Het is tegen achten dat ik mijn ontbijt in de zon zit te eten. De zon schijnt voluit vandaag. Geen wolkje in de verre omtrek te bekennen. Dit is ook de dag van de laatste etappe van de totale tocht. Grappig dat het een dubbel gevoel geeft. Blij dat ik mijn vrienden weer ga zien, maar ook ergens jammer dat het fietsavontuur er bijna op zit. Het laatste deel is ongeveer 75 km. Let wel, dat is zonder het verdwalen in de steden Köping en Västarås gerekend....
Het slapen op een camping was na drie nachten totale stilte wel weer even wennen. Meer geluiden. Ondanks dat dit en hele stille camping is. De Zweden zijn in mijn beleving rustige campeerders.
Toen ik vanmorgen wakker werd kon ik vanuit mijn tent de zon op zien komen. Een mooie rode baan aan de horizon kondigde een zonnige dag aan. Ik keek op mijn telefoon en zag dat het slechts 9 graden was. Vannacht was ik voorbereid op de kou en was met thermohemd en sokken aan erin gekropen. Geen moment koud gehad.
Ik heb mijn fiets al helemaal klaar staan voor het laatste stukkie, dus ik ga mijn ontbijt opruimen en starten. Ik kijk er naar uit om mijn vrienden John en Mandy weer te zien!

Mijn plan is om Köping de dag te starten met koffie. Vanaf de camping is het ongeveer 5km fietsen. Ik merk alleen dat mijn idee over koffietijd niet past met het Zweedse ritme. Alles zit nog potdicht rond half 9. Ik fiets door en kom in Kolbäck. Dicht....het enige café en het zou geopend moeten zijn. Twee vriendelijke oude mannen leggen me in het Zweeds uit waarom....vermoed ik. Helaas gaat mijn koffieplan dus niet door. Ik ga wel zien waar het wel lukt verderop vandaag.

Mijn route buigt voor Västerås af naar het noorden. Ik heb op de kaart gezien dat ik slechts een kleine kilometer doorgaande weg moet nemen en bij de rotonde rechtdoor te kunnen op een lokale rustige weg. Het merendeel van dit verkeer zal de eerste en derde afslag nemen, omdat deze naar de autosnelweg E18 leiden.
Het is erg druk op de weg en voor het eerst voel ik me echt even onveilig. Ik neem een zijpad en check Google maps voor een alternatief. Die is er niet. Ik wacht tot een sliert vrachtverkeer passeert en duik nogmaals de weg op maar nu komt er in de verste verte geen achterop komend verkeer aan. Ik fiets tot de rotonde waar tot mijn verbazing de rechtdoor gaande weg ophoudt. Letterlijk. Het viaduct dat na de rotonde mij op de rustige weg moet leiden is afgebroken. De pijlers van het nieuwe viaduct staan er al wel maar het wegdek ontbreekt. Chips.....
Ik stap af om de mogelijkheden in te schatten. Ik kan zien dat de weg aan de andere zijde van 'de kloof' nog intact is. Een andere afslag van deze rotonde is geen optie want dat voert naar de autosnelweg. Terug wil ik niet, ook al gezien mijn gevoel van onveiligheid op dat stuk. Ik zet mijn fiets achter de wegafzettingen op de standaard en klim op de berg asfaltbrokken. Zo te zien is het hier ook bouwvak, want er is geen mens te bekennen. Ik zie dat ik met een beetje kunst en vliegwerk hier kan afdalen met de fiets aan de hand. Tricky, maar moet lukken. Aan de overzijde zie ik dan wel weer hoe ik omhoog kan komen. Ik manoeuvreer me tussen grote brokken steen en leem een weg naar beneden. De remmen vol ingeknepen schuifel ik slalommend tot op de asfaltweg. Ik zie dat er naast de vers gegoten pilaren een pad naar boven gaat. Ik moet wat houten balken die voor de bekisting zijn gebruikt verplaatsen om een pad naar boven te creëren. Na wat klim en klauterwerk kom ik op een soort ingereden puinpad stijl omhoog. Waarschijnlijk voor het zware materieel dat hier naar beneden is gebracht. Als ik boven kom heb ik een prachtige weg helemaal voor mijzelf. Zonder te overdrijven kan ik hier slalommend gaan fietsen of midden op de weg gaan liggen. Het was even ploeteren, maar nu heb ik het mooiste, breedste geasfalteerde 'fietspad' van Zweden helemaal voor mijzelf 😁
Dit is tenminste echt fietsavontuur!

Ik fiets het afgesloten wegdeel af en kom daarna over een mooi slingerweggetje Skultuna binnen. Daar ga ik een plek zoeken voor mijn laatste koffiepauze van deze rit. Het mag dan al middaguur zijn, nu is er tenminste wat open. Google maps adviseert het museumcafé van de oude messingfabriek hier. Na een stijle afdaling krijg ik eindelijk weer een echte goede latte macchiato voorgeschoteld. Passend bij een laatst koffiebreak.

De laatste 15 km mijmer ik wat over deze reis. Denk terug aan de start in Haarlem in een bijna lege trein. Emmen. Het mooie weer. Geen één lekke band! Duitsland en de Haervejen tot in Denemarken. De stilte en de ontmoetingen. De leuke gesprekken met wildvreemden, maar ook het nergens aan denken en luisteren naar het zoemen van m'n banden over het asfalt. Het wildcamperen. Genieten van een warme douche na een dag in het zadel. Lezen tot de zon ondergaat. De hoosbui wachtend voor het veer naar Gøteborg. Het zoeken naar de juiste weg of naar drinkwater. Het ultieme gevoel van vrijheid. De dagen zijn voorbij gevlogen en nu ben ik er al bijna. Wat vind ik nou van Zweden verkennend op de fiets?
Het is voor mij toch vooral het land van: vervallen houten schuurtjes, bloeiende distels in de berm, graanvelden zover het oog reikt, Volvo stationwagens, berken en naaldboom, zo veel mogelijk verstralers op je bumper, wijdsheid en stilte, bloembakken, vogels, stak gemaaide gazonnen voor bontgeschilderde huizen en vlinders....over waar ik reed zo veel vlinders. Is het een fietsland? Als je van een beetje avontuur en stilte houdt zeker! Het wildcamperen compenseert voor mij het nog tekort aan goed geoutilleerde fietsroutes. Het is nog geen echt netwerk dat met elkaar verbonden is en bewegwijzering voor fietsers ontbreekt nog te vaak. Maar wie niet wars is van wat zelf ontdekken en af en toe verdwalen en voor wie graag volledig vrij wil zijn en liever niet op een afgebakend grasveldje wil staan op een camping die kan zijn/haar hart hier ophalen.

En zo mijmerend reed ik Svanå binnen. Het allerlaatste dorpje voordat je de afslag richting het terrein van mijn vrienden opdraait. Ik hoor opeens rechts: hallo Joris en zie een fietser in de berm staan. Het is Mandy! Ik moet echt uit mijn gedachten komen en schakelen. Ik had haar niet gezien en was nog helemaal in gedachten. Ze heeft mij hier opgewacht nadat ik een berichtje had gestuurd dat ik in Skultuna koffiepauze had gehouden. Het weerzien is hartelijk met een omhelzing en zoenen.
We fietsen de laatste kilometers kletsend samen naar hun huis. John staat al fotograferend ons op te wachten. Ook hij ontkomt niet aan een stevige omhelzing en we lopen zo de laatste meters. Het is heerlijk om hier te zijn en om mijn goede vrienden weer te zien en te spreken. Het gaat ze goed. Hun twee dochters al echte dames.
Sinds ze hier zijn komen wonen runnen ze een B&B en verhuren enkele huizen. Daarnaast zijn allerlei toeristische activiteiten op touw gezet waaronder kanotochten, beversafari, fietsverhuur etc. Kijk zelf maar: http://edensgarden.se/nl.
Ze zijn de hele zomer volgeboekt en het is leuk om te zien dat hun droom langzaam maar zeker tot wasdom aan het komen is. We drinken koffie en kletsen bij. Te veel om over te praten.
Er is hier altijd wat te doen, dus we beginnen die middag al snel met samen klussen. Het kippenhok en hanenhok moet nog af. We gaan eigenlijk gewoon weer verder waar we jaren geleden geëindigd zijn. En zo gaat het met een echte vriendschap: als die goed is pik je de draad eenvoudig weer op.

Geschreven door JorisRuhe