EINDELIJK heb ik mijn eerste maaltijd met mijn meal plan kunnen eten! Het duurde eerst bijna een week voordat de cheque binnen was. Toen moesten we een bankaccount aanmaken, omdat de kassajuffrouw geen honderden dollars wisselgeld had om ons te geven voor het meal plan dat we zouden kopen. Na het weekend konden we pas onze account gebruiken en dus het meal plan betalen. Mijn lunch was een Mexicaanse Chicken Salad en het smaakte goed! De hele middag en avond heeft het gesneeuwd. Maar anders dan in Nederland blijft het hier meteen liggen en ligt er na een paar uur al een paar centimeter. Ik ben benieuwd hoe lang het deze keer blijft liggen. De sneeuw was net aan het weggaan en nu komt er weer een hele lading bij! 's Avonds hebben Joie en ik gegeten in de Marketplace: ik had een hamburger en frietjes (lekker Amerikaans) n als toetje Aggie Ice Cream: mint met chocola en M&M's er op: apart maar lekker. Ze hebben hier trouwens (alweer typisch Amerikaans) ook echt van die kleine ingelijste foto's hangen van de werknemer van de maand! Ik dacht dat dat alleen in films bestond, maar het is dus echt! We aten vlak bij een tv en daarop ging het constant over Parijs. Ik heb het grotendeels wel meegekregen, maar wist niet of het hier zo bekend was of niet. Maar dat is dus wel. Logisch eigenlijk, het gaat over terrorisme en de islam. Joie is vandaag trouwens naar het ziekenhuis geweest. Haar rug deed nog steeds zeer na haar valpartij bij het sleeën. Nu blijkt ze een gebroken/gekneusd/gescheurd bot te hebben in haar rug. Erg pijnlijk en ze loopt al dagen net als mama, wanneer zij het in haar rug heeft. Gelukkig heeft ze nu pijnstillers en over een week moet de ergste pijn weg zijn.

Pff.. we hebben nu al zelfgemaakte pizza, een koekjesdeegbodem met fruit als toetje, brownies en cookies gegeten (Karli houdt van bakken en koken). Het is nog maar de tweede week, dus als dat zo door gaat dan ga ik flink aankomen haha.

Wat me trouwens opvalt hier is dat de mensen ontzettend aardig zijn. Geen chagrijnige balievrouwtjes ofzo (voorlopig), jongens houden deuren voor je open en toen het in de klas ging over trouwen, zeiden de jongens hier dat het bijna niet voorkomt dat het meisje de jongen vraagt! Is dat nou zo ouderwets of lopen wij zover voor?

Woensdagavond was er een ski/snowboard evenement, geregeld vanuit de LDS (de kerk). Joie en ik wilden wel graag mee: voor het eerst skiën en nieuwe mensen ontmoeten! Maar… Joie heeft nu een soort pakketje om haar bovenlichaam heen ter versteviging van haar rug, dus ze kon niet mee skiën. Ik was dus alleen. Er waren natuurlijk wel meer mensen, maar ik wilde niet alleen naar boven, of in m’n eentje oefenen, want dan zou ik geheid wat breken. Gelukkig werd er een privéleraar voor me geregeld en daar ging ik dan. Ik voelde me echt net Bambi op het ijs. Met twee debiele lange latten onder je voeten, je onderbenen doen zeer, want je kunt je benen niet strekken (dat hoort ook zo, want je moet je knieën altijd buigen). Je hebt rare stokken vast die eigenlijk te kort waren, dus waar ik vrij weinig aan had. Maar goed. Ik ging het proberen van de ‘Bunny Hill’ (een korte heuvel die een beetje stijl is, een paar honderd meter lang, prima voor beginners en wanneer je beneden bent dan kun je met een soort lopende bandje terug naar boven (het was voor mij onmogelijk om naar boven te ‘lopen’ of om op een recht stuk vooruit te komen). Ik ben zo’n 6 à 7 keer naar beneden gegaan en ik ben niet gevallen, heb niets gebroken en ik leefde nog! Terug binnen was mijn haar bevroren, maar ik had het niet al te koud. Joie en wat anderen van de groep vond ik binnen en ik pakte eten: chili en warme chocomel (ja een prachtige combinatie, i know). Na wat gezellig geklets en nog meer eten en chocomel was het weer tijd om naar huis te gaan. Mijn benen zal ik morgen wel voelen, maar ik zal slapen als een roosje, want het was best vermoeiend. Al te laat naar bed gaan zal ik ook niet, want om half 8 moet ik in de les zitten (of tenminste lichamelijk aanwezig zijn).

Ik heb deze week al twee keer gehoord dat mensen mijn accent cool vinden (!!) en dat mijn Engels goed is. Nou, gelukkig maar, want zoals ik Bambi ben op ski’s, zo lijk ik wel Bambi die leert praten. Okee, dat is overdreven, maar soms voel ik me wel zo.

Vrijdagavond zijn we naar een ijshockeywedstrijd geweest! Ik was erg benieuwd hoe het zou gaan. Op tv zie je soms wel eens van dat ruwe geduw, ze beuken elkaar tegen het glas en het is één grote ploeg van testosteron. Nou, dat was het ook wel. Ze spelen met 5 spelers per keer, plus een keeper (die overigens maar half kan bewegen door alle bescherming die hij aan heeft). Om de minuut wisselt er een speler. Geen idee hoe ze weten wie dat is en waarom ze dat doen. Waarschijnlijk kunnen of mogen ze maar heel even knallen (letterlijk). Om de paar minuten (of zelfs vaker) ligt het spel stil door een overtreding. Er zijn drie helften van 15, 17 en 20min. Ze hebben ook een soort ‘time-out’ hokjes: als je een erge overtreding maakt, krijg je geen kaart zoals bij voetbal, maar mag je 2min niet meespelen en even afkoelen. Er zwabberen vier scheidsrechters rond met een zwart wit gestreepte blouse, die soms nogal in de weg staan (zo lijkt het) en af en toe een been op moeten tillen om de puk niet te raken. ‘Wij’ zijn de Aggies, dus net zoals er bij voetbal spreekkoren zijn, hebben ze hier ook zoiets. Wat liedjes met op het einde iets niet zo aardigs, mensen roepen ‘go Aggies!’, men schreeuwt dingen en doet helemaal mee. Zeker wanneer er een doelpunt wordt gemaakt. Wat me overigens nogal moeilijk lijkt, want de goal is super klein en er staat zo’n dik bewapende keeper voor dus er is bijna geen plaats. Maar toch is het de tegenpartij 7 keer gelukt (ons maar 4 keer). Mijn stiekeme liefde voor het schaatsen kwam weer terug toen ik al die jongens zo heerlijk snel zag schaatsen, over het ijs vliegen super goed zijn in hun spel (zo lijkt het voor mij..). Op ski’s voel ik me Bambi, maar als ik schaats voel ik me net een vogeltje.

Geschreven door Robinopreis