Xinjie -> Hekou

Terugfietsen.
Wij hebben daar iets mee. Of beter gezegd: we hebben daar juist niets mee. We fietsen eigenlijk nooit terug, zelfs niet als we fout gereden zijn of een bezienswaardigheid gemist hebben. Wij ‘doen’ niet aan terugfietsen, we fietsen liever vooruit. We nemen desnoods een andere route om toch bij die waterval of tempel uit te komen. Maar vandaag fietsen we terug. Naar de Chinees-Vietnamese grens. Een andere route nemen is er niet bij: die is er niet. Nou ja, we kunnen over de drukke doorgaande weg, maar dat gaat zelfs ons wat te ver. Dus fietsen we dezelfde kilometers als gisteren, in omgekeerde richting. En hoewel de omgeving echt wel mooi is, is het best een saaie fietsdag.

Hotaka zorgt voor het belangrijkste vertier. Met zijn rammelende fiets, tegensputterende derailleur, losse veters en de rugzak die op slechts een paar centimeter van zijn achterwiel bungelt, is hij een opvallende verschijning. We ontmoeten hem halverwege, als we even pauzeren. De Japanner vertrok 14 dagen geleden vanuit Hongkong voor een lange fietsreis door China. De virus-perikelen hebben ook hem doen besluiten naar Vietnam uit te wijken. Anders dan zijn uitrusting doet vermoeden, fietst hij stevig door en schuwt het serieuze klimwerk niet. Samen fietsen we naar de grens.

尼. Nee.
Het antwoord is even kort als duidelijk. Zonder visum komen we Vietnam niet in. Of eigenlijk is het: zonder visum voor Vietnam komen we China niet uit. De Chinezen willen natuurlijk niet het risico lopen dat ze ons al ‘uitchecken’, maar dat we 100 meter verderop Vietnam niet in mogen. Daar gingen we inmiddels ook al vanuit, dus we zijn niet boos, teleurgesteld of wat dan ook maar. Het is wat het is.

Voorlopig zijn we dus in Hekou. Door de nieuwjaarsvakantie is het e-visum dat we gisteren al aanvroegen, nog niet in behandeling genomen. Morgen gaat de visum-dienst weer aan het werk. We houden er daarom rekening mee dat het we het visum pas na het weekend krijgen. Nu maar hopen dat Vietnam in die tussentijd de grens niet sluit...

Kunming, waar we naar onderweg waren en waar vandaan ons vliegtuig op 10 februari vertrekt, zit inmiddels redelijk op slot. Sinds vandaag rijden er vrijwel geen treinen en regionale bussen meer. Dat mogelijke alternatief kunnen we dus van ons lijstje strepen. We hebben op dit moment geen idee wanneer, en vanaf welk vliegveld, we terugvliegen. Als we binnen een paar dagen Vietnam in kunnen, dan is Hanoi de meest logische keuze. Eh Hanoi, waren we daar niet al eerder? Grr, nog meer terugfietsen... Maar de ontwikkelingen gaan hier nogal snel (bij het roadblock waar de agenten gisteren nog in uniform stonden, stonden ze vandaag in witte pakken), dus we bekijken het per dag.

68 km gefietst.

Geschreven door Ruudsandra