We bestelden met z'n vieren vis maar die was glazig en we hebben hem teruggegeven. Toen konden we nog kiezen tussen kip en kip (Bill at al voor de vijfde dag kip).
We kozen kip omdat we kip toch lekkerder vinden dan kip!!!😄😄

Ik ben blij dat ik Ton op deze reis heb meegenomen. 😅😅Achter ons zat een Fransman en Ton moest hem van mij van alles vragen zodat ik goed op de hoogte blijf. Ik praat tegen Bill uit de USA Duits en tegen Karl uit Oostenrijk Engels.😉
Het was weer erg gezellig maar tegen negenen gingen we toch maar weer naar bed. Deze keer hadden we een hotelkamer. Lekker geslapen en om zes uur weer op.
Karl zat ook te ontbijten en praatte nu honderduit. Hij doet iets met computerprogramma's en zijn vriendin heeft het uitgemaakt.
We besluiten 10 minuten te bussen op een weer bergachtig traject. Ik wil mijn "hip" nog niet te zeer op de proef stellen want we hebben nog wel een stukje te gaan.
Daarna zullen we doorlopen naar Logrono. Mijn hip is nog niet helemaal de hip van voor de Pyreneeën.

Ik ben ook nog even bij het kerkje van Torres del Rio binnengelopen. Maar ik was de enige (met Karl) die schijnbaar onder de indruk was. De soberheid en het minimalisme spreken me erg aan. Jammer dat bij de ingang van het kleine kerkje een goed gevulde Spaanse met knalrode nagels zat te orakelen.
Karl zei nog : dein Ziel soll nicht Santiago sein aber dein Ziel sollst du selbst sein.
Oooh.....dan kan ik beter omdraaien want ik wil toch echt naar Santiago!

We zijn nu aangekomen in Logrono. De laatste kilometers waren voor mij weer behoorlijk afzien maar het is nu eenmaal niet allemaal rozengeur en maneschijn.
We slapen in een albergue met 26 stapelbedden in boxen. Lijkt wel de kinderafdeling van een ziekenhuis vijftig jaar geleden (zie foto).

Groetjes Els

PS kreeg nog een verlaat bloemetje voor moederdag (zie foto)
En nog een extra lieve groet van opi en omi voor Anne en Daan

Geschreven door Els-en-ton-boonhof.reisblog