Het was goed in Pont Saint Martin , een prachtige stad , veel mooie dingen gezien onderweg. Er was het kasteel van Hône boven op een steile rots. Het was een korte tocht en het was genieten van het zicht en de bars onderweg, het was lui wandelen doorheen de vallei. De gite hier is geroemd voor zijn gastvrijheid, zijn infrastructuur , zijn netheid. We kregen een privékamer. We gingen eten in het enige restaurant in de buurt dat al volgeboekt was, maar voor ons werd er nog een tafel gevonden , maar toen kwamen er nog anderen die mee aanschoven en intussen zaten we in een gezelschap van Amerikanen , Italianen en wij . Het systeem van eten bestellen is me nog niet helemaal duidelijk, maar een ding is zeker: veel kan met wat onderhandelen . Water, wijn en koffie waren gratis en voor het vele betaalden we gewoon de prijs van een schotel. Het ontbijt namen we in een nabije bar die al om 5 uur openging

En ineens zijn de bergen weg en zijn we in Piemonte, al stuurde men ons vandaag nog een aantal keren de hellingen op. Op naar Ivrea waar we logeren in de kanoclub met zoals altijd een vriendelijke ontvangst. Er was een wasmachine en met alleen het noodzakelijke aan om decent te blijven hebben we tijdens de was en het drogen gekeken naar de kanovaarders , daarna de stad bezocht en iets gegeten .
Ivrea heeft een mooi historisch centrum en heeft een rol gespeeld in de geschiedenis van Italië , het was ook de hoofdstad van het Olivetti imperium. Langs de gite stroomde een circuit van stroomversnellingen wat constant een waterval gevoel gaf, rustgevend om te slapen, maar je moet nogal eens naar het toilet.

Bij het vertrek regende het pijpenstelen , het mag wel eens na 50 dagen, maar wandelen met regenkledij in deze hitte is als fitnessen in een haman. Bij de eerste koffieshop hebben we ons dan toch maar omgekleed en verdergelopen met een regenscherm. Het begin was nogal saai, maar later was het terug door de morenenheuvels langs dorpen en langs de wijngaarden van Piemonte. Het viel me op dat de druivelaars hier hogere stammen hebben met meer trossen ( andere variëteit?), op sommige plaatsen zijn ze vervangen door kiwi’s . We zagen onderweg een eigenaardig diertje (zie foto), de Amerikanen kenden het, kent iemand van jullie het? Er zijn wel maar weinig of zelfs geen kerken open, spijtig want het geeft altijd wel een beeld van de gemeenschap. We slapen onderweg in “ la casa del movimento lento”, wat goed aansluit bij wat we aan het doen zijn. Het wordt ook wel wat commerciëler, overal vind je bordjes voor onderkomen, overal panelen. Het enige restaurant heeft een pelgrimsmenu met mooi geserveerd eten en prima wijn van Piemonte en voor weinig geld.

De gastvrouw had een maandamorgenhumeur, er was te weinig brood en koffie en toen het dan nog begon te stortregenen bleef iedereen maar zitten kletsen, het was dan ook maar een korte etappe naar Santhiá. Om het gebrek aan ontbijt op te vangen hebben we dan nog eens uitvoerig ontbeten in de eerste bar die we tegenkwamen. Het wordt hier wel erg vlak met de typische kanaaltjes tussen de Po en de Dora Baltea. Daartussen liggen al eerste rijstvelden met bijhorende muggen. Op onze tocht tussen de vele boerderijtjes kwamen we op 7 km drie keer dezelfde melkwagen tegen, de laatste keer stopte hij lachend en maakten we een praatje. Hier in Santhiá zitten we in een prachtige Ostello, we kregen een typisch appartementje dat uitgeeft op een binnenkoer en waar ieders was hangt te drogen, je hoort niets dan gepraat, je waant je in de wereld van Elena Ferrante. De stad heeft een aantal mooie gebouwen die we straks gaan bezoeken.

Groetjes en tot horens
Guido en Myriam

Geschreven door MGtevoetnaarRome