De reisverhalen komen nu niet per dag, omdat ik het a) niet tot in detail bij hou en b) omdat er niet iedere dag iets noemenswaardig gebeurd, dus de komende blogs bevatten meerdere dagen.
 

29 februari

Ik word wakker en het het is warm. Niet zo gek voor Bali, maar wel voor een kamer met airco. Ik kijk richting het apparaat en het staat uit. Vandaar dus. Ik kijk op mijn telefoon hoe laat het is. Half 8. Maar dan zie ik dat 'ie niet volledig is opgeladen. Ik druk op het lichtknopje maar het blijft donker. Shit. Geen stroom. Dus in het half donker ga ik naar de wc. Ik wacht tot het 8u is en dan ga ik navraag doen bij de receptie. Ze zeggen dat het nog zo'n twee uur gaat duren. Balinese uren dus, want om 11u is het nog niet opgelost. Geen elektriciteit is dus ook geen internet, al is dat nog niet zo'n ramp. Inmiddels is er ook geen water meer. Ik moet eigenlijk hard aan de slag voor mijn opdracht, maar mijn laptop werkt niet zonder stroom en laten we dat nu net niet hebben. Dit meld ik bij de receptie en dan mag ik ergens boven gaan werken. Daar hebben ze dus wel stroom, heel vreemd, maar wel fijn. Als ik daar mee klaar ben kan ik het nog niet mailen naar de docent. Dan ga ik m'n boek maar weer lezen. Om half 1 komt Suzanne langs! Wat gezellig! Ze komt vragen of ik haar fiets kan gebruiken. Die mocht ze van het hotel lenen maar heeft nu dus een scooter dus heeft 'm niet meer nodig. Momenteel hoeft dat niet, maar lief dat ze het vraagt! Ze heeft inmiddels een erg goede en goedkope locatie gevonden, dus dat zal ik eens in de gaten houden voor een evt volgend verblijf. Later bij het diner in een gezellig restaurantje ontmoet ik een Australisch, al wat ouder, stel. We praten wat waarom ik alleen ben en dan over mijn onderzoek. Zij kennen nog wel een taxi chauffeur die mij misschien kan helpen! Wat fijn!
 

1 maart

Het is alweer maart en dat betekent dat mijn onderzoek dus al een maand bezig is! In het begin was het lastig te beginnen en wat later kwam een down moment. Na twee weken is dat weer over en heb ik het enorm naar m'n zin. Vandaag ga ik weer richting het strand om mensen te vragen naar het belang van de zee voor Hindoes. Ik loop een bamboegebouw in waar men yoga lessen geeft. Daar zijn twee meiden die me wel wat kunnen vertellen maar soms niet helemaal begrijpen wat ik bedoel. Een paar andere vrouwen zitten op het strand maar komen niet van Bali. Weer wat anderen spreken geen Engels. Bij een balie voor het boeken van watersport stel ik weer wat vragen en langzaam maar zeker wordt ik steeds een beetje wijzer! Nog steeds mis ik de diepte dus ik wacht eigenlijk op de reactie van de docente. Mag ik hier blijven? En wat moet ik dan nog extra doen?
 

3 maart

Vandaag ga ik op aanraden van het Australische stel naar het Museum Le Mayeur. Dit was vroeger het huis van een Belgische schilder die getrouwd is met een Balinees meisje (hij was toen al 50 ofso en zij 15!!). Hier hangen een aantal schilderijen van hem. Na zijn dood is het meisje (toen vrouw) er blijven wonen en na haar dood is het een museum geworden. Ik kwam niet echt voor de geschiedenis of kunst, maar hoopte dat er wat mensen zouden rondlopen die me wat over heilig water of de zee konden vertellen. Bij het museum aangekomen (die ligt in het noordelijkste puntje van het strand dus het is best een eind lopen!), bleek dat het maar uit twee kleine gebouwen bestond met kunstwerken, plus wat er verder nog bij het huis hoorde. Ook liepen er geen gidsen rond. Wel heb ik met de mevrouw bij de kaartjesverkoopbalie gesproken en heb ik toch nog wat informatie kunnen verkrijgen. Zij gebruikt zeewater bijvoorbeeld voor het 'beschermen' van haar huis tegen zwarte magie. Zij geeft offers aan de zee in ruil voor het water dat ze meeneemt. En de offers op de grond liggen voor de deur om te beschermen tegen tsunami's en andere 'slechte' dingen van buiten.

Op de terugweg besloot ik langs het grootste hotel van Sanur (Bali?) te gaan. Dit hotel is in 1966 gebouwd in opdracht van president Soekarno. Later in 1993 was er een enorme brand die bijna het hele hotel verwoestte. Behalve één kamer. Kamer 327. Die bleef ongedeerd. Ik zou zeggen toeval, maar de mensen hier weten dat het komt doordat de 'spirit' van de koningin van de zee, Rorokidul, de kamer heeft beschermd. De kamer is nu een 'holy room' en je kunt het bekijken en er evt in bidden/mediteren. Je mag geen foto's maken maar wel zien. Het is dus echt nog zoals het was toen het gebouwd werd, alleen staat de kamer nu vol met offers voor Rorokidul. Wat me opviel was een beeldje van Maria! De eerste die ik hier in Bali zie. De kamer is heilig, maar niet per se voor één religie, daarom mag ook iedereen hier bidden. Van deze koningin (niet godin) had ik nog nooit gehoord, maar de hoteldame zei dat ze oorspronkelijk uit Java komt en minder bekend is in Bali. Daarna liet ze me nog een kamer zien, wat verder weg op het terrein. Deze cottage heeft blijkbaar als enige op het hele terrein de deur richting de zee staan, waardoor het ook een heilige plek is. Hier 'woont' de geest van de koningin ook. Haar lievelingskleur is groen, dus alles in de kamer is groen: het bed, kleden, versieringen, kussens. Ook hier veel offers: eten, bloemen (haar favoriete natuurlijk), foto's, kleding en veel meer. Voor mijn onderzoek niet enorm bruikbaar, maar voor de cultuur en beleving des te waardevol, omdat denk ik weinig toeristen dit ooit gezien hebben.

Nog een leuk weetje over het hotel: het is het Inna Grand Hotel (nu gaat iedereen natuurlijk die kamer bezoeken, bedank me later maar). Dit is het enige hotel in Sanur of Bali dat 10 verdiepingen heeft. In Bali bestaat de wet regel dat een gebouw maximaal vier verdiepingen mag hebben, dit omdat geen enkel gebouw hoger dan een tempel mag zijn. Dit hotel heeft er dus 10, maar bestond al voordat de regel werd ingevoerd!

Na mijn lange tocht kom ik in het centrum terecht en neem mijn lunch bij de Dunkin' Donuts; bekend terrein. Terug op mijn kamer word ik door Joost geïnformeerd over ons huis! Vandaag is er de bijeenkomst voor de eerste bewoners en is er de officiële opening en het leggen van de eerste steen. Door foto's krijg ik hier in Bali wat updates over hoe en wat en het is gek dat er al een half huis staat als ik terug kom. ONS huis nog wel!

's Avonds eet ik weer nasi goreng op het strandje met Suzanne en wat later begint het te regenen. Bijna iedere dag valt hier wel een bui. En dan niet een kleintje, nee, echt een plensbui
 

4 maart

Vandaag heb ik nog geen reactie van de docente en ik ben van plan misschien mijn onderzoek een beetje te wijzigen. Ik vind die offers zo enorm interessant en er zit zoveel meer achter dan wat je zou denken. Dus vandaag loop ik door de hoofdstraat met als doel veel foto's maken van de offers, op verschillende plekken, met andere inhoud en andere dingen die me opvallen.

Terug thuis heb ik later een e-mail van haar die zegt dat ik mijn onderwerp niet moet veranderen. De kunst is om ergens lang te blijven. Dat mensen je zo vaak zien dat ze merken dat je geen echte toerist bent. Ik moet dezelfde mensen vaker spreken en doorgaan met de zee en tempel. De tempel is misschien voor april, dus dan kan ik deze maand in Sanur blijven. Ik blij! Hier zit ik dus nog wel even!
 

5 maart

Met 'hier' van gisteren bedoel ik Sanur, want vandaag heb ik besloten naar de plek van Suzanne te gaan. Daar is ook wifi, een warme douche en de kamers zijn net nieuw. Ze is de enige die daar verblijft, de mensen zijn aardig, en als we de kosten delen betalen we maar 90 euro per MAAND! Ik moet snel mijn spullen pakken, want het is 11u wanneer we dit besluiten en voor 12u moet ik uitchecken! Mijn twee koffers kunnen niet mee op de scooter, dus die laat ik achter en halen we later op. De plek is inderdaad ideaal! Wel wat buiten het centrum, maar met haar scooter en de fiets die ik straks mag lenen is alles prima te doen. Als lunch eten we kip met rijst en zoet-zure saus. Erg lekker! We doen wat boodschapjes, eten een ijsje bij de Mac hier in de buurt en blijven daar wat langer hangen. De lucht is namelijk enorm donker en het lijkt alsof het er ieder moment met bakken uit kan komen. Na een tijdje trekt het weg dus kunnen we weer naar buiten. Terug bij het huis zijn de opa en oma er nog niet. Zij wonen hier omdat het dichter bij hun werk is (ja werk.. in het kort lesgeven/informeren over medische dingen op scholen voor zover ik het begrijp). Zij hebben namelijk een auto waarmee we de koffers op kunnen halen. De dochter vertelt dat ze vandaag niet thuis zullen komen. Dus brengt Suzanne mij met de scooter naar het hotel terug en nemen ik en mijn koffers een taxi terug. Nu is alles compleet!

Geschreven door Robinopreis