Dag 19

De dag begint vandaag wat later. Althans ik begin wat later. Neem uitgebreid de tijd voor een ontbijt en luister naar de vogels. Vannacht was er een kikkerconcert en ik zie nu dat achter de camping inderdaad een grote poel is. Een mooie broedplaats. Het was leuk om te horen maar het maakte de nacht wat gebroken.
Ik zit in de opkomende zon met een vers kopje thee. De merel maakt het lied van René Froger compleet.... De simpele dingen kunnen een mens inderdaad gelukkig maken. Je moet alleen wel bereid zijn dit soort momenten te herkennen.

Doordat er veel bewolking was vannacht is het gelijk al drukkend warm vandaag. Ik kan me niet meer voorstellen dat ik nog maar twee ochtenden geleden met zo veel mogelijk kledinglagen aan zat te ontbijten. En dan nog had ik het fris.

Ik zit nog geen uur op de fiets of ik kom een leuke plek tegen voor koffie. Het is een VW transporter omgebouwd tot rijdende espressobar. Hij staat in een stadspark van de plaats La Rochelle. Ziet er zeer uitnodigend uit. Compleet met zitje van sinasappelkistjes met een kleurig kleetje erover. Het heet 'Marley Coffee' en ik hoor op de achtergrond zacht het specifieke ritme van reggae. Het is mr. Bob Marley himself die uit de speakers klinkt. "No woman, no cry ..." hoor ik hem zingen. Ik bestel een grote Latte en krijg hem ook prachtig geserveerd compleet met melkschuimkunstwerkje. De 'tent' wordt gerund door een jong stel. Beetje hippies zijn het wel. Sandalen en slobberbroek. Lang haar in een grote staart. Neusringetje maakt het kompleet. Ik hoor aan hun accent dat ze Engelstalig zijn. We raken aan de praat. Het stel blijkt uit Ierland te komen. Ze reizen rond door Europa en met de verkoop van hun koffie betalen ze hun reiskosten. Maar Frankrijk vinden ze een lastig land om hun koffie aan de man te krijgen. Aan hun presentatie en koffie ligt het niet. Ik zit er heerlijk en dit is veruit de beste koffie die ik de afgelopen tweeëneenhalf week heb gedronken. Voor ik vertrek vraag of ik een foto mag maken. Terwijl ik weg rij bedenk ik me dat ik vergeten ben hen met hun koffie en presentatie te complementeren. Ik keer om en doe het alsnog. Compliment kost niks en stiekem hoop ik dat ze voldoende koffie kunnen verkopen en er een mooie ervaring van kunnen maken.

La Rochelle door komen gaat nog goed maar in het wegennet daarna raak ik hopeloos verstrikt. Na een half uur fietsen en 10 km verder zie ik dat ik La Rochelle via een andere kant weer nader. Ik herken de toren van de kerk. Ik baal. Ik dacht echt dat ik de goede weg had gekozen. Ik vraag het de postbode. Zij is hier ook op de fiets dus dat schept naast een band ook hoop dat ik een fietsroute als uitleg krijg. Ze wijst mij de goede kant op. Er blijken inderdaad bordjes te missen waardoor ik afslagen gemist heb. Ik kom op een goede fietsroute. Maar om de brommers en motoren van dit pad te houden zijn de paaltjes zo krap geplaatst dat ik er met mijn brede fietstassen ook niet tussendoor kan. Ik moet dus toch een andere weg vinden. Die vind ik na wat omzwervingen. Ik moet richting Rochefort. Ik zie een autoweg met daarnaast parallel lopend een ventweg. Die neem ik. Alles lijkt goed te gaan totdat de ventweg een scherpe bocht naar rechts maakt en in een woonwagenkamp doodloopt. Onder een afdak staan 4 vrouwen de vaat te doen. Ze kijken mij aan maar zeggen niets als ik hen groet. Aan de andere kant staan twee mannen onder een motorkap te sleutelen. Ik kijk of de weg aan de achterkant van het kamp nog verder gaat omdat nergens een bord stond met doodlopende weg. Ik word gelijk door de twee mannen tegen gehouden. De weg is volgens hen dicht. Hij eindigt hier. Een van de twee mannen houdt zijn armen gekruist voor zijn borst en kijkt me intimiderend aan. Ik doe mijn donkere fietsbril af zodat ze mijn ogen kunnen zien en verontschuldig me. Ik zeg dat ik de fietsroute naar het zuiden zoek maar steeds verkeerd ga sinds La Rochelle. De tweede man is duidelijk wat vriendelijker. Hij vraagt waar ik precies heen wil. Als ik op mijn kaart Rochefort aanwijs wijst hij op mijn kaart de alternatieve route aan. Ik bedank de man en wens iedereen een prettige dag. Wederom zeggen de vrouwen niets. Als ik het terrein af fiets ben ik opgelucht. Bedreigend sfeertje.

De middag gaat goed. Routes kloppen en ik fiets lekker. Als ik bij Rochefort kom zie ik weer een prachtige brug. De fietsroute buigt alleen vlak ervoor af. Het verbaast me maar volg braaf de borden. Ik kom bij een enorm stalen constructie. Doet me denken aan de bouwstijl van de IJffeltoren of de oude ijzeren spoorbrug bij Arnhem. Dit blijkt mijn oversteek te zijn. Hij heet: Pont Transbordeur. Ja, laat het creëren van mooie woorden maar aan de Fransen over. De tranbordeur is een prachtige constructie. Aan de wal loop je een vlonder op. Die hangt aan dikke stalen kabels. Die kabel zitten hoog boven ons weer vast aan een rail. Die rijdt vervolgens naar de overzijde waar wij de vlonder weer af kunnen lopen. Ik vind het een bijzondere ervaring. Ik keek ernaar uit om die hoge brug op te fietsen maar deze oversteek had ik niet willen missen.
Later die dag kom ik bij Marennes uitgebreid aan mijn trekken en mag ik daar weer een brug over.
Mijn doel is om vandaag de veerboot van Royan naar Pointe de Grave te pakken. Als dat lukt heb ik vandaag op drie verschillende manieren een rivier overgestoken. Alleen de tunnel mist nog.
Ik sta om iets na half zes bij de veerhaven in Rayon. De boot is net vertrokken. De volgende gaat om 19 uur. Ik besluit een terras op te zoeken. Zit prinsheerlijk te genieten in de zon.

Als ik tegen acht uur een camping heb gevonden rammel ik van de honger. En ik niet alleen blijkt. Zodra ik met mijn nadampende en bezwete lijf zit te koken wordt ik van alle kanten aangevallen door muggen. Ik zal blij zijn als ik straks fris gedoucht achter het horrengaas van mijn tentje lig.

Geschreven door JorisRuhe