Dag 26

Het is net na vieren als ik wakker wordt door de regen op mijn tentje. Grote druppels zijn het. Ik hoor het aan het geluid op mijn tentdoek. Er staat nauwelijks wind dus het komt rechtstreeks naar beneden. Het is veel en houdt lang aan. Klinkt toch altijd gezellig de regen op het strakke tentdoek. Ik lig hier warm en droog.

Gisteren zat ik hier onder de plantanen met een glaasje Riogga en een bord warm eten aan de baai tot de zon onder ging. Het spetterde wat maar ik kon voordat het echt ging regenen de zon onder zien gaan.
Overdag op de fiets had ik mijn plan gemaakt. Ik ga nog tot Santander, hier een 50 km vandaan en daar neem ik de trein. Het is na ruim 3100 km en bijna vier weken even genoeg merk ik. Mijn benen zijn de afgelopen dagen in de bergen langzaam leeggetrokken en mentaal merkte ik het ook. Ik ben toe aan rust.

Het is inmiddels 8:30 uur. De regen weet van geen ophouden. Ik lig lekker warm en droog maar hoop toch echt dat ik straks lekker een ontbijtje kan eten en mijn spullen droog kan inpakken ergens tussen de buien door.
Ik vind een opening in de regen die mij voldoende tijd geeft om droog in te pakken. In de doucheruimte trek ik centraal verwarmd mijn fietskleding aan. Als ik met regenkleding aan naar buiten kom is het gestopt met regenen. Dus dat mag lekker weer uit.

Eenmaal fietsend blijkt het landschap hier glooiend te zijn. Af en toe een klimmetje maar dat mag geen naam hebben. Ik fiets lekker. Zelfs zo diep in gedachten dat ik volledig vergeet op de borden te letten. Opeens valt mij op dat Santander al even niet meer op de borden staat. Ik kijk eens goed op de kaart en ik blijk landinwaarts te fietsen. Ik schat al een kilometer of tien tot vijftien. Maar het kan me vandaag niets schelen. Ben heel ontspannen. Ik merk dat het besluit om te gaan treinen een positieve uitwerking op mij heeft. Ik fiets rustig via de uitgestippelde omweg naar het eindpunt van vandaag: het treinstation in Santander. Ik kom wel weer in pittige klimmetjes terecht maar het brengt me in kleine boeren bergdorpjes. Het is siësta dus overal zit iedereen te eten en te drinken. Binnen en buiten.
Als ik weer een hooggelegen gehucht passeer hoor ik een kerkklok één maal slaan. Ik zie inderdaad een klein kerkje vanaf de achterzijde. Geen enkel raam te bekennen. Ook de voor mij zichtbare zijde is volledig van steen opgetrokken. Ik fiets er omheen. De oorspronkelijke ingang is dichtgemetseld. Maar ik hoor toch echt een klokkentoren slaan. Deze kerk lijkt absoluut niet meer in gebruik. Totdat ik aan de andere zijde een roestvrijstalen kachelpijp door de aanbouw zie steken. Ah, denk ik, er wordt hier gestookt. Want wat moet het daarbinnen donker en vochtig koud zijn achter al dat graniet. Dan zie ik dat er ook een afdakje aan dezelfde zijkant zit met een houten deur. Maar geen grote ramen. Als ik om de kerk heen loop zie ik aan de achterzijde van de klokkentoren een luidspreker hangen. Net als je in Nederland bij de moskeeën hebt. Dus daar kwam het geluid vandaan. Een voledig digitaal en waarschijnlijk computergestuurde tijdsaanduiding. Het klonk wel heel echt.
In het dorp is een bakkerij en ik heb brood nodig voor de lunch. Het is er klein en krap. Meer een smalle woonkamer met daarin plaats voor wat rekken voor het brood en een vitrine met wat zoete lekkernijen. Binnen staan drie klanten als haringen in een tonnetje met elkaar bij te kletsen. Ik parkeer mijn fiets en wacht maar even netjes buiten. Ik word natuurlijk accuut gespot door de drie dames en de dame achter de vitrine. Een dame stapt naar buiten en gebaart naar mij dat ik binnen kan gaan. Ik knik een 'gracias'. Het gesprek gaat overigens gewoon verder tussen de twee binnen en de galante plaatsmaker buiten. Ik koop een lekker groot vers stokbrood en twee heerlijk uitziende chocolade koekjes met noten. Ik reken een scheet en drie knikkers af. Zodra ik de deur uitstap wordt mijn plaats al doorpratend weer ingenomen door de vrouw die buiten stond.

Als ik Santander binnenfiets kom ik in de hectiek van een echte stad terecht. Ik merk dat ik er weer even aan moet wennen. Maar het verkeer is hoffelijk en laat mij ruimte. In tegenstelling tot veel Franse steden kan ik hier fietsend de tijd nemen om op borden te letten zonder dat ongeduldige automobilisten gaan toeteren of geërgerd vol gas lang mij scheuren. Het geeft me het gevoel welkom te zijn.
Eenmaal bij het treinstation aangekomen kom ik bij een marmeren loket. De forse Spaanse achter het glas dirigeert mij direct naar de informatiebalie zodra ik aan haar vraag of ze Engels of Frans spreekt. Ik wil echt wat uitgebreide informatie inwinnen over hoe te treinen, tijden, waar overstappen en of dat met de fiets gaat.
De dame achter de informatiebalie spreekt prima Engels. Ze legt mij uit dat er geen rechtstreekse trein gaat en ik moet naar een ander station. Het ligt er direct naast. Waarschijnlijk sta ik dus bij de wat lokale treinen of lightrail en moet ik naar het nationale spoorwegen toe.
50 meter verder bevindt zich inderdaad een ander station. Daar wordt ik door een vriendelijke jongeman in wat mengeling van Spaans en Engels prima geholpen. Hij toont mij op zijn computerscherm de mogelijkheden. Ik moet sowieso naar Oviedo treinen. Vanuit daar kan ik verder. Morgen gaat er weer een trein van Oviedo richting de noordwest hoek van Spanje. Maar over een uurtje kan ik vanuit Santander naar Oviedo. Die ga ik nemen vandaag besluit ik. De lokettist waarschuwt me wel: voor de fiets moet ik wel 3 euro extra betalen! Ik krijg twee kaartjes van hem. Eentje voor mij en eentje voor mijn fiets en bedank hem voor zijn service.
In het tussenliggende uurtje zit ik tegenover het station in een echte Spaanse bar. Het is er nog poepiedruk. Alle tafels zijn bezet. Maar ik zie een vrije plek aan de bar waar groepjes mannen vrouwen druk met elkaar praten met glazen wijn en lege bordjes voor zich. Op de bar staan schalen vol met hapjes. Stokbroodjes met hartig beleg, vis, chorizo, olijven. Tapas. Het ruikt heerlijk en ziet er erg feestelijk uit. Ik heb niet zo lang geleden geluncht en niet veel honger maar dit sla ik niet over. Even later zit ik met een drankje en een hapje aan de bar. Het tempo van de dames en heren erachter is bewonderenswaardig. In een razend tempo gaat het. Ze schieten heen en weer met glazen wijn, koffie, hapjes en bier. Dit ís duidelijk spitsuur voor ze. Ze rekenen af met de ene hand terwijl de andere het espresso apparaat bedient. Het is een geoliede machine waar ik naar zit te kijken. Tegen vieren loopt het leeg en moet ik ook naar de overkant waar mijn trein over een kwartiertje vertrekt.

Geschreven door JorisRuhe