Dag 29

Ik ben nu bijna een maand aan het fietsen. Eerste dag van week 5. De tijd vliegt voorbij. Het verlies van gevoel voor dagen of weken. Mijn reisverslag zorgt ervoor dat ik de tel niet volledig kwijt ben. Maar iedere dag kijk ik bij het schrijven van de nieuwe 'pin' naar de dag ervoor. Even spieken hoeveelste dag ik daar ook alweer had opgeschreven. Dan tel ik er weer eentje bij op.

Gisterenavond had ik nog even wat zitten lezen toen het begon te spetteren. De hele dag hadden er al donkere wolken rond de bergen landinwaarts gehangen. Leken niet te verplaatsen. Nu lieten ze toch hun water los. Was niet veel maar het was na negenen en het werd fris hier aan zee. Ik had na het eten nog even over het strand gewandeld. De zee was kalm. Makke branding. De wind is vanuit zuidelijke richting aan het waaien dus ik liep op het strand achter de leistenen rotsen in de luwte. Wandelend was het lekker maar nadat ik stil had zitten lezen werd ik ondanks vier kledinglagen rillerig. Ook door de rozigheid van de hele dag buiten. Ik besloot verder te lezen in mijn slaapzak. Droog en warm. Dat hield ik nog geen kwartiertje vol en toen gingen de luiken al dicht. Om half 1 word ik wakker. Lees nog wat berichten vanuit het thuisfront en een paar pagina's in mijn boek. Ik slaap tot ver na zevenen.

Als ik mijn ontbijt zit te maken komt er een mus heel brutaal op het stuur van mijn fiets naast mij zitten. Hupt daarna op het voorwiel. Kijkt een tijdje en landt vervolgens een meter naast me. Pikt wat etensresten en vliegt weer weg. Het ik nog fris dus heb mijn capuchon van mijn vest over mijn hoofd. Niet veel later voel ik iets landen op de stof van mijn capuchon. Ik hoor een korte vleugelslag die ik herkende van de mus. Ik blijf doodstil zitten maar het dier schrikt waarschijnlijk van z'n eigen brutaliteit en vliegt toch weer weg. Hij was het inderdaad. Hij blijft wel steeds in de buurt en zodra ik even opsta om iets te pakken ziet hij zijn kans schoon en pikt uit mijn stoeltje de kruimels weg. Het is een brutaal beest. Maar hij heeft lef en ik mag dat wel.

Ik fiets vandaag het meest noordelijke puntje van Spanje binnen Galicië. Het is er leeg en stil. Weinig verkeer. De heuvels worden weer bergen en er groeit hier veel eucalyptus. Het valt me gelijk op. Weinig toerisme. Weinig grote supermarkten of pompstations. In een dorp zie ik een roestig oud pompstatonnetje. Het verkoopt slecht 1 brandstof: diesel. Dat zegt iets over het afgelegen gebied waar ik nu fiets.

Ik lunch op een mooi uitkijkpunt. De wind heeft geen vat op mijn picknicktafel omdat die in de luwte achter wat struiken en bomen staat. Ik kijk hoe schepen deze noordelijkste punt van het Iberisch schiereiland ronden. Er stopt een oude Nissan. Er stappen twee enorme kolossen uit. Je ziet de auto uit zijn vering omhoog komen. Allebei hijsen ze zichzelf aan de deurlijst omhoog. Ik kan het niet helpen om er naar te kijken. Ze waggelen naar de punt van deze uitkijk en maken foto's. Hij staat wijdbeens. Deels noodgedwongen omdat de omvang van zijn bovenbenen hem beletten de voeten bij elkaar te plaatsen. Zij is luchtig gekleed. Haar shirt zit klem in elke plooi. En dat zijn er nogal wat. Hoe ver kun je het laten komen denk ik terwijl ik nog wat extra plakken kaas en rauwe ham op mijn broodje doe....
Terwijl ik Billie en Bessie Turf gade sla heb ik niet door dat achter mij over de bergtop een enorme zwarte lucht is komen aandrijven. Ik voel een koude wind opsteken en de eerste grote druppels vallen. Ik ben net klaar met mijn laatste broodje dus ik pak mijn spullen snel in. Terwijl ik mij in mijn regenkleding hijs laten de twee zich in hun autostoelen ploffen. Je ziet de auto heen en weer schommelen. De vering wordt tot het uiterste getest.

De middag fiets ik buitje in en uit. De donkere wolken laten om beurten hun water vallen. Het is gelukkig niet koud. Ik doe alleen een jas aan en uit. Klimmen met de regenjas aan is echt veel te warm. Dus ik laat me soms maar een beetje natregenen. Voor de afdaling jas weer aan en tussen de buien door droog ik heel snel op. Galicië is erg vochtig tot nu toe. En aan de hoeveelheid groen en varens te oordelen zal dat vast geen uitzondering zijn.

Ik heb vandaag ook verrassend weinig campings gezien. Op mijn campingapp zie ik er slechts eentje boven Ferrol. Aan de kust. Dus dat gaat hem worden vandaag.
Ik kom op een mooie camping. Het stikt hier van de volkswagenbusjes. Overal hangen wetsuits te drogen en liggen surfboards. Hier begint dus weer het surfgebied. Ook de Portugese kust is geliefd bij deze groep.
Als ik me wil inchecken is er niemand bij de receptie. Ik zie een bordje dat zegt dat ik me bij het restaurant kan melden. Daar is het erg druk. De eigenaar is duidelijk een surfliefhebber. Lang haar. Bovenste haarlagen gebleekt door zon en zee. Baardje. Als ik zeg dat ik kom inchecken zegt hij: zoek maar een plaats, als je geïnstalleerd bent en hier een biertje komt drinken regelen we de administratie wel. Inmiddels zit ik met een biertje op zijn terras. Hij heeft mijn paspoort niet nodig. Ik vul een briefje in met mijn gegevens. Dat is genoeg. Ik mag ook best morgen betalen want ze zijn om half tien 'al' open. Ik lach en zeg dat ik dan al 20 kilometer zuidelijker hoop te zijn. Hij geeft me een klop op mijn schouder en schuld lachend zijn hoofd.

Geschreven door JorisRuhe