's Ochtends heb ik toch snel aan de meiden gevraagd of ik mee naar de tempel mocht, en het was prima! Dus wij met z'n drieën op de achterbank. Voorin de chauffeur en de gids van de tour die de meiden geboekt hadden. We rijden een andere route dan ik met de eigenaar gedaan had een paar dagen geleden, dus kom ik weer langs wat nieuwe plekken. Onderweg stoppen ook wij bij de rijstvelden. Daar heb ik slechte herinneringen aan ivm m'n camera. Maar goed, een nieuwe dag dus het zal wel niet nog eens gebeuren. Ik vraag een van de meiden om een foto van me te maken, een goede deze keer, en er gaat niets verkeerd en ik heb eindelijk een goede foto!

We komen bij de tempel aan en de zon schijnt nog steeds! De meiden gaan zich reinigen, samen met de chauffeur, want dat was deel van de tour. Voor mij een mooie gelegenheid om hen en anderen te observeren en foto's van ze te maken. Er zijn veel meer mensen dan de vorige keer, maar dat lijkt me best logisch, gezien het weer. Een hoop Aziaten staan me regelmatig in de weg en ik zie door deze Aziaten de Balinezen soms niet meer. Maar ja, die zie je echt overal (overigens zijn Balinezen officieel ook Aziaten, maar iedereen snapt denk ik wel dat ik vooral Chinezen, Japanners, Koreanen etc bedoel). Na de reiniging gaat het drietal op weg naar de plek om te bidden. De gids en ik blijven achter en gaan op een trappetje zitten in de schaduw. De perfecte gelegenheid om eens kennis uit hem te trekken, wat me nog aardig lukt. We praten vooral over religie, een beetje over mijn onderzoek en voordat ik het weet is de rest alweer terug.

De volgende bestemming was een handlezer. Niet mijn ding, maar ik wilde met de meiden mee naar de tempel en dit zat ook in hun toer. Ik zou zelf niet mee doen, maar ging er wel mee naartoe. Het gebouwtje was van de binnenkant enorm schattig: lieve kleuren als lichtroze, geel en lichtblauw. Er hing een serene rust door kabbelend water in fonteintjes en er hing de geur van wierook. De handlezer had enorme lange nagels aan een aantal vingers en ik vond het niet om aan te zien. Gelukkig hoefde ik niet. Ofja, ik mocht wel, maar ik wilde niet. Het kon namelijk ten minste twee kanten op: hij zou me kunnen vertellen dat ik veel geld, geluk, liefde etc zou krijgen. Van die algemene vage dingen die iedereen wel kan bedenken maar waar je eigenlijk niks aan hebt. Of, hij zou inderdaad een 'gave' hebben en mij specifieke dingen kunnen zeggen die hij niet zou kunnen weten. In dat geval zou ik het heel eng vinden. Ik ben namelijk heel nuchter, rationeel en realistisch ingesteld en wanneer ik iets niet kan verklaren dan wil ik het liefste toch een antwoord. Zoals dit. In mijn ogen kán dat niet. Maar goed, ik geloof ergens wel dat het kan, maar ik durf de confrontatie niet aan dat het echt zo is. De meiden kwamen een voor een terug en zeiden dat het klopte wat hij zei. Over hun verleden, dat alles waar was. In hoeverre hij details etc gaf weet ik niet, omdat ze maar met tweeën waren. Ik zal het nooit weten.

Om 16u konden we eindelijk 'lunchen'. Het werd voor ons alle drie pasta. Heerlijk. Daarna hadden we 1,5u rust, want om 7.30 gingen we naar een traditionele Balinese vuur dans: een Kecak dans. Ze beeldde een verhaal uit uit de Ramayana, de 'Hindoe bijbel'. Het was best leuk om te zien, al wisten we niet helemaal waar het over ging. Daarna hebben we namelijk pas het verhaal in het boekje gelezen. Toen bleek dat ik dat verhaal al kende uit de Hindoe lessen uit Utah! Weer iets van de 'Bali highlights' om van m'n lijstje te strepen!

Geschreven door Robinopreis