Pho Chau -> Do Luong

Wat is het mooi fietsen hier! We rijden afwisselend over dijkjes door rijstvelden en door de met jungle begroeide bergen. Veel mensen zijn op het land aan het werk, vaak tot hun knieën (of verder) in de modder. Soms met blote benen, soms met lieslaarzen. Op de rijstvelden maken ze gebruik van waterbuffels. Zodra de mensen ons zien, blijven ze altijd even staan om te zwaaien en 'hello, hello!' te roepen. In de dorpjes is het levendig en kleurrijk. Opvallend veel reclameborden. Bij ieder dorp is een soort toegangspoort, vaak rood met geel, de nationale kleuren. Er zijn bloemen, vooral van plastic, te koop. Veel mensen hebben bij hun huis een kooitje met een vogeltje, vaak een roodoorbuulbuul (Red-whiskered bulbul). We zien prachtige begraafplaatsen. Het verkeer is duidelijk 'pittiger' dan in Laos en Cambodja. Mensen rijden harder en toeteren veelvuldig.

Lang Sen is het geboortedorp van Hồ Chí Minh, de voormalige president. Na zijn dood in 1969 is zijn heldenstatus verder toegenomen en dat zie je hier terug: het is een soort bedevaartsoord. Hồ Chí Minh was een communistische revolutionaire leider. Hij leidde de onafhankelijkheidsbeweging Vietminh en stichtte de communistische Democratische Republiek Vietnam (Noord-Vietnam) in 1945. Ook was hij een van de sleutelfiguren van de Vietcong in de Vietnamoorlog. Na de oorlog zijn Noord- en Zuid-Vietnam herenigd en is het land een socialistische volksrepubliek. De Communistische Partij van Vietnam is de enige politieke partij en heeft alle macht in handen. Op veel plekken wappert de rode vlag met hamer-en-sikkel.

De dame van het winkeltje pakt vertwijfeld een in plastic verpakte tandenborstel uit een doos. We schieten in de lach. Nee, we hoeven geen tandenborstel. We gebaren nogmaals dat we graag iets te eten willen. Bij het woord 'noodles' kijkt ze opgelucht, dat woord kent ze. De dochter wordt erbij gehaald, zij spreekt een paar woorden Engels. Noodles met ei, dat gaat onze lunch worden. Ondertussen mengt een dame in een groen tropenpak en een blauw mondkapje zich in de conversatie. Al snel gaat het, met hulp van de vertaal-app op de telefoon, over onze kinderen, over onze fietshelmen en over onze inmiddels bruine armen en benen. Hilariteit alom als we onze fietsbroek en mouwen iets optrekken en ze zien dat het daar wit is.

92 km gefietst.

Geschreven door Ruudsandra