's Ochtends zit ik aan m'n ontbijt: weer dat bananenbroodje en fruit (ananas, watermeloen en stukken van de drakenvrucht). Het miezert. Iets nieuws! Want het is of zonnig of het komt met dikke druppels uit de hemel gekletterd. Iets er tussenin bestaat dus ook! Vandaag zou ik met de meneer op de scooter naar de tempel gaan. Maar de eigenaresse had hem gebeld en hij kon vandaag dus ook niet. Fijn. Maar ik wilde er echt graag heen en het liefst vandaag. Gewoon om het even te zien. Dan wist ik in hoeverre het bruikbaar was voor mijn onderzoek en kon ik eventueel aanpassingen maken, mocht het nodig zijn. Dus ik vraag haar of er een andere manier is om de tempel gemakkelijk te bereiken. Haar man kan me wel brengen met de auto. Okee prima, dus we spreken af om 12u te vertrekken. Om half 1 zitten we daadwerkelijk in de auto, op weg naar Tirta Empul! De man spreekt weinig Engels, dus een echt gesprek voeren zit er niet in. De rit duurt zo'n 40 minuten en de route is niet zo moeilijk. Maar alleen op de fiets of de scooter was me dit nooit gelukt! Dus ik ben blij dat ik dat niet gedaan heb! Het giet inmiddels al even en ik hoop dat het beter wordt. Ik ben ook zo iemand van de perfecte timing om zo'n uitje te plannen als het de hele week droog is... Onderweg komen we van alles tegen: winkeltjes waar ze ook van alles verkopen: Ganesha beelden bedekt in discosteentjes, houten beelden, glazen potten en nog meer beeldjes. Veel lokale mensen met hun dagelijkse bezigheden en maar weinig toeristen. Halverwege rijden we door Tegalalang, de beroemde rijstvelden! De man vraagt of ik wil stoppen, maar ik zeg dat we dat op de terugweg wel doen, eerst maar eens die tempel.

En dan, eindelijk, ben ik op de plek waar ik verwacht veel tijd door te brengen de komende weken. Het plenst nog steeds, maar ik heb in ieder geval een paraplu. Gelukkig zie ik dat er meer toeristen zo gek zijn om met dit weer op pad te gaan. In het begin dwaal ik wat rond op het terrein en kan de heilige fonteinen waar mijn onderzoek om draait niet vinden. Er stond toch echt een bordje met 'to the holy spring' met een pijl naar links. Als ik veel van het terrein al gehad heb, ga ik terug naar het begin. Terug naar dat bordje. En het heeft gelijk. Het is inderdaad naar links, alleen moet je het poortje door links van het bord en dus niet NAAR links. Ik ga het trapje op, het poortje door, en ja hoor, daar is het! Ik heb het gevonden! Gelukkig valt het niet tegen en heb ik weer wat hoop voor mijn onderzoek. Er zitten twee vrouwen in het water, die ik gelijk wat kan observeren. Ik weet niet of het in Nederland ooit zo hard geregend heeft, dus ik ga even terug in een soort overdekte open verzamelplaats staan. Mijn schoenen en de onderkant van m'n broek en sarong zijn doorweekt. Als het niet meer giet maar 'gewoon hard regent' ga ik terug naar de fonteinen. Op dat moment gaan er net vier meiden zich reinigen, met nog vijf anderen. Terwijl denk ik, hoe graag moet je dit willen, jezelf in een bad onderdompelen, terwijl het stortregent? Ik snap het niet, maar ben blij dat ze het doen, anders was ik echt voor niks gekomen. Na een uur vind ik het voor vandaag wel prima en ik druip letterlijk naar de uitgang. Uiteraard kun je niet zomaar terug naar huis. Nee, je moet eerst door een doolhof van kraampjes, nog erger dan de markt! Ik loop snel door met m'n paraplu over mijn hoofd. Gelukkig spreken ze me niet veel aan of ik iets wil kopen. Waarschijnlijk omdat ze ook wel weten dat ik in de regen echt niet ga stoppen voor prullaria (nee, ook ik niet). Op de parking zoek ik 'm'n mannetje' en rijden we richting huis.

Onderweg houdt langzaam de regen op. Tuurlijk. Het geluk is dus geheel niet aan mijn zijde vandaag. En het ergste moest nog komen. Op de terugweg stoppen we inderdaad bij de rijstvelden. De getrapte! Het is niet giga druk met toeristen en hoef maar een paar foto's te maken en dan kunnen we weer naar huis. Waarschijnlijk kom ik hier nog wel een keer terug.Omdat ik nog steeds geen foto van mezelf heb, vraag ik een Balinese man of hij een foto van me wil maken, want dat deed hij net ook van een Aziatisch gezin. Na de 'klik' wil hij 'm aan me terug geven, maar laat 'm dan per ongeluk vallen... (mijn echte gedachtes schrijf ik hier niet op, omdat oma dit ook leest, maar het was absoluut geen hoera!) NEE!! En de camera is niet eens van mij maar van Joost. Ook dat nog. Wat ik net zei over geluk aan m'n zijde... Ik wou dat het hier hard regende in plaats van dit. Ik kon wel janken. De man was ook geschrokken en samen bekeken we de schade. Deukjes op een scheve lens, die niet meer open of terug dicht wilde. Shit. Wat nu? In Nederland heb je zoiets als een WA-verzekering, maar dat hebben ze hier natuurlijk niet! Ik haalde 'm'n mannetje' erbij zodat de andere man in het Indonesisch kon uitleggen wat er gebeurd was. In half Engels schiet dat allemaal niet op. Maar ja, wat konden we doen? Meer dan een welgemeende sorry en een handdruk zou het niet worden. Opgeven bij de reisverzekering dan maar en dan afwachten. Voordat de camera uitging heb ik nog de foto kunnen zien. En die was niet eens mooi! Slecht karma zouden ze hier zeggen over het gebeuren, maar ik zou niet weten waarom ik dit allemaal heb verdiend.

Na een nog stillere terugweg was ik eindelijk weer thuis. In tranen belde ik Joost op om te vertellen wat er was gebeurd. Hij vond het niet zo erg dan waar ik bang voor was. Het was maar een ongelukje en dat kunnen zelfs de beste overkomen zie je wel (dit zijn overigens mijn woorden, niet de zijne). Mijn cupnoodles waren mijn lunch en diner tegelijk, want daarna had ik geen honger meer en ook geen zin om nog weg te gaan voor eten (en dan is het erg bij mij haha).

Die avond Interpolis gemaild en alvast online naar een nieuwe camera gezocht, die ze in de hoofdstad in een winkel verkopen. Want ik kan natuurlijk niet drie maanden in Bali zijn zonder camera! Het positieve van deze dag is dat ik ondanks de regen, de kapotte camera en mijn slechte karma, wel blij ben dat ik naar de tempel geweest die ook nog eens erg zinvol gaat zijn voor mijn onderzoek!

Geschreven door Robinopreis