Hoe ver kan men een mens drijven dat je in het gemeentehuis gaat vragen waar er een café is. Dat overkwam ons verleden dinsdag. Het was een lange tocht door de Haute Marne rond een stuwmeer dat het Kanaal Marne-Saône verbindt en door een aantal dorpen. Het einddoel was een B&B in een lang uitgerekt dorp (Chalindrey) waar je eerst langs de traditionele Rue de la République moet, via Place Verdun naar Rue Diderot en Rue Carnot. Nergens was er iets open, verlof of bankroet. Enfin, er was volgens de gemeenteambtenaar een bar om de hoek. De B&B deelden we met een Zwitserse toeriste die begon te praten over haar leven toen we binnenkwamen en waar je alleen wat kon tussengooien zoals “Mon Dieu” of “pas vrai”. Aangezien het enige restaurant dicht was wegens verlof ( ga nooit op verlof in Frankrijk in augustus) was het dus een slaatje in de keuken met de tv op France2 en Zwitserse commentaar die ‘s morgens verder ging. De huisbaas werkt ‘s nachts en wou ons zo vlug mogelijk op pad ( le chemin est long). We stonden dus buiten met nauwelijks geknoopte veters en wat we later beseften zonder ons middageten dat nog in de frigo lag.

Woensdag was een lange tocht die alleen mogelijk was, door via departementale wegen te gaan. Het verkeer is er niet erg druk, maar de wegen staan bol en het beste pad is juist in het midden van de weg, wat enig risico inhoudt met de altijd gehaaste Fransen. Het was daarbij smoorheet, maar het lukte. We zitten nu in de Haute Saône. Champlitte is mooi met veel historische gebouwen. De gemeente bezorgde ons onderkomen in een gîte de groupes waar wij de enige groep waren, een pracht van een onderkomen. Het is hier de tijd van de ‘girolles’, je eet dus alles met ‘girolles’ ,het was lekker, op het terras met zicht op het chateau.

Vandaag een korte tocht, wat nooit een voordeel is en is met daarbij wat onweer in de lucht ,we zitten gelogeerd in het plaatselijke kamp kwadraat. Van hieruit trekken we in een paar dagen naar Besancon waar we een rustdag nemen. Tijd om de rugzak eens leeg te maken en overtollige prutsen weg te gooien, de was te doen en te kijken waar we verderop logeren.

Wat je hier veel ziet zijn zwaluwen, bij ons zie je die nog amper. Je ziet ze vooral rond de vele oude gebouwen die je hier tegenkomt. Een vrouw die de kerk kwam opendoen vertelde dat ze voor de ingang kippengaas moeten plaatsen en dan nog geraken ze binnen. We zaten aan een brug over de Salon (rivier)te rusten en genoten van het spel van de zwaluwen die onder de brug doordoken om wat insecten van het water te pikken.

We zijn met 4 pelgrims die ongeveer in hetzelfde tempo verdergaan. Soms ontmoeten we elkaar onderweg, soms in een gîte, soms dagen niet. Samenstappen doen we niet, daarvoor zijn wandelaars teveel eenzaten. Myriam en ik weten door de jarenlange stapervaring wie we wanneer even met rust moeten laten.
Maar ‘s avonds eten we meestal samen en
Is het gezellig bijpraten.
Ik wil nog eens iedereen bedanken voor de interesse, de collega’s van Oneaccess, de vrienden, de kennissen, VF in België, toevallige passanten.

Aan GROS, Fairtrade en wereldwinkel het allerbeste voor de druivenfeesten.

Groetjes, Guido en Myriam

Geschreven door MGtevoetnaarRome