Gisteren de dag goed afgesloten met een ondergaande zon en lekker glas rode wijn aan zee. Wel in een hele foute bar.... veel keuze is er niet in deze tijd van het jaar. Het zag er op zich van buiten goed uit en ik kon aan het raam zitten met uitzicht over de zee. En dat gaf de doorslag. De eigenaar had wellicht de wens om klasse en stijl uit te stralen met deze tent maar ze hadden naar mijn smaak de plank mis geslagen. De bediening in pak maar net niet meer van deze tijd. Beetje vergane glorie. Alles was net te veel bling of opgeleukt. De stoelen bekleed met een helblauwe skai dat bijna pijn aan mijn ogen deed.
Ik kreeg mijn café latte geserveerd in een cocktail glad met twee rietjes....
Bij het bestellen van mijn glas wijn had een tuimelbeker of bierglas mij niet verbaasd maar het kwam in een keurig groot wijnglas zoals het hoort.

Vanmorgen bij het wakker worden viel het mij gelijk op. De wind was gaan liggen. Alsof iemand het knopje 'wind uit' had gevonden. De vlaggen bij de camping ingang hingen bijna stil. Ik hoorde opeens hoe ontzettend veel vogels maar wat druk met elkaar waren. Elkaar de loef afsteken met mooiere variaties op het lied van de ander.

Ik was vroeg gestart vanmorgen. In de loop van de ochtend was het knopje 'wind aan' ook weer gevonden maar deze wind is prima. Misschien wel lekker ter verkoeling. De thermometer aan een winkelgevel gaf tussen de middag 17 graden aan. Prima fietsweer.

Ook vandaag stelt de Normandische kust niet teleur. Prachtige baaien. Flinke klimmen en slingerende afdalingen. Ik kom ogen tekort. Ik blijf regelmatig staan om van het uitzicht te genieten. Maak veel foto's. Bang om het te vergeten als ik over enkele weken alles probeer te reproduceren.
Tegen het middaguur heb ik ruim 60 km gereden. Totaal bijna 700 km in vijf en een halve dag. Het gaat erg goed. Soms wel moe maar ik kan doorgaan. Herstel makkelijk op de fiets. Mijn linker bil is alleen wat beurs maar daar 'zit' ik doorheen. Negeer het. Mijn rechter knie is wat gevoelig tijdens de stijle klimmetjes. Dan draai ik een hoge trapfrequentie. Trek wat harder aan de pedalen. Misschien dat het daardoor komt. Het trekt weg als ik mijn heup wat naar binnen draai. De knie scharniert dan ook wat naar binnen. Denk dat het de knieschijf aan de binnenkant is dat geïrriteerd raakt. Het is niet zo hinderlijk dat ik me er zorgen om maak.

Ik fiets door Fécamp en hou uitgebreid pauze met koffie in Etretat. Na de koffie klim ik de baai weer uit. Na 4 km klimmen zie ik op de borden dat ik weer retour rijd... Hoe kan dit nou? Ik herken de weg niet van de afdaling voor de koffie. Ik zit net in een lekker ritme met de klim en ben bijna weer boven. Omkeren wil ik ook niet want dan moet ik ergens anders weer omhoog. Eenmaal boven bestudeer ik de kaart. Er blijkt een parallel weg te zijn. Vandaar dat ik deze weg niet herkende.... Ik zoek een alternatieve route naar de oorspronkelijke richting. Maar eerst ga ik lunchen aan de kant van een rustig landweggetje. Heerlijk weggedoken en onttrokken aan ieders oog. Ik heb net vers brood bij een bakker gehaald en de zak voelt nog warm. Het smaakt zalig. Zonnetje schijnt dus wat kan mij de omweg schelen.
Ik heb al snel de juiste richting weer te pakken maar niet voordat ik een retestijle afdaling doe en een monsterlijke klim op semi-onverhard wegdek. Eenmaal boven stap ik af en drink mijn bidon in een keer leeg. Ik met mijn goede ideeën....

Ik kom nu vlak bij Le Havre. Op de kaart heb ik het knelpunt al gezien. Er is maar 1 brug over La Seine en de kaart laat een rode weg zien. Dat betekent snelweg. Ik besluit om goed op de fietsroutes te letten en veel mensen te raadplegen. Het eerste voornemen sneuvelt al snel. Waarom is de fietser in Frankrijk toch totaal vogelvrij zodra je een beetje stad nadert? Daarbuiten gaat het uitstekend maar fietspaden of borden houden op bij de rand van een beetje stad. Het verkeer raast om mij heen. Le Havre is een havenstad dus het wemelt het van de vrachtwagens. Rijen dik denderen ze met veel kabaal door de brede wegen naar de haven. Ik besluit het tweede voornemen uit te voeren. Een jonge man bij de bushalte zegt dat Le Pont de Normandie inderdaad met de fiets over gestoken kan worden. Er is een aparte strook. Maar hoe ik er moet komen per fiets weet hij niet. Ik volg de borden 'Pont de Normandie'. Ze zijn wit dus dat is goed. Groen is de Route National en blauw de Autoroute. Wit is mijn kleur. Ik krijg 3 rotondes vlak achter elkaar en de vrachtwagens drukken mij bijna in de berm. Dit ís niks. Ik kan niet eens rustig op de borden letten. Ik ben de draad kwijt en zie een ouder echtpaar net in een auto stappen. Ik vraag hen de weg en of ik met de fiets zo goed ga. Mais biensur! Ik moet dus toch zo gaan. Bij de laatste rotonde zie ik dat het witte bord een blauw vakje heeft met A28 erop. Shit. Nu ga ik twijfelen. Ik neem de rotonde nogmaals maar zie geen andere afslag met de brug die ik wil hebben erop. Wellicht dat verderop een splitsing is van de snelweg en de weg geschikt voor fietsers en brommers. Ik besluit te vertrouwen op de lokale kennis van de route. Maar dat blijkt een vreselijke vergissing. Voor ik het goed en wel door heb zit ik op de Autoroute A28. Merde. Terug is onmogelijk omdat de ene invoegstrook de andere volgt en de vrachtwagens en auto's vaart maken. Ik weet het even niet meer. Ben ik er toch ingestonken. De weg wordt afgeschermd met een hoge betonnen wal. Daarachter een brede greppel. Ik kan er niet af. Verderop staat een auto met zwaailichten aan de vangrail te werken. Ik fiets over de vluchtstrook tegen de betonnen wal aangekleefd naar ze toe. Ondertussen wordt ik middels toeters van passerend verkeer gewaarschuwd voor mijn fout. Ik weet het...Ik weet het... De twee mannen schrikken bijna van mij als ik ze aanspreek. Ze hebben het duidelijk met mij te doen. De jongste beaamd dat het hier een drama is qua route aanduiding als je hier niet bekend bent. De oudste zegt dat er over 700 meter een afslag naar een industrieterrein is. Daar kan ik er in ieder geval af. Hij weet ook niet hoe ik verder moet vanaf daar.
Eenmaal op het industrieterrein zoek ik mijn weg terug richting Le Havre. Ik kom de witte borden met Pont de Normandie weer tegen maar nu negeer ik ze. Al met al ben ik al ruim een uur aan het ploeteren maar niemand lijkt een geschikte fietsroute te kennen. Als ik vraag of er een veerpont gaat wordt er altijd vragend naar de buurman/vrouw of medepasagier gekeken. Ik kijk op mijn kaart en zie dat de alternatieve route zeker 40-50 km omrijden is. Los daarvan is de brug mijn doel van de dag geweest. Hij is prachtig om te zien. Twee enorme bogen met daartussen een vloeiend wegdek. Maar op deze manier wordt de brug haast een obsessie. Net op het moment dat ik het wil opgeven komt er een wielrenner in tegengestelde richting mij tegemoet. Ik steek over en hou hem staande. Als ik hem de weg vraag naar de brug zegt hij overtuigend dat die er zeker is maar het is een lastige route. Hij kijkt er ook bedenkelijk bij. Hij gaat het mij uitleggen. Sowieso moet je als fietser een vreemde route nemen die begint zo'n 10 km landinwaarts van de brug verwijderd.... Hij voegt er fijntjes aan toe dat Frankrijk wel de Tour de France heeft maar de Fransen vooral van autorijden houden. Ik bedank hem en ga de door hem aangegeven route zoeken. Na een half uur fietsen wordt ik ingehaald door twee andere wielrenners. Zo zie ik zelden een fietser en zo zijn ze er als ik ze nodig heb. Toeval bestaat niet.... Ik vraag hen of ik goed rijd. Beide heren bevestigen dat maar hebben wat onenigheid over welke afslag ik daarna moet nemen. Ik krijg naast uitleg een prachtig verhaal te horen over de eigen fietsavonturen langs de kust van de meest grijze van de twee. De ander heeft door dat ik niet alles goed volg en zegt dat de brug wel een pittige klim is. Maar ze escorteren mij totdat ik de juiste weg gevonden heb. Ik krijg nog heel veel instructies mee, want ook zij beamen de ingewikkelde route. Hij bekijkt mijn fiets en vraagt of ik wel genoeg versnellingen heb voor al die klimmetjes langs de kust. "Pas de problem" bluf ik. We wensen elkaar een goede reis toe en zwaaien nog na. Dat ik nu escorte krijg. Van fietsers nog wel. Een dag vol verrassingen.
Het vervolg van de route gaat over het industrieterrein. Ook hier veel vrachtverkeer. Ik let heel goed op alle borden. Maar nergens staat iets anders dan nummers van industrie en haventerreinen. Uiteindelijk sta ik onderaan de brug maar wederom voor een oprit van de snelweg. Weer die vervloekte A28. Wat heb ik fout gedaan... het moet aan mij liggen want drie fietsers zullen mij echt niet verkeerd sturen. Ik blijf zoeken. Uiteindelijk zie ik een groepje wielrenners een weg uitkomen die ik al 2 keer gepasseerd ben. Een uurtje geleden..... Er staat een groot rood rond bord met een witte balk. Verboden in te rijden betekent dat bij ons. Inmiddels heb ik al ruim twee en een half uur rond Le Havre gezworven, 130 km in mijn benen en ben ik bereid alles te proberen. Ik ga de weg in en kom op een brede verlaten asfaltweg met een spoorlijn ernaast. Verder riet en moeras. Zou dit bij de Seine horen? Ik zie de immense brug in de verte. Schat nog zo'n 8 a 9 km. Ik heb dezelfde brug al twee maal eerder van dichtbij gezien maar moest toen weer retour. Uiteindelijk kom ik bij een rotonde en daar ligt opeens een fietspad! Met bordjes erbij... naar Le Pont de Normandie voor fietsers. Je vraagt je af waarom hier pas. Ik ga het dus toch redden vandaag. Die brug over. Ik hoef in tegenstelling tot al het andere verkeer geen tol te betalen en kijk de lange stijle klim recht in de ogen. Indrukwekkende brug.... hoog vooral... en ik heb al 138 km getrapt vandaag met pittige klimmetjes erin. Ik bedenk me wat ik deed bij de Alp d'Huez toen ik die meerdere malen opging. Niet naar boven kijken. Handen ontspannen op het stuur houden. Een ritme zoeken en trekken/duwen met de voeten. Niet op kracht maar op souplesse. Alleen die bovenbenen laten werken. Romp stil houden. Blik op het asfalt enkele meters voor je. En gewoon niet meer stoppen met trappen tot je boven bent. Het is de laatste klim van vandaag. Ik weet dat ik altijd boven kom.... Hoe dan ook. En mezelf zo toesprekend kom ik op het hoogste punt. Indrukwekkend mooi en hoog boven de watermassa. Daarna dender ik over het asfalt in een rechte lijn naar beneden. Het voelt als een overwinning. Vooral op mezelf. Ik ben geduldig gebleven. Ben niet gefrustreerd en ongedurig gaan zoeken. Heb niet opgegeven. Heb steeds opnieuw de weg gevraagd. Vertrouwen gehouden dat het vast wel goed zou komen. Al met al een 30 km omgefietst vandaag schat ik. Maar ik realiseer met dat het verdwalen past bij de reis. Zonder verdwalen geen avontuur. Beneden aan de brug ligt Honfleur. Weer zo'n mooie Franse badplaats. Ik zie een bordje camping. Dat is wat ik zoek. Ik volg de borden maar die lijken op te houden en ik sta inmiddels aan de rand van het plaatsje. Ik vraag het twee oudere dames. Ja, ik ga echt goed. Ik bedank de dames. Ze wensen mij een goede reis en vooral veel succes met de klim...... en inderdaad, ook deze camping ligt boven. Waarom wil niemand een camping in de baai beginnen vraag ik me af terwijl ik ook deze klim volbreng. Op het tandvlees.
Als ik het terrein opdraai staat er 149.57 km op mijn dagteller. En zo voel ik me ook.... Tijd om een warme maaltijd te gaan maken en een lange warme douche te nemen. Wat ben ik daar aan toe. De doucheruimtes blijken hier met vloerverwarming uitgerust. Een cadeautje voor mijn vermoeide voeten.

Iedere dag brengt wat anders. Zo ook vandaag weer. Dit begint op een echt reis te lijken...

Geschreven door JorisRuhe