Dag 27

Vandaag krijgt Nikki te horen of ze geslaagd is. Ik merk dat ik er zelf maar druk mee ben. Het zou zo fijn zijn als ze in een keer slaagt. Ze is al aangenomen in Barneveld voor de paraveterinaire opleiding daar. Samen met haar naar de open dag geweest. En die overtuigende. Een opleiding en school die erg lijken te passen bij haar. En ze is ook wel een beetje klaar met de middelbare school. Maar ja, nog wel even een diploma halen eerst... klein detail. We horen het later vanmiddag.

Gisteren dus per trein van Santander naar Oviedo. Na vijf en een half uur treinen ben ik er. Een dieselboemeltje met anderhalve man en een paardenkop als pasagiers. En één fiets. Een uiterst vriendelijke conducteur die na elke halte precies weet wie er is ingestapt. Alleen van hen controleert hij de kaartjes. Als vertreksignaal geen fluitje of elektronische bel, maar de machinist toetert gewoon even met de misthoorn. Het is oorverdovend en dus niet te missen.
Als ik het station van Oviedo binnen rol is het inmiddels bijna donker. Het regende ook hier. Druilregen. De dikke wolkendeken zorgt ervoor dat het vroeg schemert. De trein stopt onder het station. Met de fiets zoek ik een lift of roltrap. De roltrap blijkt afgesloten te zijn. Groot hek ervoor. Zal defect zijn of voor onderhoud. Dan maar de lift. Aan het einde van het perron zie ik mijn transport naar de begane grond. Als ik er instap met mijn fiets blijkt dit niet te passen. Ook niet met mijn voorwiel dwars. Nu zitten daar natuurlijk nog tassen aan dus die haal ik er maar af. Maar nog steeds past het niet. Terwijl ik pas en meet probeert de liftdeur te sluiten. Als hij mijn fietstassen achter raakt gaat hij niet vanzelf weer open maar blijft hij hardnekkig doorduwen. Ik hoor de elektromotor brommen en de riem ratelen. Dan opent de deur een klein stukje en stuit hij gelijk weer. Dan herhaald zich dit steeds sneller. Alsof de deur mijn tassen wat wil aanstampen. Het lijkt bijna ongeduldig drammen. Ik schiet in de lach. Deze lift lijkt wel een beetje op mij.... Ik steek mijn ene been naar achter zodat die voor het elektronische oog komt terwijl ik de voortassen van mijn fiets haal. Doordat al het gewicht nu achterop mijn fiets zit trek ik met het stuur de fiets met gemak verticaal. Nu past het wel. Bijna. Het plafond is wat laag maar met het voorwiel dwars gaat het lukken. En ja hoor, de deur sluit nu netjes en ik zweef een etage hoger.
Het station is eigenlijk heel mooi. Oud met veel hout en marmer maar gemoderniseerd met glas en roestvrijstalen elementen. Het is er rustig en overzichtelijk. Ik sta buiten en ga op zoek naar een hotelkamer. Iets simpels. Lang leve het internet. Rond het station blijken meerdere hotels te zijn. Ik vind er een die bij mijn budget past. Terwijl ik op mijn telefoon sta te lezen met mijn fiets aan de hand word ik accuut benaderd door een dronken man. Hij huist hier duidelijk onder de spoorbrug. Hij wil iets maar is absoluut niet te verstaan in zijn Spaans met dubbele tong. Ik zeg maar dat ik geen Spaans spreek en wimpel hem vriendelijk af. Hij gaat hardop mompelend weer weg. Maar nu komt hij terug met een maat. Deze lijkt minder dronken en oogt wat netter en vriendelijk. Ik schat de sitiatie in. Het voelt niet bedreigingd. Het is ook druk genoeg om mij heen met voetgangers dus ik blijf rustig staan. De tweede man blijkt prima Engels te spreken en vertaald de vraag. De dronken man wil graag wat geld om wat te drinken te kopen. Logisch. Dat had ik kunnen weten. Ik zeg vriendelijk dat ik geen geld geef. Ik heb nog wat gedroogde worst en een half stokbrood dat mag hij van mij hebben. De dronken man kijkt nu vies naar het geboden voedsel en maakt een wegwerp gebaar. Prima, zeg ik. Jouw keuze. Alles word keurig vertaald in het Spaans. Beide mannen lopen nu hardop discussiërend weg. Als ik even later op mijn fiets stap hebben ze inmiddels ruzie zo te horen. Zal vast over mijn aanbod gaan.

Mijn hotel van keuze is nog best lastig te vinden. De ingang zit verscholen achter een terras van de ernaast gelegen bar-restaurant. Het terras zit vol gasten die onder de luifel droog zitten te eten of een glas drinken. De ingang ligt diep in een houten portiek. Prachtige ouderwetse opgang van marmer. Een sierlijke houten deur met glas biedt toegang tot de hotellobby die klein maar knus en verzorgd oogt. De dame achter de desk bevestigd dat er nog een kamer voor mij vrij is. Mijn fiets mag ik veilig achter een groot ijzeren hekwerk plaatsen in de eronder gelegen kelder. Daar is ook een keuken. De kok en ik groeten elkaar en ik vraag hem of mijn fiets daar goed staat. Geen probleem zegt de zwaarbesnorde kok.
Even later lig ik heerlijk gedouchet op mijn bed. Ik heb nog wat wijn in mijn fietstas zitten dus de plastic beker uit de badkamer is mijn wijnglas. Ik bel met het thuisfront. Fijn om hun stemmen weer te horen.

Ik slaap wat onrustig. Ik heb altijd moeite met de eerste nacht in een vreemd bed. Ik slaap wel makkelijk in maar ben regelmatig wakker. Het is een prima bed en de ramen kunnen gelukkig open, daar ligt het niet aan. Het hoort bij mij.
Als ik ga ontbijten blijkt het ernaast gelegen bar-restaurant tevens de eetruimte te zijn voor de hotelgasten. Aan de bar is het een komen en gaan van mensen van buiten het hotel die een kop koffie drinken met een zoet broodje erbij. Achter de bar staat een man in keurig obersuniform. Ik herken hem van gisterenavond. Klein van stuk. Haar in onberispelijke scheiding. Een beetje gejaagd gaat hij te werk. Toen bediende hij het terras. Het is nog maar 7:30 uur en nu staat hij er dus weer. In zijn eentje regelt hij de hele zaak. Af en toe komt de receptioniste wat vieze kopjes en borden afruimen als er in de lobby geen gasten zijn. Een soort vliegende keep.
Aan de bar op de hoek zit een meisje in een geruite rok met malloot. Blouse aan en haar in een paardenstaart. Duidelijk het schooluniform. Ze zit dicht bij het espresso apparaat. Rugzak op de kruk naast haar. De barman praat tussen de bedrijven door tegen haar. Kijkt dan op een vel papier dat voor haar ligt. Lijkt een soort cijferlijst te keuren tussen het bedienen van de espressomachine door. Vast zijn dochter denk ik. Ik bestel koffie en neem plaats aan een tafeltje. De dagelijkse bezorging van de keukenvoorraad komt binnen met een steekwagen vol kratten en flessen. Hij kent duidelijk de weg naar de kelder. De barman vraagt tijdens het passeren wat voor koffie hij wenst. Even later krijgt de jonge dame een zoen op haar voorhoofd en gaat met haar rugzak naar buiten.
Aan de bar zit ook een oude man koffie te drinken. Keurig in een nieuw ogend donkerblauw gestreept pak. Mooie stropdas. Keurig dubbel geknoopt waardoor er een extra dikke strop ontstaat. Zijn overhemdboord is gestijfd. Zijn rimpelige huid van zijn nek is een groot contrast. Hij oogt klein in dat pak met stijfe kraag en de schoudervulling. De dunne haren zijn glimmend naar een zijde gekamd. Zijn kalende kleine hoofd nog net bedekkend.
Ik heb geen idee hoe het hier werkt want ik zit al even te wachten en heb mijn koffie inmiddels op, maar blijkbaar moet je je ontbijt zelf samenstellen door aan de barman je bestelling door te geven. Yoghurt met vers fruit en muesli zit er hier niet in dus we gaan voor twee croissants. Voor de rest is alles wat in de kleine vitrine ligt nog zoeter of geglazuurd en daar heb ik eigenlijk geen zin in. Ik doe er gelijk een tweede kop koffie bij want die is echt zalig.

Als ik uit check vraag ik of ik de sleutel mag om mijn fiets beneden te halen. Voor het stalen hek staan nu de terrastafels en stoelen opgestapeld. Grote ketting erom. Als ik alles opzij schuif kan ik het hek net openen. In de keuken is alles nog stil en verlaten. Alles keurig schoon en opgeruimd. Ik til mijn fiets de trap weer op naar boven en daar staat de oude man in zijn zondagse pak. Hij houdt de stalen deur voor mij open. Dat is fijn want de kwengel die erop zit ging zwaar. Ik bedank de heer en tuig mijn fiets weer op met alle tassen. Ik zie dat de oude man nu het hek afsluit en de sleutels eruit haalt. Ik vermoed dat hij familie van de eigenaren is of zelfs de oude baas. Misschien runnen zijn kinderen nu de tent. Hij loopt hier nog als een heer van stand rond. Hand en span diensten te doen of misschien geniet hij nog te veel van alle reuring en aanspraak. Hij is hier iemand. Als ik klaar ben om weer richting het station te lopen groet ik hem gedag. Hij is net bezig de kettingen van de tafels en stoelen te ontdoen. Hij wenst mij een goede reis met de zegen van de lieve heer erbij. Old school. Maar wel met klasse en stijl.

Eenmaal op het station blijkt ook hier het lastig de juiste maatschappij te kiezen. Er zijn er hier ook twee. Maar degene die ik gisteren had verwijst mij nu naar de andere vervoerder. Een etage hoger. De truck met mijn fiets in de guillotinelift gaat nu erg soepeltjes. Boven blijkt dat ik toch beneden moet zijn. Volgens de dame achter het loket tenminste. Vanuit hier gaan treinen naar A Caruna . Dus daar ga ik weer met de fiets verticaal retour. Als ik bij de eerste balie terug kom zeg ik in mijn beste Spaans dat de dame boven zegt dat ik hier moet zijn. De heer blijkt mij verkeerd begrepen te hebben. Ik vroeg naar A Caruna. Die ging niet meer vandaag. Is al een uur geleden vertrokken en morgen pas de eerstvolgende. Daarna had ik gevraagd naar Gijon. Dan ben ik tenminste weer aan de kust. De man dacht dat ik naar Leon wilde en daarom mij naar boven gestuurd. Voor Gijon zit ik bij deze maatschappij goed. Maar de kaartverkoop gaat alleen via het automaat in de hal.
Mooi denk ik en loop naar het automaat. Die heeft een knop voor Engels, Frans of Duits. Ik kies Engels. Maar wat blijkt: alleen het hoofdmenu veranderd van taal maar alle kaartkeuzeknoppen blijven Spaans. Zo ook de Franse en Duitse versie. Ik heb keuze uit maar liefst 12 soorten kaartjes. Dit schiet niet op. Ik wil een enkele reis Gijon met fiets. De heren achter de balie zijn druk en spreken echt alleen Spaans dus die vraag ik maar niet. Er staat een jonge dame in de hal vlakbij te wachten. Ik vraag haar of zij Engels spreekt. Een klein beetje zegt ze verlegen. Ik vraag haar mij te helpen met het ticketautomaat. Dat wil ze. Ik spreek Engels tegen haar en zij Spaans tegen mij. Ze begrijpt mijn enkeltje Gijon met fiets. Maar ook zij komt er niet uit. Uiteindelijk wordt er een stationsbewaker bij gehaald. Ik spreek Engels tegen de jonge dame en zij Spaans tegen de bewaker. En uiteindelijk mag ik €3,45 in het apparaat stoppen en krijg ik mijn ticket. Ik bedank de dame. Zij ziet inmiddels haar wachtende vriendinnen en draaft hen zwaaiend tegemoet. Ik vraag de bewaker of mijn fiets nu ook betaald is. Hij stelt mij gerust. Bij deze maatschappij mag de fiets voor niks mee. Tegen het einde van de ochtend sta ik in Gijon. Hier is het zowaar droog. Ik sla nog wat proviand in en vervolg mijn weg. Weg uit de stad op zoek naar een kustweggetje.

Na half vier gaat mijn telefoon. Een helemaal blije dochter aan de telefoon. Ze is geslaagd! Echt helemaal super natuurlijk. In een keer raak. Heerlijk voor haar. En ook een beetje voor haar ouders. Voelt toch een beetje alsof je zelf ook geslaagd bent. Ik mag dus ook van haar school af. Drink een lekker glaasje wijn op het succes van mijn dochter. Proost!

Geschreven door JorisRuhe