1 januari, nieuwjaarsdag

Gisteren heb ik van mijn lieve vriendinnetjes al onwijs leuke dingen gehad: een trui met ‘Utah’ erop en een super leuke kussensloop met foto’s van ons. Wat een schatten.

De gang ligt vol met spullen die eigenlijk allemaal mee moeten. Kratten met kleding voor vier maanden, dus dat is bijna alles. Overdag komen oma en tante Ank met het gezin om nieuwjaar te wensen, dus veel tijd om over mijn reis na te denken heb ik niet echt. Maar zodra ze weg zijn begint het. Even een emotionele uitbarsting, want ik vind het (on)bewust echt ontzettend eng. Het is erg fijn dat iedereen (niet alleen thuis) zo lief is en me het allerbeste wenst.

Rond half 6 komt Joost en we gaan eerst naar Alphen; naar zijn zus en de kindjes. Onderweg vraagt hij of ik er klaar voor ben. Maar ik zeg nee en barst weer in tranen uit. Lars en Mats hebben samen met Daniëlle een heel lief kaartje voor me, waarin staat dat ik vanaf nu ‘tante’ Robin ben, super schattig. Ik leg de mannekes mee in bed en we rijden richting Baal, naar de ouders van Joost. Onderweg belt ome Peter en de familie. Ook van hen het allerbeste. Wat lief allemaal.

Na nog meer ‘goede reis’ en ‘succes’ rijden we weer terug naar huis. Nu die koffer nog. Uiteraard heb ik veel te veel klaargelegd, dus wanneer blijkt dat alles toch echt niet gaat passen, schrap ik voor de eerste keer een hoop kleren. Dan past het, maar de koffer is nog veel te zwaar. Poging 2… poging 3 en dan lukt het en is alles klaar. We gaan slapen, want om 5u gaat de wekker alweer.

Geschreven door Robinopreis