Dag 20

Gisteravond hoorde ik hem al maar nu weer ik het zeker. Ergens in de bomen boven mij heeft een roofvogel zijn nest. Ik hoorde al een paar keer de zo karakteristieke roep. Nu zie ik hem of haar boven de bomen rondjes draaien en klinkt dezelfde roep. Ik zie flarden tussen de boomtoppen door. Kan niet zien waar het nest is. Ik zie de vogel wel dalen maar de landingsplaats is aan het oog onttrokken. Enkele minuten later zie ik hem weer klapwiekend hoogte maken. Op weg naar een nieuwe strooptocht. Drijvend op de thermiek van stijgende warme lucht.

Ik spot ook de eerste ooievaars van deze reis. Het koppel heeft zich hoog in een dode boom genesteld. Onder het nest, net als bij de aalscholvers, een wit uitgeslagen landschap. De twee staan statig in hun nest en overzien het hele gebied. De vreemde vogel op de fiets wordt uitgebreid gadegeslagen.

Al snel leidt de route mij weer het naaldbos in. Hier zijn de fietspaden kaarsrecht en glooiend. Ik maal de kilometers wel makkelijk weg zo.
Er is een verschil met voorgaande dagen. De wind is uit oostelijke/zuidoostelijke richting. Landwind. Het is niet de koele bries vanaf de oceaan. Meer een warme wind maar dan zonder de nare luchtjes..... zelfs een heerlijke dennengeur van al het vers gekapte hout dat hier op enorme stapels langs het fietspad ligt.

Aan het einde van de ochtend drink ik koffie in Hourtin-plage. Heerlijk onder een grote parasol aan zee. Daarna cola met veel ijs. Als ik de route hervat kom ik de eerste pelgrim tegen richting Santiago de Compostella. Althans het is de eerste die ik als zodanig herken. Als ik hem achterop kom fietsen bungelt de St. Jacobsschelp aan zijn rugzak. Pet op met eronder een zakdoek als bescherming tegen de brandende zon in zijn nek. Wandelstok in rechter hand. Ik groet en wens hem een goede tocht naar Santiago. Hij reageert met een opgestoken duim.
Ik weet het niet zeker maar ik bedenk me dat ik nu misschien wel op dezefde route fiets als die mijn vader jaren geleden gewandeld heeft naar Santiago. Ik meen eigenlijk dat hij wat oostelijker heeft gelopen. Zal het hem eens vragen als ik in Portugal bij hen aankom later deze maand.

Op een deel van de route is het fietspad zo smal dat je elkaar onmogelijk kunt passeren. Aan weerskanten van het betonnen pad is het mul duinzand. Dus als er een tegenligger aankomt parkeer ik mijn fiets in de berm en wacht tot het fietspad weer vrij is. De tweede passant stopt en we groeten elkaar. Hij vraagt in wat gebroken Frans of ik uit de richting van Royan kom. Ik heb zijn fiets uiteraard al bekeken. Hij rijdt het Nederlandse merk 'Snel'. Ik vraag hem of Nederlands niet makkelijker praat. Hij moet lachen. We praten een tijdje. Hij heet Erik en is op weg naar huis in Den Haag. Gestart op Sardinië. Hij is nu 5 weken onderweg. Het is een echte ouwe rot in deze tak van sport. Dat leid ik af uit de verhalen en zie het ook aan zijn 'uitzet'. Het is opvallend weinig met mij vergeleken en het heeft zo te zien al heel wat fietsreizen doorstaan. Zijn tongval is duidelijk niet uit de Hofstad. Eerder het oosten van het land. Hij draagt een legergroene pet die door de zon bovenop aardig verkleurd is en wit uitgeslagen van het zout. Hij heeft na 5 weken volgens eigen zeggen kauwgombenen. Hersteld niet meer. Eet alles wat los en vast zit maar hij krijgt geen energie meer voor terug. Hij heeft gisteren een rustdag genomen hopende dat het vandaag beter zou gaan.
Ik vraag hem wat hij nu het liefst zou doen. Hij zegt: op de bank thuis met een biertje. Wat let je? Hij lacht en antwoord dat hij dan na 2 dagen alweer spijt heeft. Hij heeft dit vaker gehad. Gewoon een extra rustdag eraan plakken is zijn recept.
We zijn allebei duidelijk blij met de aanspraak. Even contact met een 'mede-zwerver'. We staan er een half uur te praten en drinken onze bidons leeg. Als we afscheid nemen zeg ik dat ik het jammer vind dat we allebei een andere richting op gaan. Was graag een dagje met hem op gefietst. We geven elkaar een stevige hand en ieder gaat weer zijn eigen weg.

Overal langs de kust is het druk. Het prachtige weer heeft iedereen naar het strand gelokt. De oceaan buldert. Ik fiets in het bos maar in mijn rechteroor hoor ik de branding. Telkens als ik een badplaats doorkruis kijk ik naar de lang gerekte rij golven. Traag komen ze aanrollen. Zo veel machtiger dan de Noordzee. Veel surfers hier. En ik zie waarom. De golven zijn goed vandaag!

Helaas blijkt er geen veerboot geschikt voor fietsen te gaan van Cap Ferret naar Arcachon. Ik moet dus om het Bassin d'Arcachon heen fietsen. Ik schat het op een 40 tot 45 km omfietsen. Dat ga ik morgen maar doen. Vandaag eindig ik de dag met een duik in het koude water. Mijn kleding is wit uitgeslagen van het zout. Mijn huid van mijn gezicht trekt om dezelfde reden. Als ik een duik neem is het heerlijk om het koude water om mij heen te voelen. Kippenvel kan zo lekker zijn. Mijn eerste duik in zee sinds ik de kustlijn volg.

Het was een dag vol primeurs. Benieuwd wat de dag van morgen brengt.

Geschreven door JorisRuhe