Het is tegen elven dat ik mijn eerste pauze houd. Vreselijk zin in een kop koffie. Liefst twee! Ik zie een kleine ijssalon annex broodjeszaak in Nibe. Als ik binnen stap is het nog helemaal leeg. Net open vermoed ik. Ik zie dat ze achterin een plantentuin met stoelen en tafeltjes hebben staan. Heerlijk in de schaduw. Ik bestel twee maal cappuccino en een grote milkshake. Ik heb goed gekozen, want niet alleen zit ik hier heerlijk rustig en koel, ze serveren uitstekende koffie en huisgemaakte milkshake van verse aardbeien. Had ik nodig vandaag.
Ik kon maar moeilijk starten vanmorgen. Ik werd voor mijn doen pas laat wakker. Rond 7 uur. De zon was al even op en ik voelde de jonge dag opwarmen. Ik had mijn rits van de buitentent bewust open gelaten vannacht om de koele wind naar binnen te laten. Waarschijnlijk dat ik daarom zo heerlijk diep en lang heb geslapen. Maar ik kon dus maar moeilijk opstaan. Tijdens het fietsen hetzelfde. Ik hark in plaats van trappen. De benen willen maar niet lekker draaien vandaag. Ik schakel naar een steeds lichter verzet en besluit dat ik het allemaal wel ga zien vandaag. Ik merk wel wat ik onderweg tegen kom en pas mijn plan aan hoe het zich aandient. We'll see.
Ik hark mijn overnachtingsplaats Ålestrup uit. Ik schiet in de lach als ik de plaatsnaam hardop uitspreek. Aolustroep. Alsof een allochtone marktkoopman met veel misbaar de producten van zijn concurrerende buurman afkeurt. Ik zie het wegwerpgebaar levendig voor me. En alsof de duvel ermee speelt fiets ik direct door naar Års. Op de wegwijzer staat letterlijk Aars. Ik ben benieuwd wat voor mooie plaatsnamen ik vandaag nog meer voorgeschoteld krijg!

Gisterenavond kwam de camping eigenaar nog naar me toe om af te rekenen en kennis te maken. Een rustig ogende zongebruinde Deen van rond de zestig. Baardje en vriendelijke ogen. Als hij hoort dat ik uit de regio Haarlem kom vertelt hij dat zijn dochter daar gewoond heeft. Inmiddels is ze weer terug in Denemarken. Gescheiden en twee jonge kinderen. Hij kijkt er ook moeilijk bij. Dan klaart zijn gezicht op en zegt: veel fietsen daar! Na het afrekenen gaat zijn telefoon en we nemen afscheid. Ik loop terug naar mijn tent. Hij stapt hij in zijn bestelwagen. Maar in plaats van weg te rijden komt hij het campeerveldje op gereden. Vanuit de auto krijg ik een bijna accentloos 'slaap lekker' toegewenst. Hij kijkt me zichtbaar trots en met pretogen aan. Ik schiet in de lach, maak een kleine buiging en zeg: ' Dank u wel'. Met zijn hand uit het raampje rijdt hij zwaaiend weg.

Als ik mijn koffie en milkshake op heb verlaat ik met tegenzin de terrastuin. Ik fiets richting Aalborg. Ik buig nu af naar het oosten. De wind waaide de afgelopen dagen vanuit het westen. Gisteren draaide hij naar noord tot noord-oost. Nu vanuit het oosten en neemt behoorlijk in kracht toe. Het stuk naar de oostkust is onbeschut. Ik fiets de hele middag met volle bak wind tegen. Onbarmhartig duwt de muur van lucht mij terug terwijl ik voorover gebogen met mijn ellebogen op mijn stuur de tegenovergestelde richting terug duw. Ik begrijp nu waarom Denemarken marktleider is als het gaat om windturbines....pfff, wat een wind op deze open vlaktes. Na zo'n 100 kilometer, waarvan de laatste 60 tegen de wind in zijn mijn benen vandaag echt leeg. Ik kom aan in het plaatsje Asaa. De camping wordt al vroeg in het dorp aangegeven. Ik ben blij dat ik binnen ben.
Bij de receptie ontmoet ik een andere fietser. Ik heb zijn fiets buiten zien staan. Mooie fiets met ook een Rohllof versnellingsnaaf en riemaandrijving. Hij heet Marcus, een Zwitser van midden vijftig. Al snel staan we te kletsen en informatie uit te wisselen. Hij is een jaartje gestopt met werken en is van dat jaar 5 maanden aan het fietsen door Europa. Soms haakt z'n vrouw aan, dan weer een vriend, maar het meeste fiets hij alleen. Hij is al een paar maanden op reis en staat te stralen als hij vertelt waar hij geweest is. Hij gaat naar Bergen in Noorwegen waar zijn reis eindigt. Hij is ook in Engeland geweest en is toen met de pond naar IJmuiden gegaan. Langs de kustroute naar Den Haag, via de Biesbosch naar Nijmegen en Arnhem. Via Deventer de Duitse grens over. Ik vertel hem dat hij dan vlak langs mijn huis is gefietst.

Inmiddels staan onze beide tenten allebei onder de schaduw van dezelfde prachtige oude els. Toevalligerwijs dezelfde tent. Hij heeft net met veel interesse gekeken naar mijn mini vouwstoel. Hij mist een fijne ontspannen zitplek bij z'n tent na een dag in het zadel. Ik leen hem mijn stoel als ik ga douchen en boodschappen doen. We kletsen nog wat over onze toekomstige plannen. Over de ontmoetingen. Drinken een koud biertje erbij. Een lastige fietsdag met toch een mooie afsluiting.

Geschreven door JorisRuhe