Goed geslapen, maar ik had ook niet anders verwacht na die reis en ook omdat ik overal altijd wel goed slaap. In m’n eentje ontbijten: wel wat eenzaam, maar ach. Ik skype op m’n kamer nog even met Joost en Fenne en vertrek dan om 10AM naar het vliegveld. Nu pas zie ik echt de omgeving, want gisteren was het donker. Jeetje wat is dat mooi! Ik heb geloof ik nog nooit zulke hoge bergen gezien! Omdat ze bedekt zijn met sneeuw, zijn ze moeilijk te zien, maar het is prachtig.

Op het vliegveld krijg ik het voor elkaar om ipv 1.15 de bus van 11.30 te nemen, waardoor ik zo’n 2u eerder in Logan aan zal komen!

Oh my god. We zijn nog maar 10min onderweg en ik vind het nu al fantastisch. Ik durf zelfs niet echt te schrijven, omdat ik bang ben iets van de omgeving te missen. Velen slapen in het busje, maar ik snap niet dat je dit wilt missen. Misschien wonen ze er, ik weet het niet.

Ik merk trouwens dat ik nu al in het Engels begin te denken! Zoals like…, awesome, holy shit en soms zelf halve gesprekken haha. En alles is hier nu zal zó Amerikaans! Camperverhuur, autoverkoop, grote (reclame) borden met eettenten, de huizen, de auto’s (vies en lelijk of grote pick-up trucks), de snelwegen, vrachtauto’s met grote neuzen; gewoon alles! Joost gaat het hier straks geweldig vinden.

Na ongeveer 2u kom ik aan op USU; Utah State University. Ik stap uit en ga met mijn koffer het gebouw in waar ik ben afgezet. Ik weet namelijk niet waar ik nu heen moet. Het meisje achter de balie weet het wel en geeft me een plattegrond mee met de route over de campus. Mezelf kennende had ik natuurlijk moeten weten dat dat nooit goed zou gaan; ik en de weg vinden… Gelukkig kom ik na even lopen twee studenten (denk ik) tegen die een stuk met mij meelopen, want zij moeten dezelfde kant op. Bij de balie van het gebouw moet ik me melden en een ander meisje loopt met me mee naar mijn gebouw. Ik hoef gelukkig geen trappen op (ook met die koffers), want ik woon in appartement 103 in Moen Hall. Mijn kamer is achterin en mijn roommate slaapt (het is 2u, maar ze is nog moe van alles). Ze wordt wakker van ons en ik stel me voor. Zij is een Chinees meisje, Joie, en is hier nu 2 dagen. Ze slaapt verder en ik pak mijn spullen uit. Ik kom er achter dat er toch geen dekbed en kussen zijn, wat ik wel had gehoopt en dus niet bij me heb. Gelukkig heeft Joie een beddengoedpakket gekocht waar een extra kussen in zat; die mag ik lenen! Een dekbed heb ik nog niet, maar ik ga het vannacht proberen met mijn dekbedovertrek en een fleecedeken. Als dat te koud is, dan zal ik nog dekens moeten kopen.

Emma komt zich voorstellen. Zij woont hier nu en half jaar en vertelt dat de andere drie meiden binnenkort wel terug zullen komen van vakantie. Ze legt uit hoe zij hier leven, wat ze doen en we praten met z’n drieën over onze landen en andere dingen.

Later op de dag gaan Joie en ik boodschappen doen, we hebben immers nog geen avondeten en ik stik van de honger. Met de bus is het maar 7min naar een winkelcentrumpje en bij de Macy’s doen we onze boodschappen. We gaan terug en eten macaroni met kaas die we maken met de magnetron. Het is niet echt heerlijk, maar het stilt de honger wel een beetje. Ik ben kapot en ga om half 9 al slapen. Ik zet geen wekker en zie wel hoe laat ik morgen wakker word op mijn eerste echte dag in Logan.

Geschreven door Robinopreis