Dag 36

Gisteren aan het einde van de dag samen met mijn ouders een duik genomen in de zwemvijver. Voor hen de vaste afsluiting van een dag. Enkele jaren geleden door mijn vader aangelegd is het inmiddels een echte bron van leven in hun achtertuin. Naast de waterplanten en het papyrus bloeien er waterlelies. Als je aan de waterkant staat zie je overal vissen zwemmen, kikkers springen voor je voeten weg. We jagen op de waterslangen. Ze eten te veel de vijver leeg. Mijn vader heeft er de afgelopen tijd vijf gevangen en elders weer uitgezet. De laatsten zien we wel, maar die zijn ons steeds te snel af als we met het schepnetje arriveren. Eentje zwemt met het kopje net boven de waterlijn naar de overzijde. Je ziet het V-vormige spoor in het spiegelgladde water. Verstopt zich handig tussen de waterplanten en duikt daarna de diepte in. Onttrekt zich aan ons zicht het diepste deel van deze vijver in. Dat ligt op ongeveer twee meter. We zullen bij de volgende gelegenheid sluwer en sneller moeten zijn.
We eten buiten in de schaduw de groenten van het terrein. De alles verzengende zon maakt dat een sprinklersysteem nodig is om iedere avond de gortdroge grond hier te voorziening van het nodige vocht. Het water komt uit het diepe boorgat dat achter het huis is aangelegd. Op 78 meter diepte bereikten ze borend een ondergronds stroompje. Dat zorgt er nu voor dat hier het hele jaar door voldoende water is om het verdampen van de zwemvijver te compenseren, groenten te kunnen verbouwen en het terrein groen te houden.
Maar het onherbergzame landschhap blijft ook iets verrassends moois in zich hebben. De kleuren aarde zijn van okergeel tot roestbruin. De kurkeiken waar het bast net van geoogst is staan eenzaam in het land. Schaduwplekken biedend. Het hoge gele gras dat al hooi is voor het gemaaid is ritselt in de wind die iedere middag plots opsteekt en stevig blaast. Een warme wind. Hij komt van zee, maar tegen de tijd dat hij hier is heeft het land de koele oceaanwind ontdaan van haar vocht en er een warme föhn van gemaakt. Toch voelt de luchtverplaatsing aangenaam. Net als de rijwind tijdens het fietsen. Vogels vliegen hier af en aan. Blijkbaar is er voor hen voedsel in overvloed. Overal waar we lopen zie je lange dunne kronkelpaden als snelwegen voor de veelheid aan mierenkoloniën. Je volgt het spoor en komt uit bij een gat in de keiharde kleigrond. Waar wij met pikhouwelen moeten beuken om een klein kuiltje te graven bouwen deze krachtpatsers daar beneden een hele stad met gangen en kamers. Diep in de koele grond. Hele krioelende file racet af en aan met wat lijkt op sprietjes en vlas.
Ook zo verrassend is de koelte van de nacht. Het contrast. En de ochtendmist die daar 's morgens vroeg op volgt. Ik kijk vanuit het mijn raam en zie een totaal andere wereld dan die ik wandelend met mijn moeder en de hond gisteren namiddag bekeek.

Ik ben hier nu een paar jaar niet geweest en mijn ouders hebben ook hier weer een hele mooie plek gecreëerd. Het voormalige dorpscafé, verbonden aan de rechterzijde van het huis, is tot een mooi tweede huisje verbouwd. Compleet ingericht en je kan er zo intrekken. Van alle gemakken voorzien. Mijn moeder heeft het met veel gevoel voor smaak ingericht. Ik herken haar stijl. Het oude uithangbord van het café is blijven hangen. De oude reclamebord is vervangen door een schilderwerk van mijn vader met de naam voor het huisje. Vista Alegre.
Ik slaap in de annex. Een zijkamer aan de linkerzijde van het hoofdgebouw. Met een eigen badkamertje achterin. Voelt als een hele luxe hotelkamer. Ook weer knus en traditioneel ingericht. Mooie aardekleuren. Alles klopt.
Het hele huis is zo lekker koel. De 60 cm dikke lemen muren laten geen warmte door. Koele plavuizen aan je voeten. Als je van buiten naar binnen loopt is het alsof je een gebouw met airconditioning binnen gaat maar dan zonder die nare droge chemische lucht en vreemde smaak. De eeuwenoude bouwtechniek werkt net zo goed, zo niet veel beter.

Vandaag naar Villa Nova de Milfontes geweest. Daar vlakbij hebben we een jaar gewoond. En later zijn mijn ouders vanuit Drente daar naartoe geëmigreerd. Alweer 15 jaar geleden. Het vissersdorp van begin jaren tachtig is al jaren in een echte toeristische badplaats veranderd. Ook hier heeft de tijd niet stil gestaan. We eten en drinken aan de kust. Genieten van het uitzicht over de Rio Mira en het strand. De verfrissende zeewind. Lopen door het dorp. Er is een hoop veranderd maar toch ook heel veel herkenning. Voldoende om in je hoofd de oude situatie van toen weer terug te bedenken. Hier zat het postkantoortje waar we zelf onze brieven vanuit Nederland gingen ophalen. Altijd weer een spannend moment. Zou er iets voor jou bij zijn? Hier zat het café van die tijd. Centrum van het dorp. De naam met tegels nog boven de ingang: Mira Mar. Anderen hebben de klandizie overgenomen. Achter die ijzeren deur zat destijds een bakker. Verkochten maar een of twee soorten brood. Wat dat betreft is er nu keuze uit overvloed. Zowel in retaurantjes, winkels als bars en cafés. De sfeer is veranderd maar niet in negatieve zin vind ik. Het houdt in mijn ogen voldoende de oude identiteit zonder de hoogbouw en verurbanisering die menig kustplaatsje verpest heeft.

Ik heb gisteren samen met mijn vader geschat dat de resterende deel van mijn reis naar het meest zuidwestelijke puntje van Portugal, Capo de Sao Vincento nog zo'n 180 kilometer is. Tenminste als ik de mooie route neem. Anderhalve dag fietsen dus. Ik heb al besloten dat ik dat ga doen. Dat wil ik nog graag als definitief eindpunt. Dan voelt de reis langs de Europese westkust compleet. Als af. Bij mijn ouders aankomen was een heerlijk moment, maar voelt niet als de afronding van waar ik aan begonnen ben. Meer als een verademende rustpauze. Een warm bad. Maar mijn reis verdient een passende afronding.
De hele reis heb ik per dag bekeken. Niet weten waar ik 's avonds mijn tent zou opzetten. Zo ben ik ook hier aangekomen. Afhankelijk hoe mijn lijf voelde en mijn kop stond zou ik wel zien wat mijn eindpunt zou worden. Vanuit Nederland had ik een topografisch punt nodig. Het wordt dus de zuidwest kaap waar het vaste land van Europa letterlijk ophoudt en de Atlantische oceaan de landpunt omsluit. Ik ga morgen weer op de pedalen. De laatste etappe.

Geschreven door JorisRuhe