Vandaag (vrijdag 27 dec) was een reisdag.
We zijn van Delhi naar Varanasi gevlogen. Het ritueel bij de doune wordt routine. Ilona kan zo doorlopen en ik mag blijven om volledig gecheckt te worden. Waar ze op straat in totale adoratie nog net niet op hun knieën gaan voor mij zó vijandig wordt ik bekeken bij de douane.
Cameratas mag helemaal uitgepakt worden en geloof mij daar ben ik een kwartier zoet mee.
Maar mij krijgen ze niet gek.
De vlucht was prima. Wat geld gewisseld voordat wij naar buiten gaan en een taxi geregeld die ons 30 km verder brengt naar Varanasi. 30 km waar je minstens anderhalf uur over doet. Je moet het meemaken om het te begrijpen hahaha.
De taxirit zelf went ook, het getoeter en rijden als een malloot, we kijken er al niet meer van op. Op een half uur voor de bestemming worden de straten smaller en neemt de chaos toe. Tot het punt bereikt wordt bij de chauffeur dat hij het zat is en stopt langs de kant vd weg met het verhaal dat de wegen te smal worden voor de auto en dat wij met een tuktuk verder gaan. Hij heeft een vriend geregeld die ons gaat brengen. Dus Ilona en ik stappen in de tuktuk 2 grote koffers erbij. Ik een camerarugzak en Ilona haar rugzak. Ohja én de chauffeur natuurlijk. Jullie zien het nu voor je hè hoe dat eruit moet hebben gezien.
Serieus geen dag zonder avontuur bij ons.
Op 5 km voor de eindbestemming stopt ook deze chauffeur met hetzelfde verhaal. Of we even verder willen in een riksja, je weet wel, zo n fiets met een bakje waarin je kunt zitten. Dan mogen er wel 3 riskja's achteraan voor de bagage...de man is bloedserieus hè. Wij liggen in een deuk en de man raakt geïrriteerd. Hij maant ons om uit te stappen. Kwaad wil je ze niet hebben natuurlijk want wij zijn duidelijk in de minderheid😂
Ik check snel op mijn mobiel de route, kaarten had ik van tevoren gedownload dus dat wordt een eitje, wat is nou 5 km. De koffers hebben wieltjes dus hop lopen.
We gaan de hoek om en lopen tegen een muur van verkeer en Indiërs, links rechts luid getoeter riksja, tuktuk, auto en brommers, heel veel brommers.
Ik dacht dat de wegen te smal waren??? Maar inderdaad wil niemand ons meenemen. Dus toch lopen, met de stroom mee. Nou wij hebben onze ogen uitgekeken hier maar gisteren was het andersom hoor. Menig brommer knalde op zn voorganger omdat ze keken naar die 2 epppo's die met koffer en al door de straten van Varanasi liepen. En ik hoor jullie denken, er zijn toch meer toeristen, waar zijn die dan? Nou dát vroegen wij ons ook af.
Geen blanke te zien. Ik denk dat wij in het locale krantje komen, iedereen zwaait ook al de hele dag naar ons en wij maar denken dat ze super aardig zijn. Dat zijn die 2 toeristen die met hun bagage 5km zijn gaan lopen...

Hotel is simpel maar super goede ligging. Een heel groot raam, soort van voorruit waar je vanuit bed door een boom, waar apen in zitten, kijkt over de rivier.
S'avonds een stuk gelopen en natuurlijk wat foto's gemaakt.
Tijdens de wandeling kwamen we langs het 'Burning ghat ' daar waar de doden verbrand worden, dat is op zn zachts gezegd, heel apart om te zien. In gewaden gekleed worden zij op een stapel hout gelegd. 5 ronde om de dode heen lopen om de elementen gunstig te stemmen en dan steken ze het aan.
Vol verbazing hebben wij staan kijken naar de lopende band van aanvoer van overleden mensen. Op de terugweg kwamen wij een Badhu tegen en hij vertelde ons dat men hier van heiden en ver komt om hier bij de heilige rivier te sterven en gecremeerd te worden. Wat wij hebben gezien dat er gebeurt tijdens en na de ceremonie, zal geen onderdeel zijn van het heiligdom, denken wij. Met stokken tussen de resten poeren, honden die vechten om de restjes en dat wat niet verbrand wordt wordt in de rivier gegooid. Lang leve het geloof

Geschreven door MandyenIlona