Oh jeetje, mijn laatste blog was van 29 maart! Maar ik ben de laatste tijd dan ook (weer) zo druk geweest! Wat heb ik ook alweer allemaal gedaan? (gelukkig houd ik alles een beetje in steekwoorden bij, zodat ik niet alles vergeet!)

3 April was Karli jarig, dus tijd voor feest! We hadden slingers gekocht, 2 heliumballonnen voor haar en nog zo'n 100 ballonnen die we op konden blazen. Die hebben we de ochtend van te voren allemaal in de gang gelegd en het was super cool. Voor haar verjaardag (en ook voor 'gewoon') wilden we naar 'baby animal day' gaan. In de buurt was een grote plek waar ze veel babydieren hadden. Daar wilden we wel naar toe! We kwamen aan rond een uur of 4 en het was om 5u afgelopen. De entree was echter teveel voor een uur, dus zijn we niet naar binnen gegaan. Dan maar weer op avontuur! We reden een beetje door de omgeving en kwamen door het dorp waar bijna alle grootouders etc van Emma vandaan komen. We kwamen langs een huis waar haar overover(over?)grootopa is opgegroeid. Was best cool om te zien dat er zoveel generaties in één dorp opgroeien. Daarna zijn we naar de begraafplaats van het dorp gereden, want Emma wilden wat familie bezoeken. Ik houd niet van kerkhoven, met allemaal mensen die verloren zijn, kindergraven. En het was niet zoals bij ons: de graven hadden wel een zerkmet naam, maar niet de grafsteen die bovenop het graf ligt. Dus je wist niet of je nu 'op' de mensen liep of niet. Ik bleef dus maar op het pad. Blijkbaar zijn we er erg lang gebleven en we splitsten op en zwierven wat over het kerkhof. Dat maakte mijn gevoel niet beter, want natuurlijk moest ik aan opa denken. Toen ik alleen liep heb ik ook wel even een traantje gelaten hoor. Nadat we weer verzameld waren reden we weer verder. Emma's overgroot oma woonde ook in de buurt. Wat gek is, is dat de overgrootouders hier zo oud zijn als onze grootouders. Dus haar overgrootoma was ongeveer zo oud als mijn eigen oma. Dat scheelt een generatie! Maar ja, hier met dat geloof komt er zo'n iedere 20 jaar een nieuwe generatie bij! Het was een schattig omaatje (welk omaatje is nu niet schattig en lief?) en daarna reden we weer naar huis.

Ook wij hadden Pasen! Voor deze gelegenheid werden we 's avonds uitgenodigd bij het gezin van Kenya, die zo'n 20min hier vandaan wonen. Haar familie is zooo aardig, echt ontzettend lieve mensen (ze heeft 1 grote broer, rond mijn leeftijd, die binnenkort gaat trouwen, en twee jongere broers). Voor het eten gingen we natuurlijk eerst paaseieren zoeken! De broertjes gingen ze buiten verstoppen en daarna mochten wij ze zoeken. Ze waren van plastic en het waren er zo'n 50! Het was enorm gezellig en na een lange tijd hadden we ze allemaal (dachten we. Weken later vond de vader er nog één tijdens het grasmaaien!). Daarna gingen we eten, hadden we nog veel gesprekken over vanalles en nog wat en toen was het weer tijd om naar huis te gaan.

11 April was er een football wedstrijd. Die zijn normaal in de herfst, maar dit was de opening van het seizoen, of een oefenwedstrijd ofso. Het was in ieder geval vriendschappelijk. Er was een hoop te zien, maar Joie en ik snapten er geen bal van. Ze begonnen met ontzettend veel spelers op het veld om warm te lopen en tijdens de wedstrijd wisselden ze erg vaak. Ik weet nu een beetje hoe het werkt, maar het blijft een balsport en die zijn niet mijn beste vrienden. Maar natuurlijk 'moet' je in Amerika een football wedstrijd gezien hebben, net zoals je in Europa een voetbalwedstrijd gezien moet hebben, dus ijshockey: check! basketbal: check! football: CHECK!

Ergens tussendoor zijn Megan en Todd bij ons langs geweest. Samen met Emma en mij hebben we boerenkool gegeten! Megan heeft haar missie namelijk in Nederland gedaan, en ze spreekt het ook! Super leuk! De boerenkoolstamp smaakt thuis natuurlijk beter, maar het was iets! Als toetje hadden we stroopwafels en Megan had nog een zak drop voor me meegenomen. Thuis heeft ze ook allerlei Nederlands eten staan, want ze kan het niet missen (en terecht!).

In de week daarna deden we een droevige ontdekking. Onze geliefde (niet zo door mij) kikker Fibonnachi is overleden. Ik had er niet zoveel moeite mee, maar het was wel sneu. Onze vis leeft wel nog steeds dus dat is goed! Ze hebben Fibby een mooie begrafenis gegeven en hij leeft nu vast voort in de kikkerhemel :)

De ballonnen van Karli's verjaardag hebben we uiteindelijk maar van de grond gehaald en opgehangen aan een draad en door de gang gehangen. Op de ballonnen hebben we nummers geschreven; nummers van het aantal dagen dat we nog hier zijn! Iedere dag klappen we dan een ballon en zo kunnen we bijhouden wanneer we naar huis gaan. Een verdrietig idee, maar wel op een leuke manier.

Het weer was de eerste weken van de week zooo heerlijk! Tot de nacht van 14-15 april. SNEEUW!! ALWEER!! NEEEEEE!! Het was eindelijk zonnebrillen-weer, zonder-jas-naar-buiten-weer, en dan nu weer sneeuw! Ik vind sneeuw prima, maar niet in APRIL! Gelukkig was het maar van korte duur en twee dagen later was bijna alles weer weg.

Vorige week ben ik weer met Ciara (klasgenootje) naar Spanish Fork gegaan. We waren er eind maart al met het Holi festival, maar voor onze Hinduklas moesten we nog steeds de tempel observeren. Maar omdat die toen dicht was, moesten we toch nog een keer terug. Vrijdag in de namiddag zijn we naar haar huis in Payson gereden, daar geslapen en de volgende ochtend zijn we naar te tempel gegaan. Ik waande me weer een beetje in India: de souvenirs die ze daar verkochten, de geur van het eten en alle afbeeldingen die in de tempel waren. Het was erg interessant en de beelden waren prachtig. Later die dag ben ik tot een soort 'inzinking' gekomen. Ik denk al een lange tijd na over mijn geloof, want ik ben dan wel katholiek opgevoed, maar ben ik dat wel? Mede omdat ik een erg rationeel en realistisch persoon ben, kan ik me niet voorstellen hoe dat er een God kan bestaan. En als die bestaat, waar is die dan? In ieder mens, zegt men dan, maar ik kan me daar geen beeld bij maken. Dus, als ik al niet geloof dat er een god kan bestaan, wat geloof ik dan? Christendom, Jodendom en Islam zouden dan al afvallen, want die hebben een monotheistisch geloof met het geloof in één god. Wat me wel trekt aan het Hindoeisme, is dat ik niet wil geloven dat mensen echt weg zijn als ze dood zijn. Ik wil dat ze nog ergens bij mij/ons zijn, in plaats van in een hoop zand. Reincarnatie lijkt me daarom een fantastisch idee. Dat ze terugkomen als een vlinder, een vis, al is het maar een vogel die op je poept tijdens je begrafenis (net als opa de Bont), dat zou toch veel cooler zijn! En dat karma, dat je goede dingen doet en slechtere dingen doet en dat je reincarneert als wat je wil, maar dan gelimiteerd tot wat je verdient. Dat lijkt me mooi. En als er dan een god bestaat, die weet blijkbaar alles. Maar als het een man is, wat blijkbaar zo is, dan denk ik niet dat hij, hoe dan ook, een vrouw ooit kan begrijpen. In het hindoeisme hebben ze mannelijke én vrouwelijke goden. Er is een god voor iedereen en voor elke gebeurtenis kan je aan iemand anders raad vragen. Na al dit gefilosofeer beschouw ik mezelf niet als Hindoe, want je kunt het hindoeisme nooit begrijpen als je er niet in bent opgegroeid, maar het spreekt me wel aan. Ik zal me ook nooit bekeren tot het hindoeisme en ik zal me zo ook niet noemen, maar ik vind het wel heel interessant en indrukwekkend.

Toen ik later weer thuis kwam gingen Joie en ik naar de End of Year Bash; een soort eindfeest van het semester. Het was in het stadion waar ook de basketbalwedstrijd was. Er waren drie bandjes, waarvan de laatste twee bekend waren: Nico & Vinz, en MKTO. Het zegt je vast niks, maar als je ze Youtube'd dan herken je ze vast! In totaal kende ik maar 3 liedjes, maar het was best gezellig.

De rest van de laatste weken ben ik vooral druk geweest met school. De examens komen eraan en ik heb vandaag m'n laatste lesdag gehad! Dit weekend dus nog even knokken en dan zijn we er al weer bijna doorheen! Vanavond zijn we naar een concert van Emma en haar koor geweest; het LDS koor. Ik wist niet goed wat ik er van moest verwachten, maar het viel me absoluut niet tegen! Het was ten eerste een erg groot koor, met ik denk 40/60% jongens en meisjes en het waren er zo'n 70-80! Ze waren allemaal 'gesorteerd' in rijen van dezelfde sekse, en gekleed in dezelfde jurken/blousen, wat het een mooi geheel maakte. In het begin moesten we allemaal opstaan en het volkslied meezingen. Natuurlijk, vergeet niet dat ik in Amerika ben; hét patriotistische land van de wereld zover ik weet. De voorstelling was (natuurlijk) gericht op het Mormonisme en de LDS-Bijbel. Er werden verhalen verteld en gezongen, de liederen waren godsdienstig en het thema was iets van Amerika en de oorlog. Op een gegeven moment moesten alle mensen gaan staan die het land gediend hadden: eerst de luchtmacht, landmacht, marine en 'navy'. Een aantal oude mannetjes stonden steeds op en zelfs ik, als nuchtere Hollandse, voelde de kracht van het strijden voor je land en de trots die mensen voelen. De liederen waren ook prachtig. Er waren een aantal solisten, die natuurlijk ook prachtig zongen. Het was weer een hele nieuwe ervaring zo aan het eind en ik ben blij dat ik dit ook weer meegemaakt heb.

Oh ja en ik ben gisteren naar de kapper geweest! Het was op zich best nodig, de prijs was t zelfde als thuis en het duurt nog een maand voordat ik thuis ben, dus het kon wel!

Ik ben vast een hoop vergeten, want alles van een maand kan ik niet onthouden. Dit zal waarschijnlijk ook mijn laatste blog zijn, want volgende week zal er niet zoveel nieuws meer gebeurd zijn en de drie weken van mijn rondreis heb ik vast geen tijd om te bloggen! Ik vond het heel fijn dat iedereen thuis toch een beetje meekrijgt wat ik hier allemaal beleefd heb in mijn grote-kleine avontuur. Het 'bittersweetness' gevoel komt op: het is tijd om te gaan, op naar een nieuw avontuur waar ik ontzettend naar uitkijk. Maar aan de andere kant laat ik hier alles achter en iedereen gaat weer z'n eigen weg. Ik kom hier waarschijnlijk nooit meer terug, maar zoals ze zeggen: Uit het oog, maar nooit uit het hart'.

Geschreven door Robinopreis