Zaterdag 29 dec, de wekker gaat om kwart voor 6 in de ochtend.
Het plan was om met een privé bootje de rivier de Ganges op te gaan en vanaf het water de zonsopgang en het ritueel van het baden te bekijken.
Maar helaas, je gelooft het niet, de boot mannen staken!! Conflict met regering, het is niet heel duidelijk maar in ieder geval gaat het bootje varen het niet worden.
Dan maar met zn 2 op pad en het vanaf de kant bekijken.
Dus zoals gezegd, de wekker gaat. Ik stap eruit en maak mij klaar, check nog even of alles qua camera opgeladen is en ben ready to go.
Ja, nu Ilona nog. Kwart voor 6 in de ochtend, dat gaat een klus worden. Ik maak haar wakker en de teleurstelling dat de wekker al is gegaan is duidelijk hahaha.
Ilona blijft lekker liggen en ik ga op pad.
Er gebeurt zoveel in zo een relatief kort stukje dat ik bijna niet weet waar ik wil gaan beginnen. Een beetje schuchter in het begin, vraag ik of ik een foto mag maken, de mensen zijn toch volledig met het uitvoeren van hun rituelen die bij het geloof horen.
Veel lachen en bij de armere bevolking doen bedragen tussen de 30 rupies en 100 rupies al wonderen. Tijdens het lopen wordt ik wel 10x 'lastig gevallen' door kleine kinderen of moeders met baby's die bedelen om melk. Zij willen dat je meegaat melk kopen voor veel te veel geld en dat ruilen zij dan weer om bij de shopeigenaar voor geld(commissie)
Geld geven accepteren ze niet, dus zit er 1 ding op en dat is negeren. Van alles wat ik in India als een cultuurshock ervaar vind ik de kinderen het allermoeilijkst.
In de 2 en half uur dat ik op straat loop haal ik mijn hart op in de fotografie. Dit is toch wel top! Die karakterkoppen, zó mooi, de uitstraling die sommige hebben is ongelooflijk. Helemaal tevreden kom ik in het guesthouse terug en gaan Ilona en ik ontbijten.
Na het ontbijt fris ik mij even op en gaan wij weer op pad, dit keer in de kleine straten aan de achterkant van ons guests house. Een wirwar van smalle straatjes waar je al snel je richtingsgevoel kwijt raakt. Maar geen enkel moment een vervelend gevoel ervaren. Het zijn voornamelijk mannen die je ziet en natuurlijk zit er altijd een zuurpruim tussen maar bijna allemaal bieden ze een helpende hand qua richting aanwijzingen.
Links en rechts zijn kleine ruimtes/hokjes waarin men zit en verkoopwaar probeert te verkopen of een kookstel op gas heeft staan en eten verkoopt. Hoe verleidelijk het er ook uit ziet en de heerlijke geur die je soms ruikt, we doen het niet. Straks wanneer wij 5 dgn in Jaipur zijn durven wij het wel aan om van het heerlijke uitziende eten te gaan genieten.
Ondertussen lopen wij in verwondering door de straatjes van Varanasi, een van de oudste steden van de wereld (2700 jaar oud) en dat zie je. Als je er een beetje voor open staat dan zie je zo hoe het er lang lang geleden uit moet hebben gezien. De Indiërs dragen daar hun steentje aan bij, het enige dat het beeld verstoort is dat hoe arm ze ook zijn. Mobieltje hebben ze allemaal jong én oud.
Op de weg terug stuiten wij op een enorme rij mensen. De rij begint al op de hoofdweg en kronkelt met de straatjes mee. In eerste instantie denken wij...daar moet een lekker bakkertje zitten...wij willen gaan kijken waarvoor deze mensen in de rij staan en lopen langs de rij. We volgen de rij straatje naar links, rechts, links, werkelijk niet normaal hoe lang deze rij is. Mensen moeten uren in de rij staan voor datgene waarvoor ze komen. Er ontstaat zelfs wat ruzie wanneer andere willen voordringen. Al snel blijkt het een soort bedevaart te zijn. Mensen zingen en bidden, hebben hun handen vol offers. Jong en oud staan in de rij vol verwachting, soms gaan ze even zitten om dan snel weer op te staan, ze zijn bijna niet te houden. Eindelijk bereiken wij het punt waar de rij begint. Het was geen lekkere bakker 😊 maar zoals wij al dachten een tempel met daarin een heilig man die zegen geeft.
Ook hier staan wij vol verbazing te kijken waar toe men in staat is om maar vast te houden aan de rituelen van een geloof.

Geschreven door MandyenIlona