Maandagmiddag zijn we naar Driggs vertrokken. Rond half 6 kwamen we aan en het was leuk de familie weer te zien. Het huis was één grote bende, vooral de keuken (afwas), dus het blijkt maar weer waar Karli goed voor is… Sneu eigenlijk, maar ze is sowieso onmisbaar hier. ’s Avonds hebben we niet zoveel gedaan en nog een Disneyfilm gekeken.

Dinsdag was het weer héérlijk. Een hele verbetering met de vorige keer toen we hier waren toen er super veel sneeuw lag en het onwijs koud was. Nu lag er op sommige plekken nog een beetje sneeuw, maar je kon het gras zien! In de late ochtend heb ik eerst Karli geholpen met een aantal weken afwas wat de rest niet gedaan had (of niet doet, ik weet het niet precies. Volgens mij weten ze dat Karli het toch wel doet). Daarna zijn we brunch gaan halen bij het tankstation: hamburger met frietjes haha. In een speeltuin in de buurt zijn we toen heerlijk gaan picknicken in de zon. Toen al de kids wegwaren waren we zelf weer kinderen: schommelen, op de glijbaan, wip en in bomen klimmen. Het was super haha. Daarna zijn we nog wat boodschappen gaan doen. Bij thuiskomt zijn we vooral even buiten gebleven. Denton (broertje van + 15) reed ons met de quad naar het weiland. Het was zo modderig dat we met hem mee mochten rijden. De poes had namelijk 8 jonkies die nog maar een paar weken oud waren. Zóóó schattig! Zo klein, zo lief en met een heel lief klein babykatjes gemiauw. Onwijs lief. Daarna ging Karli haar koe voeren en de rest kwam ook aangerend. Het was prachtig om te zien. Daarna weer terug met de quad terug naar het huis (een paar honderd meter maar, maar het was echt modderig).

Woensdags zijn we wakker geworden met een prachtige zonsopkomst. Het was één van de mooiste die ze in maanden hebben gehad, zei Karli's vader. Daarna zijn we vroeg vertrokken, rond half 9 (ja, dat is redelijk vroeg voor ons!). We zijn op weg gegaan naar West Yellowstone om hopelijk een deel van het park te kunnen zien. Onderweg was het prachtig. Hoe verder we van Driggs vandaan reden, hoe meer sneeuw we tegen kwamen. Een van de eerste lange wegen leek net op ’t Zand, maar dan erger: heuveltje op, heuveltje af, op en af. En dat een aantal lange kilometers lang (gelukkig word ik niet wagenziek!). Daarna kwamen we steeds meer bergen tegen en ook werden de lagen sneeuw veel hoger. Van Idaho reden we Montana in en die naam zegt het al: bergen! Uiteindelijk bereikten we West Yellowstone, maar we zagen al snel dat de ingang onbereikbaar was voor auto’s. Te voet ging niet en volgens Karli kon je er misschien met een sneeuwscooter komen, maar ivm Joie’s rug was dat geen goed idee. Daarom zijn we eerst maar rond gaan lopen in het dorpje. Veel leuke winkeltjes bekeken en wat dingetjes gekocht. Er was ook een Imax theater (soort bioscoop) en daar hebben we een film gezien over Yellowstone, dus we zijn niet helemaal voor niks gegaan. We zijn nog op de foto gegaan met een aantal beelden van beren, elanden en wolven en reden toen weer terug naar huis.

Hoe langer ik hier ben, hoe meer me ik weer terug een boerendochter voel. Ik ben mijn jas ‘thuis’ vergeten (hoezo dom?) dus leen ik een jas van hier. Uiteraard ruikt die een beetje naar koeien en boerderij, dus ik zelf ook een beetje. De koeien zien er hier anders uit dan thuis, dus ik weet dat ik niet in Nederland ben haha. Als je binnen bent ruik je het en buiten helemaal en ik vind het niet eens erg. Er is hier zoveel ruimte, land tot waar je het kan zien en dan komen daar de bergen. Soms een enkel oud boerderijtje en wat andere oude houten huisjes. Heel veel andere oude dingen, zoals werktuigen, auto’s en schuurtjes. De dorpjes die we tegen komen zijn klein en lijken wel te komen uit een westernfilm.

Op donderdag zijn we naar Jackson gegaan. Dat is hier niet zo ver vandaan en grenst ook aan Yellowstone. Het is bewolkt, dus de helft van de bergtoppen is verstopt onder een laag wolken. Om in Jackson te komen, moeten we ‘over’ de bergen dus slingerwegen en steeds hoger. Daardoor komen we steeds meer in de wolken en rijden we niet in de mist maar letterlijk in de wolken. Het uitzicht is wederom prachtig, al zien we soms niet veel door de wolken. Op een parkeerplaats hadden we afgesproken met Karli’s vader, want die zou ons meenemen naar een aantal plekken. Zijn werk is iets met constructie en structuur van huizen, dus we reden naar één van zijn projecten. Het was een soort privé’community’, want je moest een code invoeren voor je de straat in kon. Het uitzicht was prachtig, want we waren inmiddels al een eind boven in de bergen (volgens haar vader waren we op zo’n 6000 feet hoogte). Het huis kostte rond de 15miljoen en ze waren nu aan het verbouwen. Het was bijna helemaal van hout, wat bijna alle huizen hier zijn. Van buiten zag het er niet zo groot uit, maar het was een kast van een huis. Dikke grote balken als steunpilaren en bij het plafond, ramen bijna zo groot als de muur (vind je t gek met zo’n uitzicht?!) en een keuken die zo groot is als onze gehele woonkamer met wel 2 kookeilanden erin. Hij moest even wat dingen regelen daar, dus daarom zijn we daar even geweest. Daarna nam hij ons mee langs de toeristische route op weg naar Jackson. Je kon er 5min over doen, maar ik denk dat wij wel zo’n 30min hebben rond gereden. We zagen weer veel bergen, onwijs veel sneeuw en het leek of we in de middle of nowhere waren. Land zover je kon kijken, af en toe een boerderij en weer die bergen die je zo ontzettend klein laten voelen. Zijn (over?)grootvader woonde ergens in een oude boerderij en die blijkt beroemd te zijn hier in de buurt (ook als je die googled kun je ‘m zien: ‘old mormon barn idaho’). Helaas was het weggetje er naartoe vanwege de sneeuw afgesloten en konden we het alleen in de verte zien. Toen gingen we naar het centrum van Jackson om bij de chinees te gaan eten (kon onderhand, want het was half 1 en we hadden om 8u al ontbeten). Na het eten brachten we de vader terug naar de parkeerplaats, naar zijn auto en gingen wij zelf terug naar het centrum. Het weer was gelukkig opgeklaard, in vergelijking met de bewolkte ochtend. We hebben weer foto’s gemaakt, winkeltjes bezocht en aan het eind zijn we een winkel ingegaan waar je je kon verkleden als ‘natives’ en je je in een soort western-scene kon laten fotograferen. Karli en Joie waren cowboys (cowgirls) en ik was een indiaantje. Het was super leuk en de foto’s zijn goed gelukt.

Woensdag en donderdag hebben we ons best gedaan om op de foto te gaan met de verschillende borden van diverse staten we hebben er nu 3: Idaho, Montana en Wyoming. Als we terug naar Logan gaan zullen we die van Utah natuurlijk ook meepakken! Bij toeval hebben we een bord ontdekt van een hele coole plaatsnaam. Als we die weer tegenkomen op de terugweg zullen we er een foto van maken!

Vrijdag hadden we een beetje een chill-dagje en hebben we niet echt iets bijzonders gedaan. Zaterdag wilde we rond de middag vertrekken en om precies 12:00 waren we onderweg! We hadden gepland dat we er langer over zouden doen, want we wilden nog stoppen in een plaatsje en een foto maken van het Utah bord. De vorige keer dat we naar Karli gingen kwamen we namelijk een bord tegen met ‘Robin’, een plaatsje hier in de buurt dus! En daar moesten we natuurlijk een foto van hebben! Karli wist waar het in de buurt was en dus gingen we op zoek. Het bord met de pijl hadden we gevonden, maar het plaatsje konden we niet vinden. We gingen dus maar op avontuur en alle weggetjes afzoeken, op zoek naar Robin. Het leek een beetje op rijden door de duinen, met hei en op slingerpaadjes, maar dan met wat hogere bergen. Het was heerlijk: op avontuur, op weg naar het onbekende. Toen we na en half uur zoeken het niet gevonden kregen reden we maar terug naar het bord en heb ik daar maar een foto gemaakt. Ook nog het Utah bord tegengekomen, dus onze reis was compleet! ‘Thuis’ aangekomen onze spullen gedropt en naar Walmart gereden, want we hadden geen verse dingen in huis, zoals melk brood en eieren. De rest van de avond rustig aan gedaan, want we moesten even bijkomen van de reis en de heerlijke vakantie.

Geschreven door Robinopreis