De reizigers zijn terug thuis. Als ik terugkeer moet ik altijd aan het lied “ de reiziger” van Boudewijn de Groot denken:

Haal flessen uit de kelder
En haal muziek in huis
Laat iedereen het horen
De reiziger is weer thuis

Zaterdagmorgen gingen we eerst ontbijten, Myriam werd bijna omver gereden door een step. Toen we in de bar kwamen bleek die man daar te werken, hij verontschuldigde zich uitgebreid en vertelde dat hij een Syrische vluchteling was die het hier naar zijn zin had.

Voor de terugkeer had ik met de Duitse spoorwegen een mooi plan uitgewerkt in 4 etappes. We hadden al de tijd en konden rustig nog wat koffies drinken.

Het liep dus al fout na 100km, er brak een onweer los, de trein moest vertragen, later wegens een kabelbreuk omrijden. We hadden al direct 30 minuten vertraging die rustig opliep. Ik hoopte dat hij op rechte stukken wat meer vaart zou maken, hij sloeg zelfs wat stations over, maar in Milaan was dat opgelopen tot 60 minuten. Onze trein naar Basel was allang weg. Iemand van de spoorwegen riep ons toe op de trein van spoor 4 te springen. Dat was een Zwitserse trein die naar Lausanne ging wat de andere kant op is. Maar de treinbegeleider vertelde vriendelijk waar we moesten overstappen en we hebben die avond gans Zwitserland doorkruist zonder iets te zien. Het was zaterdag avond en het leek eerder een feestten waar vrolijke groepen opstapten op weg naar huis. Bizar was ook dat iedereen ons foute tiket aanvaardde als de normaalste zaak. Na middernacht kwamen we in Basel waar onze nachttrein naar Keulen al weg was. We moesten dus wachten op de eerste trein van 5u13. Het enige wat open was, was een burger king ( wat niet ons favoriete restaurant is), maar het was er warm. Dat sloot om 2 uur en dan zat er niets anders op dan op een bank in het station te slapen. De beste plekken waren intussen ingenomen door daklozen, maar we vonden nog een wat beschutte plek. Het station van Basel heeft vele ingangen en wordt ook gebruikt als doorgang. Er kwamen dus regelmatig groepjes fuivers langs in min of meer beschonken toestand, soms begon iemand luid te roepen. Maar er kwam wel iemand van security in onze buurt zitten wat wat geruststelde. Tegen de ochtend werd het ferm koud ( 9 graden terwijl gewoon waren en gekleed voor minimum 26 graden) en nergens was er iets warms te kopen.

Toen de trein opgeschakeld werd zochten we een treinbegeleider en legden hem uit dat ons ticket fout was, hij begreep het en het was geen probleem, hij kwam ons later zelfs opzoeken en gaf ons een document met uitleg voor verdere begeleiders. Volgens Myriam zien ze in bejaarden niet direct de grote sjoemelaars. De trein vertrok, maar stopte wat later om politie aan boord te laten. Er werden vlak voor de grens met Duitsland een aantal jonge migranten van de trein gehaald die zich daar verstopt hadden. En toen zijn we in slaap gevallen.

In Keulen zat de trein naar Brussel tsjokvol met mensen met heel grote valiezen. Daarbij moet je op een ICE trein niet reserveren, maar je kan wel. Je kan aan de lichtjes aan de stoel zien of hij gereserveerd is, maar je moet het weten. Je had dus constant discussies over wie waar mocht zitten. Aangezien we toch vrijbuiters waren hebben we ons teruggetrokken in de bar, waar het veel rustiger was.

En om 12u30 waren we thuis. Het zal nog wel even duren eer de vermoeidheid weg is en de stijve spieren terug soepel zijn. Mijn bottines zijn in ieder geval stukgelopen van asfalt en keien.

Het eerste deel van de tocht was door prachtige natuur en vele mooie dorpjes. Vanaf Troia werd het wandelen saaier en moest je het vooral hebben van de mooie steden en gebouwen. Maar het te voet door Italië trekken geeft een mooi beeld van het land, van waar en hoe de mensen leven, waarvan ze leven. Het was verbazend te zien hoe hele landschappen volstaan met olijfbomen en druivelaars. De verblijven die we vonden waren zelden saai, dikwijls in mooie kleine straatjes van de historische stad. De warmte was wel heel vermoeiend, zeker rond het middaguur. Alles gaat trouwens dicht na de middag.

Het is natuurlijk een geweldige ervaring dat je dit samen kan doen, dat je dezelfde wandelpassie hebt. Het samen zoeken naar oplossingen, het mekaar wat verder helpen als er een dipje komt.

Zoals een stapgezel van een vorige reis altijd zei: quel aventure, quel bonheur.

En dat was het, het was geweldig, maar we zijn tegelijk blij terug te zijn.

Geschreven door MGtevoetnaarRome