Aangezien de bar gesloten bleef, kregen we dus eten aan huis, we hadden al op voorhand een plaatselijk flesje wit koel gezet. Op tijd kwam de hospita met een grote doos vol eten, waarbij eerst moet gesorteerd worden wat we houden voor de volgende dagen ( het is altijd teveel). In wat we intussen het huis van haar overleden oma noemden was er geen tafel en werd er gedekt op bed. We begonnen met kleine omeletten met een groene salade. Daarna was er voor ieder een monster sandwich met hesp, salade en kaas voor mij, met omelet voor Myriam ( vegetarisch eten = omelet). De sandwiches waren naar gewoonte opgewarmd, een stuk hebben we opgegeten, de rest is voor vandaag en morgen. Als dessert was er een ananas. Het ontbijt was in de bar en stelde niets voor: een cappuccino en een crema (croissant met iets in). In het noorden kreeg je appelsiensap erbij, maar dat groeit hier blijkbaar niet.

Op stap dus voor een korte wandeling de bergen in. Het begon zoals na bijna ieder dorp met een afdaling naar een kloof of rivier, daarna het verlorene terug inhalen door steil omhoog te gaan. Maar vandaag was er meer beschutting tegen de zon. Het was nog steeds landbouwgebied met af en toe wat huizen of boerderijen. Daar waren de honden ook weer aanwezig. Op een helling wachtten 2 Pyreneese honden. Ik zag op hun tanden al pelgrim bloed. Ik probeerde dus mijn dazzer app, maar dan moet je eerst je smartphone vinden, de juiste app vinden en openen en hopen dat de honden geduld hebben. Intussen heeft Myriam ze al teruggedreven met haar wandelstok en riep de eigenares het cliché: ze doen niets. Volgende keer breng ik mijn echte dazzer mee.

Hoog in de bergen was er ineens een fontein waar heerlijk koel water uitkwam, we verfristen ons en gingen verder en vroegen ons af of een koud voetbad niet heerlijk zou zijn. We zijn dan maar terug gegaan en het was heerlijk.

Het hoogst gelegen dorp en het laatste in Campania was Faeto. Het dorp werd opgericht in de dertiende eeuw door Provençaalse huurlingen van Charles van Anjou, ze moesten een nabij gelegen fort verdedigen. Ze spreken een apart dialect dat Franco-Provençaals noemt. We hebben in een bar wat cola’s gedronken en deel 2 van de sandwich gegeten.

Verder ging het naar Celle San Vito dat een kloof verder ligt. We volgden een asfaltbaantje dat ineens in de ravijn verdween, het was gelukkig wat aangeduid en er was een omleiding in mekaar geknutseld. We steken hier de grens over naar Apulia, het ziet er wat beter onderhouden uit. Volgens Myriam alsof je van H naar O gaat. Het dorpje spreekt hetzelfde dialect en heeft 149 inwoners. We hebben een kamer in een B&B, eten doen we in het restaurant wat verder.

Geschreven door MGtevoetnaarRome