Garlasco wordt het Las Vegas van Lombardije genoemd en dat hebben we geweten, ‘s nachts werden we wakker van de muziek uit een naburige dancing. We zitten in de B&B van een oude jazz muzikant. Zijn huis hangt en staat vol schilderijtjes en prullen die hij kocht. Het ontbijt was eveneens een uitstalling van al wat je als ontbijt kon wensen, tot een zacht gekookt eitje toe. Het was even zoeken om het juiste adres te vinden, toen we iemand in de straat ernaar vroegen had hij er nog nooit van gehoord. Volgens de muzikant was er een goed restaurant op een paar minuten lopen, het was wel 25 minuten flink doorstappen.

De rijstvelden zijn achter de rug, de muggen blijven in de woestenij op weg naar Pavia. Onderweg zagen we een slang die de overkant van de weg niet gehaald had, het dier was wel 1,5 m lang wat ons iets voorzichtiger maakte in het smalle wegje langs de Ticino. Ik stelde Myriam gerust dat het waarschijnlijk geen giftige slang was, eerder een wurgslang. Pavia zelf is een gezellige stad met een grote autovrije binnenstad. En wat doen Italianen bij dit weer? Net zoals wij flaneren door de straten en op terrasjes zitten. Met een fijne neus voor achterbuurten en dank aan Maps.me hebben we een wassalon gevonden en alles gewassen. Een geluk dat er smartphones bestaan om te reserveren, foto’s te nemen, de weg te vinden, de krant te lezen, blogs te schrijven, TV te kijken, bankverrichtingen te doen, soms te bellen. Ik begrijp de transmigranten tenvolle dat dit hun belangrijkste goed is.

We hadden een appartementje naast de Sint Michielsbasiliek, een beetje zoals thuis maar hier met klokken die het huis doen daveren. Op zaterdagavond zijn we naar de dom geweest, overweldigend maar niet zo mooi, we hebben er wel de mis gevolgd die juist begonnen was , het voelde gezellig aan.

We hebben besloten op zondag een kort stuk te wandelen en te stoppen in Belgioioso, waarschijnlijk voor de naam. Er staat een machtig kasteel en er was toevallig de vernissage van een tentoonstelling over de grote oorlog, heel emotioneel, met een hulde aan al de slachtoffers van de stad. In het noorden van Italië was er toen ook een stellingoorlog. Het blijft een zinloos gebeuren met al die jonge levens die verloren gingen. Ik hoor mijn grootvader er nog altijd wenend over vertellen. We hebben hier onderdak gevonden in een afkickcentrum voor drugsverslaafden. Het regime was streng maar het ging er gemoedelijk aan toe. We kregen tijdens het eten een ereplaats met een applausje erbij. Het eten was sober, spaghetti met bonen en een kan water. Het ontbijt bestond uit wat koekjes met zoete thee en koffie erna. Het geheel toonde wat armoedig aan, er waren bvb maar 2 toiletten voor de 25 mannen en een voor de 2 vrouwen, er was ook geen echte ontspanningsruimte en weinig privacy. Maar iedereen was vriendelijk en gastvrij. We hebben dan maar een forse donativo gegeven om hen wat te sponsoren.

Na het luieren van gisteren was het een lange tocht naar Orio Litta , alleen wat mooie dorpjes, een kasteel, een kiosk met fris water uit de thermen en op de achtergrond de Apenijnen. Het is een prachtige Ostello in een gerestaureerd middeleeuws pand met een geweldige infrastructuur. We vonden onze Amerikaanse vriendinnen Carla en Liz en Carel uit Amersfoort terug. De burgemeester kwam een praatje maken en stelde voor ons naar een restaurant te brengen met typische gerechten. De baas vertelde wat allemaal mogelijk was en stak op onze vraag een paar visschotels in mekaar. Het koste uiteindelijk maar 15€ per persoon drank inbegrepen. Het was een gezellige avond met de terugweg naar het stadje bij volle maan en een late gelato in een bar als afsluiter.

Vandaag hadden we om 9 uur afgesproken met de ferryboot om ons over de Po te brengen. De burgemeester kwam nog met de fiets aangereden, hij wou nog een foto van ons gezelschap. De overtocht was een gans ritueel dat eindigde bij de man thuis die nog wat, niet al te historische, verhalen vertelde en ons koffie serveerde. In zijn logboek zijn wij de nummers 1242 en 1243 die dit jaar de overtocht maakten.

De korte tocht naar Piacenza was saai , het is een grote stad en de aanloop naar het centrum gaat langs drukke wegen. We hebben een aantal gebouwen in het centrum bezocht, de kathedraal is immens, maart toch stijlvol zonder al teveel franjes.

Morgen begint de aanloop naar de Apennijnen.

Tot horens
Myriam en Guido

Geschreven door MGtevoetnaarRome