Waarom bouwden de Italianen hun dorpen altijd op berghellingen. Dat was ons al opgevallen op de Francigena, op de voetreis naar Assisi en nu terug. Cori is een typisch Italiaans dorp met smalle straatjes en hoge huizen met grote niveauverschillen en straten die verbonden zijn met trappen. Maar toch blijven ze hier met hun kleine autootjes in rondtoeren.

De tocht vandaag was rustiger, we zijn terug in ons ritme, we gaan iets drinken en nemen voldoende pauzes. Het was mooi wandelen langs rustige straten, een natuurgebied. Het klimmen na de middag was terug vermoeiend, zeker bij 35 graden. Bij het binnenstappen van de stad stopte een wagen met een ouder koppel om ons het beste te wensen, wat verder nodigden ze ons uit om onze flessen te vullen met fris water en ze vertelden over hun zoon die prof is in Amsterdam.

We zitten in een appartementje in een van die smalle straatjes, zelfs met een terras met uitzicht op de vallei. De dagelijkse was was vlug gedaan, je gaat gewoon buitenstaan met de was, je zwaait er wat mee en het is klaar.

Het zaligste is na het rusten wat boodschappen doen en ergens een glas gaan drinken. Myriam heeft de traditie van aperol spritz terug opgenomen, ik houd het bij bier. Een bar heeft hier nog echt de sfeer van een ontmoetingsgebeuren. Iedereen praat met iedereen, er wordt weinig naar gsm gekeken.

Morgen een rustige dag, maar 10 km naar Norma.

Geschreven door MGtevoetnaarRome