In Santhiá was niet alleen de kerk dicht maar ook alle restaurants . In een kebab zaak krijg je Myriam niet binnen, het was dus een bar en vragen om een panini. Nu smaakt een panini met prosciutto e pomodori een stuk beter dan “ene me hesp en een schelleke tomaat”. Het koelt hier niet af, dus zaten we nog laat op een terras. Voor de lange tocht namen we een vroeg ontbijt in een bar, een paar capucino’s met de klassieke brioche. Op weg naar het einde van de wandelstraat kwam een man uit een winkel lopen, met een kadootje: een kopie van een stadsplan uit de zestiende eeuw. Op de vele kleine baantjes kom je op dit uur wel wat auto’s tegen, de meesten wuiven eens, één enkele doet alsof hij je niet ziet en dan is het op kant springen, soms stopt er iemand om een praatje te maken. Na een uur kwamen we in een sympathiek dorp (San Germano Vercellese) waar de kerk openstond, het terras van de bar bijna vol zat en we een stempel konden krijgen voor onze credenziale. Het valt op dat voor grote werken aan de kerk regelmatig beroep gedaan wordt op de kerkgangers (zoals in Zavelenborre). Als je koffie drinkt valt het ook op dat er over de tafels heen luidop geconverseerd wordt, daar waar bij ons eerder het gesprek gedempt gevoerd wordt.

En toen kwamen de rijstvelden, links en rechts rijst, soms rechts eens soja, soms ook eens links. Daartussen lopen kanaaltjes, het valt op dat er serieus wat stroming opzit in dit toch vlakke landschap. In Santhiá hebben ze ooit een onderzoekscentrum opgericht om dit te simuleren, maar het is hen niet gelukt. Waarschijnlijk bestaan daar nu computermodellen rond en een hoop eindwerken. De muggen bleven gelukkig uit, misschien afgeschrikt door de plaatselijke muggenspray. Het enige voordeel van dit landschap is dat je wat vaart kunt maken.

We zitten in Vercelli, hoofdplaats van de gelijknamige provincie met heel wat mooie gebouwen en een gezellige binnenstad. Ik vroeg me wel af of al die pracht wel moet en die vele kerken, maar misschien is het menselijk, ik heb dezelfde praal gezien in Tibet en waarschijnlijk hebben we nood aan mooie gebouwen. We hebben in Vercelli op een terras gegeten en je kon intussen het matchverloop tussen Inter en Tottenham live door de straten horen, bij dit weer gebeurt veel op straat. We hebben een klein appartementje gehuurd in een klein achterafstraatje in de binnenstad.

We nemen een vroege start om 2 etappes samen te nemen en wat vaart erin te zetten. Het landschap bleef even eentonig met 2 uitschieters in Robbio en Nicorva. Toen we na 35 km uitgeput in Mortara aankwamen gingen we de eerste beste bar binnen om een cola injectie te nemen. Het bleek een speelhol te zijn, maar voor onze inzet van 5€ kregen we toch wat we nodig hadden. Onze B&B was bij een dirigent, gespecialiseerd in Barokmuziek , fan van Vivaldi. We moesten voor hem gaan zitten en we rekenden dan al op het traditionele welkomstdrankje, maar in plaats daarvan kregen we een uiteenzetting over zijn projecten, vertelde waar we moesten gaan eten, waarom hij geen ontbijt gaf. We zaten erbij als 2 orkestleden die een kwart-maat te vroeg waren ingevallen. Na het uur van checkout te hebben afgesproken mochten we beschikken, we kregen de Vivaldi-kamer. Het moet wel gezegd worden dat het eten prima was: zwaardvis op Siciliaanse wijze met friet en gemengde sla als contorno. We hebben prima geslapen onder het waakzame oog van de grootmeester, op een aanval van de muggen uit de zomer van de 4 jaargetijden na. De evaluatie stipt om 7u45 verliep prima en weg waren we.

De etappe van vandaag is relatief kort (23 km) en het was dus slenteren bij de aanvang: een ontbijt op een terras dat alsmaar rijker wordt nu we ook versgeperst sinaasappelsap kunnen uitbeelden; verder wat brioches en broodjes gekocht voor onderweg waarbij de verkoopster eentje met kaas speciaal voor Myriam wou maken. De tocht verliep langs een paar kleine dorpjes. In Remondo kwamen we 2 Spaanse vrouwen tegen die 10 dagen dezelfde richting opgaan. Ze hadden een rugzak mee waarvoor je op Ryan Air fortuinen betaalt. Ik heb wat in de krant gelezen, de eerste 8 pagina`s gingen over de uitsluiting van CR7. Bij het uitgaan van het dorp werden we tegengehouden door een konvooi met rijstpikdorser die de breedte van de straat en wat meer innam. In Tromillo aten we onze broodjes met cola en een grote fles frizzante op een terras dat langzamerhand volliep met mannen, eentje die per fiets aankwam was zeker 140 jaar. Toen kwam er eentje af op een bontgekleurde fiets, hij vroeg of we een stempel in onze credenziale wilden, hij stoof ermee weg en bracht ze terug samen met een diploma (zie foto, Leo kan jij vertalen?) en nog een pin. Bijna in Mortara haalden we de Spaanse vrouwen in, ze vonden dat we snel liepen in dit klimaat. Onze opmerking dat Spanje wel even warm was beantwoordden ze met : ja maar, daar komen we niet buiten. Ze hebben ons gevolgd naar onze B&B omdat ze niet wisten waar te slapen.

Morgen trekken we naar Pavia en daar nemen we een rustdag, de eerste sinds Besancon. Volgende week zwemmen we de Po over. Nu zitten we in een bar te genieten van een happy hour, je krijgt er de tapas gratis bij, het is gelukkig nog 800 km tot Rome.

Tot horens
Guido en Myriam

Geschreven door MGtevoetnaarRome