Visum stress, geen priester en geen onderzoeksvoortgang

Indonesië, Sanur

Deze week besefte ik me dat ik nog maar een week heb totdat mijn visum verloopt! In eerste instantie wilde ik het laten regelen door een tussenpersoon of een visumbureau: lekker makkelijk. Je betaald wel meer, maar dan hoef ik niet steeds op en neer naar immigratie en ik weet toch niet hoe dat allemaal werkt. Iemand op de Bali Facebookgroep adviseerde me om toch zelf te gaan. Dus ik besloot het toch te proberen, dat bedrijf kon altijd nog. Het was ook maar 5km hier vandaan dus op de fiets zou dat prima te doen zijn. Dus ik op pad, met mijn routeplanner op m'n telefoon in mn hand. Het duurde even voordat ik het goede gebouw gevonden had, maar ik was er! Ik liep naar binnen en merkte dat rechts voor de 'buitenlanders' was. Ik ging op een stoeltje zitten omdat ik niet wist hoe of wat, dus vroeg ik dat maar aan de mevrouw naast me. Ze zei dat je eerst een nummertje moest trekken, dan wanneer je aan de beurt was moet je papieren in vullen, je vliegticket terug moet laten zien en dan kan je later terugkomen voor foto's en vingerafdrukken en dan... HO. Wacht. Vliegticket? Is die op m'n email genoeg? Nee, natuurlijk niet. En die had ik niet uitgeprint bij me. Ook hadden ze net pauze om 12u tot 1, dus misschien zou ik het nog wel redden. Dus ik weer terug. De terugweg was anders, omdat ik heen op een eenrichtingsweg reed, dus moest ik weer uitzoeken hoe dat dan weer moest. Eenmaal thuis eerst een ander shirt aangetrokken, m'n ticket opgezocht, op een usb gezet en naar een plek waar je kon printen. Weer naar immigratie. Helaas was m'n telefoon bijna leeg en de lader ervan ook. Handig. Maar de weg lukte, totdat ik de afslag miste en niet om kon draaien omdat het dus eenrichting was. Ergens zou ik toch wel naar rechts kunnen? Maar nee, dat duurde me te lang. Toch overgestoken en via een raar stoepje terug naar de afslag. Ik was er weer. Ik stapte het kantoor van immigratie weer binnen en las boven de balies toevallig de openingstijden: van 8.00-14.00. Shit, hoe laat was het? Mijn telefoon was leeg, dus ik vroeg het aan iemand met een horloge. 14.15. NEEEEE. Verdomme. Kon ik weeeer terug! Gaat lekker. Morgen nog maar eens proberen. Alhoewel, eigenlijk zou ik eindelijk een afspraak met de Brahman priester hebben, dus dan zou ik daarna snel naar immigratie moeten! Helaas kreeg ik dezelfde avond een mailtje van Ketut dat het niet door kon gaan omdat hij de priester nog niet geïnformeerd had en hij last had van ontstoken ogen. Balen, maar wel een klein geluk ivm mijn visum!

Dus de volgende ochtend, om 9u, vertrok ik weer (dit is dus al de 5e keer 5km... en dan zeggen dat ik niet sport...). Ik vind de weg in één keer, die kennen we nu wel. Ik stap binnen, trek een nummertje en ben al snel aan de beurt. De vrouw achter de balie neemt mijn paspoort aan en vraagt of ik een sponsor heb. Een sponsor? Nee, moet dat dan? Ja en die moet je mee naar hier nemen. Okee, zeg ik. NIET WEEEERRR! (Voor de duidelijkheid, een sponsor is niets financieels, maar het is een persoon die garant voor je staat als je als toerist langer dan 2 maanden wil blijven. Dat je geen criminele dingen doet en niet werkt etc). Ik hoopte dat opa mijn sponsor wou zijn. Dus, WEER op de fiets terug (>30km al). Ik had nog een aantal uur voordat ze zouden sluiten, maar er was niemand thuis. Ook had ik geen telefoonnummer. Dus ik belde het nummer op het visitekaartje en na wat uitleg kreeg ik het goede nummer door. Hij kon me nu niet helpen want moest nog in het ziekenhuis blijven voor werk en zou pas om half 2 weg kunnen. Ja, dat was voor mij dus al te laat. Daarom heb ik toch maar besloten om het tussenbureau in te schakelen. Voor iets meer dan 40 euro totaal kwamen ze 'm ophalen, zouden ze alles voor me regelen en zou ik maar een keer naar immigratie moeten voor foto's en vingerafdrukken. Ik vond het helemaal prima, want was al dat op en neer gerij en gedoe helemaal zat.

Hoe gaat het eigenlijk met mijn onderzoek? Moeilijk te zeggen. Ik heb nog steeds contact met de priester die ik na de Melasti ceremonie heb ontmoet en die zou me naar een priester brengen die me alles kon vertellen. Dat ging dus niet door, zoals net gezegd. Verder zat ik de laatste paar dagen in de stress vanwege m'n visum en heb ik de rest van de dagen vooral thuis doorgebracht, twee boeken uitgelezen en af en toe ergens heen geweest. Ik had er geen zin meer in en wist niet wat ik anders nog zou moeten doen dan naar die priester gaan.

Wat een gedoe.

Geschreven door

Geen reacties bij dit reisverslag

 

Over deze reis
Aantal reisverslagen:
GPS afstand deze dag:
GPS afstand totaal:
Aantal foto's:
Laatste verslag:
Reisduur:
Reisperiode:

Of schrijf je reisverhalen via de app

Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.



Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.