Vanzelfsprekend gingen we de volgende dag weer naar het strand. Deze keer liepen we naar links, gisteren hebben we de rechterkant al verkend. Dit is blijkbaar de kant van de resorts. Er zijn meer mensen dan aan de rechter kant van het strand (die richting het zuiden loopt). De locals vragen of je een massage wil, een long chair op het strand, kom kijken in mijn winkel, wil je iets eten/drinken, transport, een tour, watersport? Nee, dit willen we geen van allen. We komen hier gewoon even rustig lopen dus laat me met rust. Alleen als je ze negeert en je er weinig van aan trekt kun je een beetje rustig lopen anders raak je enorm geïrriteerd (voor zover je dat nogal niet was). Qua toeristen in de resort zijn het voornamelijk oudere mensen waarvan het gros Nederlands is, gok ik. Dat kun je soms zien en ik hoor er een aantal ook praten dus dan weet ik het zeker. Het jammere is denk ik dat deze mensen hun gehele vakantie hun resort en het strand niet afgekomen zullen zijn, op de weg van en naar het vliegveld na. Mijn mening is dan dat zij niet in Bali geweest zijn. Het resort had overal kunnen staan dus dat maakt helemaal niks uit. Misschien gaan ze er wel op uit, dat weet ik niet, maar het is niets voor mij (wie weet als ik 60 ben, dan misschien wel, maar toch). De touring bootjes zijn heel kleurrijk en ondanks dat ik er nooit geweest ben doet het me denken aan iets exotisch als Jamaica, of Curaçao.

Naar ons idee hebben we het andere, noordelijke, eind van het strand bereikt dus we draaien weer om. Op een plek zonder vervelende locals die iets van je willen zijn we de zee ingegaan. Toch enorm vet om dat eens te doen. Ik kijk al weken naar de zee maar heb 'm nog niet echt aangeraakt. Nu dus wel! En wat is het lekker warm! (Excuses weer voor de evt jaloersmakende foto's, maar ik word er blij van). Het was maar eventjes en daarna liepen we weer verder.

Even verderop zie ik een vrouw met een dienblad met offers lopen richting het strand. We doen alsof we de kaart aan het bekijken zijn die daar toevallig staat en als ze terugkomt vraag ik waarom ze dat deed. Stiekem weet ik dat al wel een beetje, maar ik wil het van meerdere mensen horen. Zij offert voor Vishnu, de god van de zee. Het brengt geluk voor haar winkel achter ons en voor de mensen om haar heen. Ze doet dit iedere dag. Goed om te weten, en we lopen weer door.

Onderweg komen we Marsel tegen. Gisteren hadden we hem al vluchtig gezien onderweg bij een toeristenhokje voor tours en toen hadden we al kort met hem gepraat (over welke kant we uit moesten). Hij spreekt Engels dus ik wilde graag wat vragen aan hem stellen over mijn onderzoek. Hij komt oorspronkelijk niet van Bali, maar Flores, een ander Indonesisch eiland. Hierdoor kan hij me niet in detail dingen vertellen die ik wil weten, maar wel de algemene dingen, die zeker zo belangrijk zijn voor mijn rode draad! Water reinigt en is de bron van het leven. Zonder zee is er ook geen leven. Wanneer je dood bent wordt je as in de zee gestrooid en dan ben je vrij. Een collega achter hem is wel van Bali, maar spreekt minder goed Engels. Marsel speelt sommige van mijn vragen daarom door aan hem en vertaalt aan mij terug wat hij zei. Ze offeren aan Baruna, de god van de zee. Dit is eigenlijk dezelfde als Vishnu, want er is één god, maar die heeft meerdere 'volgers', zoals hij het noemde. Meerdere gedaantes zeg maar. Ook zei hij dat er meerdere redenen zijn om te offeren aan de zee, maar de meeste mensen weten er maar eentje of twee dus kunnen ze mij er niet meer vertellen. Daarom moet ik juist aan meerdere mensen de redenen vragen en dan uiteindelijk komt er herhaling en heb ik de meeste waarschijnlijk wel gevonden. Hij vraagt of we wat willen drinken en we gaan op bankjes aan de overkant van de straat zitten en praten met z'n drieën verder over de wereld (Brazilië, Indonesië en Nederland), over onze families, levens en nog meer dingen. Dan vinden wij het weer tijd voor wat te eten dus we nemen afscheid en zien hem vast nog terug. Hij bood namelijk aan om wel te willen vertalen voor de priesters die ik nodig heb. Ik begon daar niet over, maar Marsel zei dat ik hen moest spreken. Omdat zij dus geen of weinig Engels spreken wil hij me daar wel bij helpen. Maar al te graag!

Mijn lunch is nasi goreng en het is een flinke maaltijd. Met Gabriela praat ik nog over van alles: het academische leven, romantiek, werk en meer. Dan voelen we ons best moe en gaan weer richting het zwembad van ons hostel met ons boek. 's Avonds werk ik de data uit van de afgelopen dagen wat stiekem veel tijd kost en één van de minst leuke werkjes is van veldwerk doen. Maar het hoort er allemaal bij.

Geschreven door Robinopreis