Dag 17

Als ik wakker word voel ik het gelijk, het is een onbewolkte nacht geweest. Dat merk ik aan de kou. Namelijk waterkoud. De kou van mist. Ik kruip nog even diep in mijn mummieslaapzak en doe de capuchon over mijn hoofd. Nog eventjes genieten van de warmte voordat ik de rits open en die kou binnenlaat. Als ik even later de wereld inkijk vanuit de geopende tent zie ik achter de camping de mist over het weiland drijven. De hemel is heel lichtjes bewolkt. Dat wordt dus een warme zonnige dag. En zo hoort het ook na de regen.

De zon breekt inderdaad snel door het lichte wolkendek. Ik warm al fietsend lekker op. Behalve mijn voeten. Die zijn echt ontzettend koud. Gevoelloze tenen. Het heeft een reden. Ik heb vanmorgen droge voeten en sokken in de nog natte fietsschoenen gedaan. Geen keuze. Ik ga maar wat vroeger koffiedrinken en dan wissel ik van sokken. Hopelijk zijn mijn schoenen dan al wat droger.

Ik kom in een klein dorpje genaamd Assérac. Bij een Y-splitising is zo'n typisch Frans bar/café/kiosk/tabak zaakje. Vlak voor de pui splits de weg zich aan weerskanten van het gebouw. Het pand is dus ook wat driehoekig van vorm. Het heeft aan beide zijde een ingang. Ziet er knus en gezellig uit. Veel geraniums in bloembakken op de stoep. Keurig onderhouden gevel. Ik kies de linker ingang. Die weg moet ik na de koffie toch hebben. Is die keuze alvast gemaakt. Als ik binnen kom zitten er twee mannen aan de bar. Ze praten druk totdat ze mij in het vizier krijgen. Het gesprek dooft wat. Ze praten met elkaar maar de ogen zijn niet meer op elkaar of de koffie gericht, maar op mij. Ik voel me een indringer die ongelegen komt. Desondaks groet ik vriendelijk en zij antwoorden in iets voor mij onverstaanbaars. Zal Bretons zijn denk ik maar. De ene man ik oud, mager gezicht met een grote haakvormige neus. Met kleine kralen wordt ik opgenomen. Hij heeft een boeren pak aan. Vaal zwarte ribbroek en dito jasje. Eronder een overhemd. Bovenste knoopje dicht. Dat pak heeft hij zo te zien al eventjes in zijn bezit. De stof is sleets en de knieën en ellebogen zijn wat kaal. Ooit was het netjes.Hij draagt een pet. Naast hem zit een jongere man in flashy sporttenue. Maar zijn lichaamsbouw is weinig sportief. Zijn buik puilt onder zijn T-shirt uit tegen de bar aan. Hij heeft een rood gelaat. Vast last van hoge bloeddruk.
Achter de bar staat een forse vrouw heel driftig en met veel herrie koffiekopje te drogen en te stapelen. Haar handen zijn groot en ze werkt razendsnel zonder dat ze gestrest overkomt. Het is de ontspanning van routine. Ze heeft zwart geverfde haren en een zwart vest aan. Daaronder een shirt met veel zilveren glitters erop. Haar verschijning is indrukwekkend, net als haar boezem. Dit ís een vrouw die zonder een woord te zeggen een hele kroeg vol ruziënde kerels stil kan krijgen. Gewoon door er te staan. Zonder op te kijken en al afdrogend vraagt ze wat het zal zijn voor meneer. Ik groet haar en vraag om een grote kop koffie. Ik neem plaats aan een tafeltje. Ze komt de koffie brengen. Nu zie ik ook de onderste helft. Past bij de rest. Ze draagt korte cowboylaarzen met uiteraard wat bling erop. Ik bedank haar en drink mijn koffie. Als ik wil afrekenen bedenk ik me dat ik ook nog postzegels nodig heb. En aangezien dit soort winkels alles verkopen kan ik hier mijn zegels halen. Ze vraagt voor welk land. Ik zeg Hollande. Ze haalt een tabel onder de toog vandaan en zet een heel net Leesbrilletje op het puntje van haar neus. Ze zoekt de juiste postzegels en blijkt ze alleen per 12 te verkopen. Ik zeg dat het geen probleem is en dat het een goede reden is nog veel post te versturen. Voor het eerst verschijnt er een glimlach op haar gezicht en ze lijkt nu veel vriendelijker dan ik haar inschatte. Dan zegt ze: Nederland is het land van de fietsen! Ik beaam het. En jij bent hiernaartoe komen fietsen? Ik bevestig haar aanname. Als ik heb afgerekend wenst ze mij een hele goede reis en veel sterkte toe. Ik krijg een warme glimlach en een vette knipoog toegeworpen. Wat een ommezwaai. Zo kil ze in eerste instantie overkwam zo hartelijk blijkt ze te zijn. Maar ik denk nog steeds dat ze er flink de wind onder heeft. Dit ís duidelijk haar territorium. Hier waakt zij. Iedereen die hier binnenstapt wordt blijkbaar eerst gewogen. Ik concludeer dat ik blijkbaar goed door die weging ben gekomen.

Aan het einde van de ochtend kom ik bij St. Nazaire. Ook hier weer een joekel van een brug. Ik zie hem in de verte al liggen. Prachtig gezicht en een feest om overheen te fietsen. De route ernaartoe is duidelijk gemarkeerd. Ik kom op de fameuze Vélodyssée. Een route langs de Franse Atlantische kust. Het is een aaneenschakeling van bestaande kortere routes. Het eerste deel heet Vélocean. Mooie namen. Overigens zag ik vandaag het Franse woord voor carpoolen: covoiturage. Ik vind het een prachtig woord. Klinkt zo veel beter dan onze 'autodating'.
Maar de brug dus... Het rijstrookje voor de fietsers is slechts 1 meter breed. Naast mij denderen de vrachtwagens brullend de stijle helling op. Ben ik even blij dat er vandaag een milde zijwind staat. Ik denk dat ik anders was gaan lopen. Nu vind ik het al spannend. Kijk maar niet naar links of rechts naar het fantastische uitzicht. Veel te bang om daarbij een stuurbeweging te maken en als je klimt ben je gelijk aan het zwalken door gebrek aan snelheid.
Na de brug lijkt het alsof ik in een andere wereld kom. Opeens veel naaldbomen. Veel huizen zijn witgekalkt en de daken hebben oranje Romeinse dakpannen. Blauw geschilderde luiken voor de ramen Het lijkt hier ineens Zuid-Europa. Toch grappig hoe een waterbarrière blijkbaar veel verschil maakt.

De hele middag fiets ik door een prachtig natuurgebied aan de kust over die befaamde fietsroute. Het lijkt hier wel een zoutwater veengebied. Overal getijde sloten die weer aan het vollopen zijn. Daartussen hoog grasland. Huisjes op palen van waaruit grote visnetten in het water hangen. Er wordt zout gewonnen in kleine zoutpannetjes en langs de weg verkocht.
Het stikt hier van de vogels. Duidelijk broedgebied. Ik zie luchtgevechten tussen grote roofvogels en furieus verdedigde koppels weide- en watervogels. De strijd vindt hoog in de lucht plaats en kan het schouwspel goed volgen. De roofvogel is te klein voor een visarend. Te rank voor een buizerd. Een valk is veel kleiner. Geen idee dus. De tegenstanders zijn wisselend. De ene keer zie ik een koppel meeuwen een roofvogel wegjagen en de andere keer is het een vogel die ik niet ken. Zijn roep lijkt op een kieviet. Zijn kleuren op een scholekster. Zijn romp op een wulp of snip. Maar dan ranker. Hij heeft hele lange poten die hij al vliegend als een reiger achter zich houdt. Zijn snavel ik lang en dun. Lijkt wel een ibis maar volgens mij leven die hier niet.Hij vliegt met vinnige korte vleugelslag.
Er is hier voedsel in overvloed. Voor alle soorten en maten. Ik heb zelden zo veel verschillende vogels bij elkaar gezien.
De gevechten zijn stuk voor stuk prachtig. De kleinere vogels zijn in de meerderheid en veel wendbaarder. Ze vallen om beurten van verschillende hoeken aan. Ik zie de roofvogel zelfs op zijn rug draaien om met zijn klauwen af te weren. Maar tegen die tijd is de aanvaller al met een korte schijnbeweging omgekeerd en wordt de roofvogel van de andere kant belaagd. Geen schijn van kans maakt de veel grotere rover. Alle keren zie ik dat de roofvogel de aftocht blaast. Niet de grootte of de kracht, maar het overtal en de wendbaarheid winnen. In ieder geval vandaag.

Geschreven door JorisRuhe