Dag 7

Vanmorgen werd ik gewekt door een merel die zijn thuis heeft in de conifeer naast mijn tent. Het klinkt alsof hij IN mijn tent zit. Wel leuk wakker worden maar een volumeknop zou niet gek zijn.... En half zes is best vroeg. Zelfs voor mij.

Je zou bijna denken dat ik volgens de bijbel leef, maar ik hou op de 7e dag een rustdagje. Als ik me omdraai voel ik mijn benen. Ze hebben rust nodig. Ik ben stram en stijf. Voor het eerst deze week.
Ik besluit een kalme dag te maken. Er staat immers 782 km op mijn teller na 6 dagen fietsen. Ik wilde gemiddeld 700 km per week fietsen dus die heb ik al ruimschoots binnen.
Bovendien heb ik weinig nog fris ruikende kleding. Wordt ook maar een wasdagje vandaag. Als ik nog zin heb fiets ik later vandaag een klein stukje. Ik wil graag het gevoel hebben niet stil te staan. Het klinkt wat dwangmatig als ik het zo opschrijf maar het heeft meer te maken met het ritme van deze reis. Het bevalt me prima zo. Iedere keer een stukje verder. Niet te lang blijven hangen in hetzelfde. Er zit een soort prettige routine in die steeds weer iets anders oplevert. Weet niet helemaal hoe ik het anders moet uitleggen. Onderweg zijn. Waar naartoe weet ik zelf ook niet precies. Laat me verrassen door wat ik tegen kom. Beelden, geluiden, geuren.... gedachten en emoties.

Het is 1 uur in de middag en alle was is schoon en droog. Ik twijfel. Ik kan nu nog een stuk verder fietsen. Half dagje. Ik hak de knoop door. Pak mijn tent in 2 minuten in en meld me af bij de receptie. Ik wil graag voorbij Caen overnachten. Daar is de landing van Normandië geweest in 1944. De start van de bevrijding van West-Europa. Ik passeer later die middag Pegasus bridge. De strategische oversteekplaats voor de geallieerden over de rivier Orne die Caen met de zee verbindt. De plaats erna heet Colleville-Montgomery. Vernoemd naar de Engelse generaal.
Ik eindig mijn reis in Courseulles sur mer. De landingsplaats van de Canadezen. Veel eerbetoon aan hen die hun leven hier op het strand hebben verloren. Het moet een waanzinnig bloedbad zijn geweest. De zee die rood kleurde en overal spoelden lijken aan van jonge mannen die voordat ze ook maar 1 schot hadden kunnen lossen vanuit de bunkers in de duinen aan flarden werden geschoten. Ze moeten doodsangsten hebben gehad in hun schamele amfibievoertuigen.
Overal zie je Canadese vlaggen wapperen. Overal plaquettes met Canadese namen. Op 30 mei wordt hier een groot festival gehouden om die dag te vieren. Dat kunnen de Fransen goed: groots vieren. En gelijk hebben ze. Ook 71 jaar later.
Ik eindig de dag aan zee. Kijk uit over een breed strand. Je kunt je niet voorstellen dat het hier zo'n hel geweest moet zijn destijds. Het is nu zo stil en vredig.
Ik zit naast een mooi kunstwerk. Ik zie er golven in van waaruit hoofden van Canadese soldaten verschijnen ....of verdwijnen ze juist in de golven?

Weer een dag met vele gezichten.

Geschreven door JorisRuhe