We zitten bijna aan het einde van de Aostavallei en ik kan er alleen maar de lof over zingen. Een prachtige groene vallei met water dat langs alle kanten door kanaaltjes en riviertjes loopt, wijngaarden en fruitbomen en vlak naast je die prachtige bergen waar het heerlijk moet zijn om in rond te trekken en te verdwalen. Hier komen we zeker nog terug. Het is een autonome regio waar Frans en Italiaans de voertaal zijn.

Gisteren hadden we een lange etappe en het was warm, tot 29 graden, en M had een rotdag ( wat iedereen wel eens overkomt). Het was langs de steile flanken klimmen en dalen naar weer nieuwe dorpjes tot de ervaren gids een verkeerd pad insloeg dat steil naar beneden liep en vastliep tegen een spoorwegberm. Het voorstel om terug te klimmen werd met een lachje weggehoond en een gemompel van “zoek het maar uit”. Er was gelukkig een kleine tunnel onder de berm en met behulp van Maps.me kwamen we in Chatillon , een mooie maar moeilijke stad. De B&B leek nog 2 km verderop te liggen en bergop. Na een calorie injectie met cola en bier lukte het bij de supervriendelijke mensen aan te komen. We kregen een kamer met uitzicht op de stad en de bergen, het kasteel van baron Bic en dat maakte veel goed. We zijn met onze Amerikaanse medestappers gaan eten ( gevoerd en terug opgehaald door de gastheer) en hebben een ganse avond zitten praten over het leven in Europa en de VS, de kinderen, de politiek. Deze morgen ging de gastheer mee op pad om ons op de juiste weg te brengen en intussen wat te vertellen over de streek, hij is daarbij skimonitor en weet veel van de bergen. Op een punt gekomen nam hij afscheid en zei dat het verder bergaf was. Dat leek waar te zijn tot na de eerste bocht en toen begon het klauteren weer. We liepen een stuk samen met de Amerikaanse dames. Op een punt kwamen we een nis tegen waar veel mensen foto’s van heiligen en wat geld neerlegden om iets af te smeken. Carla stelde voor om wat geld samen te leggen en te wensen dat Trump alleen maar een nachtmerrie was en toen gingen we onze eigen weg verder. We zitten nu in Verres, in een jeugdherberg met alleen 60 plussers.

De vorige dagen zaten we eerst in Etroubles met wat pelgrims, een bont gezelschap . Er was een Belgische die met haar Italiaanse partner naar België stapte. Toen we vroegen wat hij deed vertelde hij iets over chipotare met telecomprocessoren. Wij Belgen verstonden direct wat chipoteren betekent, , een aanwezige Fransman vond daar niets positief aan terwijl ik altijd dacht dat Fransen .....

In Aosta was het 29 graden , we hadden er een hotel met een buitentuintje waar de was kon drogen, alles was op een uurtje gezondroogd . Daarna hebben we de oude stad bezocht met zijn grote voetgangerszone en intussen wat inkopen gedaan. Door het aanhoudende prachtige weer zitten we door onze zonnecrème en de stapkledij van Myriam zat vol gaten door het schuren van de rugzak en de wilde dieren. Bij het vertrekken was het ‘s morgens nog 17 graden en zaten de terrasjes al vol koffiedrinkende inwoners.
Het is een verademing dat hier terug een kroegleven is met bars die van ‘s morgens vroeg open zijn om je te verwennen met heerlijke en goedkope lavazza of Illy koffie.

Voor de optimisten nog dit: we zitten iets na halfweg en moeten nog door, de door alle pelgrims,vervloekte Po vlakte, de Apennijnen en daarna Toscanië. Voor de eventuele volgers: er is nogal wat verschil tussen de gidsen en de officieel gemarkeerde weg. We volgen vanaf nu de gemarkeerde weg en gebruiken de gids en de app alleen in geval van nood.

Groetjes en tot horens
Guido en Myriam

Geschreven door MGtevoetnaarRome