Dag 24

De ochtend start met een mooi zonsopkomst. De ochtendnevel doet haar best om de warmte nog eventjes tegen te houden maar het is al snel een verloren strijd. Ik zit in de eerste zonnestralen aan mijn ontbijt. Ik ben vanmorgen wat langer blijven liggen. Was wel vroeg wakker maar heb nog heerlijk liggen dommelen. Met de buitentent opengeritst naar de vogels liggen luisteren en de zon langzaam zien opkomen. De lucht had een mooie rode gloed. Op de achtergrond het ruizen van de branding beneden tegen de rotsen. De camping ligt vlak aan zee de hellingen zijn steil de zee in. Geen strand of langzaam aflopende helling. De weg eindigde hier ook bij de camping en het achtergelegen restaurant. Hier eindigt de wereld zo lijkt het.
Gisterenavond heerlijk 'Bacalao' gegeten in het restaurantje op deze landpunt. Op de huid gebakken. Met een groot glas bier erbij. Wat smaakte dat zalig na een dag op de pedalen. Dat alles in combinatie met het uitzicht maakte het een mooie afsluiting van de dag.
En nu de ontspannen start met opkomende zon. Ik geniet.

Later dan anders ben ik klaar voor een nieuwe dag. Als ik mijn laatste tas heb opgezadeld zie ik het pas. Mijn achterband is volledig plat. Door het hoge gras was het me niet eerder opgevallen. Waarschijnlijk lek geslagen op de scherpe keien gisteren. Voor de zekerheid controleer ik de buitenband maar vind geen doorn of glasscherf. Ondanks dat ik maximale spanning in de banden pomp maakt het gewicht achterop de band toch kwetsbaar. Hij plat af en daardoor gevoelig voor een lek.
Ik kies ervoor om de band te plakken en mijn laatste nieuwe binnenband te bewaren voor ergens onderweg. Hier op de camping heb ik immers alle tijd en faciliteiten bij de hand om de band te repareren. Ik pomp de band op maar kan geen lek vinden. Een emmer water nodig dus. Ik vind een pedaalemmer in de spoelruimte. Haal de zak eruit en vul hem met water. Al snel vind ik een heel klein gaatje. De band is vannacht dus langzaam leeggelopen. Ik prijs me gelukkig dat ik niet op de onverharde paden al klimmend met een lekke band ben komende staan.
Als ik sta te plakken spreekt een vrouw van rond de 60 mij aan in het Engels. Ik weet dat ze Nederlandse is want ik heb niet alleen het kenteken van hun auto gezien, maar ze staan er ook met een Karstens tent. Dus dat praat wel zo makkelijk. Ze vraagt naar mijn reis. Ze legt uit waarom ze nieuwsgierig is. Haar jongste zoon gaat deze zomer per fiets naar Santiago. Vandaar. Terwijl ik plak praat vooral zij. Door al ons geklets gaat mijn eerste plakpoging hopeloos mis. Praten en breien denk ik terwijl ik de mislukte plakresten verwijder.
Als ik klaar ben is het tegen tienen. Nog even mijn handen wassen en dan weer op de pedalen. Als ik langs het Nederlandse stel loop vraagt ze of ik misschien zin in koffie heb. Dat aanbod klinkt te goed om te negeren. Dus zit ik even later in het zonnetje met koffie en een heuse 'snelle Jelle' ontbijtkoek. Ze blijken gisterenavond mij te hebben zien arriveren. Zaten later in hetzelfde restaurant te eten en met name zij twijfelde of ze mij aan zou spreken. Je zag er zo moe uit zegt ze, ik dacht laat hem maar even bijkomen misschien spreken we hem morgen. Ze heeft haar kans dus gegrepen. Ik zat gisteren ook stuk en heerlijk in mijn coconnetje de dag voor mezelf terug te beleven. Lekker in mezelf.
Uit het gesprek blijkt dat dit mogelijk hun laatste kampeervakantie wordt. Hij heeft prostaatkanker en deze winter meerdere herseninfarcten gehad. Ze hebben altijd samen de Noord-Spaanse kust willen zien. Dus dit is hun laatste kans. Het ontroert me ondanks dat het gesprek niet triest of treurig is. Het zijn lieve mensen. Ook wel van het nuchtere soort. Ze lijken het te nemen zoals het komt. Zij is een stevige Zeeuwse met een bos rode krullen. Ronde appelwangen en een grage prater zonder dat het storend is. Ze is erg zorgzaam en ik krijg allerlei repen en koeken mee voor onderweg. Hij een wat stille stugge Noord-Fries. Maar als het ijs eenmaal wat gebroken is een zachtmoedige vriendelijke man. Hij is meer de luisteraar. Een tweede kop koffie mag ik van hen niet weigeren en dat doe ik dus ook niet. Tegen het eind van de ochtend nemen we afscheid. Voor de zekerheid voel ik aan mijn achterband of hij nog wel hard is. En dat is hij gelukkig. Gek eigenlijk: het maakt niet uit hoe vaak je een band plakt, het blijft altijd spannend of je het goed gedaan hebt. Ik ben vandaag geslaagd voor de test.

Ik heb gisteren bij de receptie van de camping naar een goede weg op mijn kaart gevraagd. De jongen achter de balie kon mij in prima Engels de juiste route aanwijzen. Ik blijk met mijn fiets de wielrenners te moeten volgen. De N-wegen hier hebben IB nummers.
En inderdaad blijkt hij mij goede instructies te hebben gegeven. Ik fiets heerlijk over bochtige kustwegen. Nog altijd pittig klimmen en dalen maar niet meer zo achterlijk steil als gisteren. De stijlste klim is vandaag 9% volgens het bordje. 2 kilometer lang. Niet dat het daarna niet verder omhoog ging, maar minder stijl.

Ik heb er vandaag plezier in. De uitzichten zijn prachtig. Woeste kust. Grillige rotsen. De afgronden peilloos. De bomen die er groeien liggen bijna tegen de helling aan. Ik ruik de samensmelting van dennen en eucalyptus op de beboste delen en de zilte zee als ik de baai weer induik.

Er zijn hier inderdaad veel wielrenners. Terwijl ik op het twee na kleinste verzet koffie maal komen zij al kletsend op het buitenblad naar boven. Staand op de pedalen, dat wel. Maar het lijkt alsof ik stil sta. Ze groeten allen even vriendelijk. Stuk voor stuk kleine gedrongen pezige mannetjes. Framemaat 54 tot 56 schat ik in. Echte berggeiten. Gemaakt voor dit werk. Ik met mijn veel te grote lijf ben meer de polderstumpfer. Waaiertje rijden. Dat soort werk. Zij dansen op de pedalen als ballarina's. Mooi om te zien hoe ontspannen en met welk gemak het gaat.

Als ik aan het einde van de middag een bocht neem richting een klim voel ik mijn achterwiel wiebelen. Het voelt als een lekke band. En inderdaad. Shit.... Zou ik de band dan toch niet goed geplakt hebben? Ik sta voor de tweede keer mijn achterband los te maken vandaag. Het is nu een groter gat dat ik makkelijk met mijn wang kan vinden. Controleer weer mijn buitenband. Nu vind ik wel een heel klein stukje glas in het loopvlak. Ik twijfel of ik misschien toch iets over het hoofd heb gezien vanmorgen? Ik ben de buitenband twee maal langslopen. Maar wat doet het er toe. Als het nu maar wel heel blijft bedenk ik mij.
Tijdens de afdalingen die de rest van de middag volgen rem ik meer dan gewoonlijk. Kijk veelvuldig of mijn band heel blijft. Ben even wat voorzichtig..

Wat mij opvalt is dat ik hier geen bordjes van campings meer tegenkom. Al vanaf een uurtje of vijf let ik er op. Inmiddels is het zeven uur en geen camping gezien. Tegen achten stuur het thuisfront een bericht dat ze zich geen zorgen moeten maken. Ook op mijn campingsite App op mijn telefoon staat de eerste camping pas over 15 km. Dat klinkt niet ver maar hier klimmend is dat na bijna 100 km even slikken. Het zonnetje wordt al minder en ik krijg het fris tijdens het dalen. In de schaduwkant van de berg in de bossen doe ik mijn lichten toch maar aan. Het klimmen gaat zwaar. Moet steeds naar kleinere versnellingen toe. De benen worden moe. Krachteloos. Ik eet steeds een banaan of mueslireep maar het helpt niet meer. Zelfs mijn watervoorraad is op. Bijna vijf liter had ik bij me vandaag. Het is allemaal in en uit mij gegaan vandaag.

Uiteindelijk bereik ik de enige camping in deze regio. Eindig net boven Bilbao.
Als ik de camping opfiets wordt ik aangesproken door een oudere grijze man net vriendelijke ogen. Grijze baard. Hij zit aan een picknicktafel wat te schrijven. Ik zeg hem dat ik weinig Spaans spreek. Hij vraagt of Engels dan goed is. Graag antwoord ik. Hij blijkt uit Seattle te komen. Hij heet Rick. Sinds zes weken hier aan het fietsen in Spanje en sinds zes weken en een dag gepensioneerd. We raken aan de praat maar ik merk dat ik het koud krijg en hij ziet dat. Ga je tent maar opzetten voordat het volledig donker is stelt hij voor. Ik schrijf nog wat en we spreken elkaar later wel.
Nadat alles staat, opgeblazen en uitgerold is douche ik het zoute fietszweet van de lange dag van mij af. Zet een kop thee en neem de rol chocoladekoekjes mee naar de picknicktafel waar Rick nog zit te schrijven. Ik bied hem thee aan maar hij wil net aan de wijn gaan die hij in zijn bidon heeft zitten. Drinken in het openbaar mag in Spanje niet verteld hij. Vanmiddag in het park wilde hij zijn fles openen toen iemand hem waarschuwde. Dus heeft hij het heel slim in zijn bidon gedaan en lekker een 'glaasje' gedronken onder een boom. Ik heb er nog wat gedroogde worst bij me. En zo zitten we te drinken en te knabbelen terwijl we praten over onze belevenissen tot nu toe. Dan gaat het over de reden van deze reis. Rick verteld dat twee jaar geleden zijn vrouw aan borstkanker is overleden. Hij heeft nu eindelijk de tijd om te schrijven en zijn gedachten en gevoelens op papier te zetten. Voor zichzelf. Het fietsen en het avontuur helpen daarbij. Hij ontdekt kanten van zichzelf die hij als ingenieur nooit ontwikkeld heeft. Hij verteld over zijn diensttijd in Vietnam. Over zijn zoon en kleinkinderen. Over fietsen in Seattle. Zijn voorouders die vanaf de Franse kant van de Pyreneeën naar Canada zijn geëmigreerd en hij nu op weg is naar die streek. We praten tot diep in de nacht over onze levens de liefde en de dood. Het is inspirerend en mooi. Misschien dat we allebei hier morgen nog een dagje blijven. Maar misschien gaan we morgen ook wel weer stukje verder. Inmiddels trekt de wind behoorlijk aan. Het wotdt ook fris. Er hangt een weersomslag in de lucht.

Wat een dag. Het had alles in zich. Ontroering, teleurstelling, gezelschap, eenzaamheid, uitdaging, ontspanning, verbazing, boosheid, plezier.....
Een langste dag met een bijzondere afsluiting aan een picknicktafel.

Geschreven door JorisRuhe