Ik zit op een compleet verlaten station Haarlem Centraal in een lege trein naar Amsterdam. Alleen twee conductrices en een machinist stappen in de gereedstaande trein. Een reden voor de stilte is dat er werkzaamheden zijn tussen Haarlem en Leiden waardoor er bussen rijden tussen die twee steden. Alleen de sprinter rijdt tussen Haarlem en Amsterdam. Leeg dus.... Toegegeven: het is 6:01 uur op zondagmorgen en er zijn blijkbaar weinig mensen die dat een geschikte tijd vinden om deze reis te maken. Vrijwillig dan. Het treinpersoneel doet het beroepshalve.
Vlak voor vertrek stappen er toch nog wat mensen in. Duidelijk nog niet wakker want de plooien staan nog in hun hoofd. Of ze hebben een zware nacht gehad. Of ze zien er altijd zo uit.

Vandaag de start van mijn fietsreis naar Zweden. Te beginnen in Emmen waar de start ligt van de Jutland fietsroute. Ik heb ervoor gekozen om de internationale trein naar Duitsland te nemen tot Almelo. Daar stap ik op het boemeltje naar Emmen met een korte overstap in Hardenberg. Het is niet alleen sneller, maar scheelt een hoop keren overstappen op grote drukke stations. Iets dat ik graag vermijd met een volgepakte fiets.
Op Amsterdam vind ik mijn internationale trein naar Berlijn. Aangekomen bij het treinstel met het fietsembleem op het raam prijkt er een sticker op de deur. In vier talen wordt mij uitgelegd dat de deur buiten werking is. Naast mij staat een oudere heer met een Vitorio trekking fiets hetzelfde bericht te lezen. We schieten allebei in de lach. Hij zegt dat we dan maar via de andere deur moeten en in het smalle gangpad fietsend naar het fietsenstal gedeelte. We lopen naar het andere uiterste van het lange treinstel en positioneren ons voor de deur. De deuren gaan pas over een kwartier open. Terwijl we vragen naar elkaars reisdoel zwaait de 'defecte' fietswagondeur open en worden we door een vriendelijke conducteur meertalig uitgenodigd om deze deur te nemen. Met wat hulp overbruggen we allebei het gapende gat en het bizarre hoogteverschil tussen het perron en de wagon. Ik ben binnen. Als ik een mooi plekje voor mijn fiets en mijzelf heb gevonden instaleer ik mij met de zaterdagkrant en koffie. Heerlijk.... nu is de vakantie echt begonnen!

Aangekomen op station Emmen is het tegen tienen. Lekker dat ik zo op tijd hier ben aangekomen. Ik heb nu de hele dag nog voor me.
Ik bedenk me bij het opstappen dat ik 6 heerlijke boterhammen met extra oude kaas en rinse appelstroop thuis in de koelkast heb laten liggen..... En ik had nog wel extra lekker vers desembrood gehaald. Sukkeltje! Het kan de pret vandaag niet drukken. Ik heb zin om weer op pad te gaan.

Ik verlaat Emmen en mijn Jutland routeboekje wijst mij gedetailleerd de weg. Het is even wennen aan de wijze waarop de route wordt aangeduid. Veel afkortingen om het compact en toch leesbaar te houden.
Het landschap is zoals verwacht: wijds en leeg. Lange kanalen en veenbossen tussen de akkerlanden in. Wegen met de namen: 'Noorderkanaal oost' of 'Verbindingsksnaal Zuidzijde' verraadt dat dit veengrond is dat ontgonnen is en de turf via deze kanalen werd afgevoerd. Nu groeien er duizenden hectares aardappelen, mais en bieten. Ik zoef door het open landschap. Zon in mijn zijde en wind in de rug. Ik kan een grote glimlach niet onderdrukken. Ik weet dat ik hier langs de Duitse grens schuur.
Het landschap wordt langzaam wat lieflijker. Houtwallen met eik, berk en els. Daartussen jeneverbes struiken. Aan de horizon zie ik grote windmolens draaien. Dat moet Duitsland zijn. De grens is niet meer dan een sloot met een houten brug erover. Ik stop even om een foto te maken. Het blijft toch altijd een leuk moment als je een landsgrens passeert.
Het afgelopen uur zit het het nummer 'Op de Fietse' van de Drentse band SKIK in mijn hoofd. Het nummer past bij dit gebied en m'n stemming. Ik fluit het refrein hardop.

Eenmaal in Duitsland veranderd het landschap weer in lange wegen met veel akkerbouw. De fietspaden zijn ook echt van een matige kwaliteit. Ik hobbel en stuiter over smalle paden parallel aan de brede wegen. Gelukkig erg weinig verkeer op zondag.
Oh ja.... zondag. De dag dat alles in Duitsland dicht is en oa. Enschede overspoeld wordt door winkelende Duitsers. Ik zal vandaag wat creatief moeten zijn nu ik geen brood heb meegenomen en alle winkels gesloten zijn. Zelfs de cafés onderweg zijn dicht. Ik eet noten, sultanas en kaas. Ik heb bij een boerderij voor de grens nog twee potten huisgemaakte jam gekocht. Stoofperen en aardbei-rabarber. Halverwege de middag is mijn 2 liter watervoorraad op. Ik kijk of ik ergens mensen buiten hun huis zie zodat ik om water kan vragen. Maar in dit gebied is het erf keurig aan kant en niemand aan het werk. Het lijkt wel of iedereen binnen zit. Uiteindelijk zie ik een gevelkraan bij een kleine boerderij. Ik fiets het erf op en bel aan. Ook bij de tweede belronde doet niemand open. Nou, dan help ik mijzelf wel. Fijn om weer twee liter water bij me te hebben. Geruststellende gedachte. Ik fiets de hele middag door tot ik bijna 110 kilometer heb gefietst. Het wordt tijd om een slaapplaats te gaan zoeken. Hier vlakbij is Westenstede. De grootste stad in dit gebied. Er moet daar vast iets zijn. Als ik sta te twijfelen wat te doen komt er net een vrouw met haar hond aangewandeld. Ik vraag het haar in mijn beste Duits en mijn aanname blijkt te kloppen. Nog zo'n 8 kilometer fietsen en dan is daar dan de camping. Het stelt weinig voor maar ik ben blij dat ik kan afstappen en mijn tent kan opzetten. Mijn billen doen pijn, benen branden en ik heb trek. Alles dat hier in de buurt open is, blijkt de lokale McDonalds en een Grieks restaurant te zijn. Die laatste heeft een groot buitenterras en het logo van Bitburger prijkt aan de gevel. En ik heb nu wel zin in een groot glas koud bier. Nu ik er toch zit bestel ik een Griekse schotel terwijl ik mijn dag opschrijf. Een prima afsluiting van een goede start.

Geschreven door JorisRuhe