Van Gambassi-terme naar San Gimignano is een korte tocht , een prachtig landschap met wat mistslierten, hier en daar een wijnhuis. Deze keer was het niet zo arcadisch, er werd op zaterdagmorgen door de jagers nogal op los geschoten. Een week geleden hoorde ik nog een jager roepen tegen zijn collega’s : niet schieten op de via Francigena , wat een hele geruststelling was. Italianen houden ook honden bij, elk huis heeft er wel een, even luidruchtig als hun baasjes . De andere kant van de medaille is dat je in bossen regelmatig kooien tegenkomt met een paar jachthonden in. Ik kan Myriam er altijd net van weerhouden de kooi open te maken.

San Gimignano is echt een toeristenstad waar je meer engels hoort dan Italiaans. De prijzen zijn dan ook aangepast, maar we genieten van deze vrije namiddag. Ik vind het alleen spijtig dat je moet betalen voor elk palazzo of kerk die je wil bezoeken. Maar het is een prachtig autovrij stadje met zijn vele torens. De kamer van ons palazzo geeft uit op de hoofdstraat. Toen we er op zondagmorgen vertrokken lag de stad er bijna verlaten bij op enkele bars na,die al open waren, en de klokken die de zondag aankondigden.

De tocht was lang (32km)en heel heuvelachtig, meestal door wouden wat een hoog Ardennen gehalte gaf. Verderop werd het aangenamer. We stopten in een stadje uit een geschiedenisboek: op een heuvel, omwald met binnen de omwalling een romaans kerkje en wat huizen, een kasteel en een Ostello. Het heet Monteriggioni en heeft blijkbaar een Etruskische geschiedenis. Er waren juist feesten aan de gang en er ging een processie uit begeleid door een fanfare die later nog een concert gaf. We zitten hier met een Belg, Luc, wat Fransen en 2 Oostenrijkers die meetrekken naar Rome. Die laatsten kennen alleen hun eigen taal zodat ze ons vroegen het menu te vertalen wat amper lukte met ons Jean- Marie Pfaff Duits .

De weg naar Siena viel mee maar er was nergens bevoorrading. Er was gelukkig Marcelo die in zijn tuin een bar voor pelgrims ingericht had waar je kon bevoorraden tegen donativo. Hij houdt de boeken met bedankjes van de pelgrims bij. Ze worden ieder jaar uitgebreider. Siena is weer een omwalde stad, op een heuvelrug, heel lang uitgestrekt. Er staan geweldig mooie gebouwen, het moet een heel rijke stad geweest zijn als je kijkt naar de gebouwen op Il Campo of de kathedraal en de vele hoge torens. Ik heb de indruk dat de rijke Italiaanse steden met elkaar wedijverden om de hoogste torens.

Wie de via Francigena wil lopen moet zich bekwamen in het Italiaanse verkeer. Regelmatig kom je bij het verlaten van een landweg een bordje tegen met “einde van het veilige pad”. De grote kunst is het oversteken van een zebrapad. Je probeert het eerst door te wachten tot iemand stopt. Deze fase sla je best over. Dan probeer je oogcontact te maken, wat zelden lukt. Meestal zitten ze te eten, drinken of te bellen aan het stuur. De beste methode is die van uitdaging, je probeert 2 stappen te zetten op het zebrapad, een enkeling rijdt dan nog wel door op de ruimte die hem rest, maar meestal stopt het verkeer met een zucht voor de verloren tijd. Verwacht ook niet dat auto’s met een boog rond voetgangers heenrijden, ze proberen zo weinig mogelijk van hun ideale lijn af te wijken of snelheid te minderen.
Al zijn de persoonlijke ontmoetingen
steeds bijzonder vriendschappelijk, warm en enthousiast.

Groetjes en tot ziens
Guido en Myriam

Geschreven door MGtevoetnaarRome