Dag 8... of dag 1 van week 2.
Ik zit op het terras met een groot glas koud bier met uitzicht over de baai. Vandaag de 1000 km gepasserd. Ik moet eigenlijk helemaal niet met deze cijfers bezig zijn maar het is een mooi moment om van te genieten. Met een lekker glas Affligem.
Het was een mooie dag vandaag. Het begon zwaar bewolkt en later zelfs heiig. Na het middaguur brak de zon goed door en werd het warm. Ik was veel te warm gekleed voor deze temperatuurswisseling. Shirt wissel gedaan en broekspijpen afgeritst.

Vanmorgen een koffiepauze gehouden bij 1 van de vele musea hier die gewijd zijn aan D-Day. Het is nog vroeg en de koffiekeet naast het museum gaat net open. Ik vraag aan de fors gebuikte uitbater of hij al open is. Hij mompelde dat hij net begonnen is. Wat zal het zijn? vraagt hij zonder mij aan te kijken. Ik bestel een café au lait. Ik probeer een praatje met de man aan te knopen maar deze Fransman heeft duidelijk geen behoefte aan een gesprek met deze mafkees op een fiets. Hij gaat steunend en kreunend verder met het openen van zijn toko. Ik reken 2 euro af voor een plastic bekertje lauwe automaat koffie. Hmmm.... De kassa moet hier duidelijk ook rinkelen, maar van kwaliteit, service en charme moet deze man het duidelijk niet hebben.

Ik fiets nu al enkele dagen door Normandië. Wat mij opvalt is de grote bewondering die hier ten toon gespreid wordt voor hun bevrijders. Ik passeer Sword Beach, Juno Beach, Gold Beach, Omaha Beach en Utah Beach. Alle landingsplaatsen van D-Day. Een deel van de destijds geïmproviseerde haven ligt nog in de baai. Grote stukken beton steken boven de waterlijn uit. Vissersbootjes laveren er tussendoor. Bunkers liggen nog in de duinen en oorlogsmaterieel zoals landingsvaartuigen, geschut of tanks staan her en der verzameld. Iedereen lijkt een mini-museum begonnen. Veel vlagvertoon erbij.
Overal worden de helden van toen geëerd. Op 6 juni breekt hier weer het jaarlijkse feestfestijn los. Voor een nuchtere Hollander is de verering misschien wat over-the-top. Het is ook behoorlijk overgecommercialiseerd. Overal souvenirs, herdenkingsartikelen en wordt entreegeld gevraagd om iets te zien. Versnaperingen voor veel hogere prijzen dan elders. Er is een hele industrie omheen gebouwd. Big business. Ergens bekruipt mij het gevoel dat dit over de rug van veel doden gebeurt. Maar misschien ben ik nu te idealistisch. Moet ik het anders zien. Op deze manier wordt alles bewaard. Onderhouden en ten toon gesteld. Worden de helden van toen en hun offer voor onze vrijheid in ieder geval in ere gehouden. Zelfs 71 jaar later wordt het hier iedere dag gezien door vele nationaliteiten. Het wordt in ieder geval niet vergeten. En misschien is dat het belangrijkste.

Wat mij vooral van Normandië zal bijblijven ik de bouwstijl van vooral de kerken en boerderijen. Allemaal hoekig en bonkig. Allemaal grijs van kleur. Van dezelfde harde kille stenen. Er groeit grijs-groem mos op. Gebouwen hebben kleine ramen. De kerken zijn omringt door een eeuwenoud kerkhof. Om bij de kerk te komen moet je tussen de zerken door wandelen. De boerderijen zijn ommuurde landhuizen. Hoge muren zonder ramen. Bijna een kasteelmuur. De kantelen missen nog. Als de grote houten toegangspoort open staat zie je het huis op de binnenplaats liggen. Statig en trots. Veel houten luiken voor die kleine ramen. Zodra de zon schijnt staan ze wagenwijd open. Wit of mintgroen geschilderd. Antraciet grijze leistenen daken. Onder de vensters hangen regelmatig bloembakken vol met garaniums. De gevel begroeit met klimop of blauwe regen. Grote brede schoorstenen. Het zijn mooie gebouwen in hun eenvoud. Hoekig met soms een rond torentje eraan vast.
De baaien met hun krijtstenen rotsen. De ruige kustlijn met liefelijke badplaatsen waar de huizen opeens chalet-achtig aandoen. Veel gekleurde huizen. Witte kleedhokjes op het strand. Houten boulevards. Getijderivieren in de vissersdorpen waar de bootje op de drooggevallen havenbodem liggen te wachten tot het zeewater ze weer optilt en laat drijven. Je waant je zo terug in een andere tijd.
De Normandische wegen slingeren tussen hoge hagen. De berm wordt hier gelukkig nog niet gemaaid en er bloeit van alles. Ik ben zo blij dat ik in deze tijd van het jaar ben vertrokken. Ik zie boterbloemen, bramen, berenklauw, dovenetel, fluitenkruid op okselhoogte en nog veel meer waar ik de namen niet van weet. Overal vliegen de vogels in en uit de hagen. Zwaluwen jagen op insecten en elkaar. De natuur is weer in opbouw. Een mooi jaargetijde om hier te zijn. Ik geniet er volop van.
Ik zie vandaag ook voor het eerst het wegdek van de warmte trillen. Het is een beeld dat ik waarschijnlijk steeds vaker te zien zal krijgen.

Inmiddels is mijn bierglas leeg en moet ik wat gaan eten. Na een dag op de pedalen hakt het biertje er gelijk goed in. En ik wil er graag nog eentje. Proost!

Geschreven door JorisRuhe